Το μετά...

Η μεταστέγαση έγινε τη Δευτέρα εν μέσω κακοκαιρίας και κοσμοχαλασιάς και η ζωή μου (υποτίθεται ότι) μπαίνει πάλι σε μια σειρά...

Πέρα από τα προβλήματα που υπάρχουν σχετικά με την μετακίνηση από και προς στη δουλειά, δεδομένου ότι χρησιμοποιώ τις δημόσιες συγκοινωνίες, η κατάσταση είναι εξαιρετικά ήρεμη, εκνευριστικά θα έλεγα... Δεν κάνω απολύτως τίποτα και απλά περιμένω να περάσει η μέρα και να γυρίσω στο σπίτι...

Ίσως θα έπρεπε να το απολαμβάνω αυτό το διάστημα ραχατιού αλλά δεν το βλέπω έτσι... Όχι γιατί δεν μου έχει λείψει ο ελεύθερος χρόνος, ούτε γιατί δεν ξέρω πως να τον αξιοποιήσω...

Το πρόβλημα είμαι εγώ...

Εγώ δεν θέλω να είμαι εδώ που είμαι...

Εγώ δεν θέλω πια να δουλεύω με αυτούς τους όρους και αυτές τις συνθήκες...

Εγώ δεν ανέχομαι πια τις μικρές, καθημερινές συμβάσεις και υποχωρήσεις, την καθημερινή υποκρισία που ορίζει τον αξιόλογο εργαζόμενο του σήμερα...

Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν είμαι μόνος μου σε όλο αυτό το θέατρο που παίζεται καθημερινά, ότι εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι υφίστανται καθημερινά τις ίδιες (και χειρότερες) πιέσεις με μένα και επιβιώνουν, τις αφήνουν πίσω τους την ώρα που βάζουν το κλειδί στην πόρτα για να μπουν στο σπίτι...

Εγώ δεν μπορώ να το κάνω, όχι πια...

Ίσως να μην σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, ίσως να είμαι απλά πιο απροσάρμοστος από τον μέσο όρο...

Η κλασσική ερώτηση που σου κάνουν είτε κατά τη διάρκεια μιας επαγγελματικής αξιολόγησης είτε κατά τη διάρκεια κάποιας συνέντευξης για δουλειά, είναι το πως βλέπεις τον εαυτό σου μετά από κάποια χρόνια...

Κάποτε μπορούσα να την απαντήσω αυτή την ερώτηση... Πίστευα ότι επαγγελματικά η πορεία μου ήταν προδιαγεγραμμένη, αν όχι στον ίδιο εργοδότη σίγουρα στον ίδιο κλάδο και με τον ίδιο τρόπο...

Πλέον δεν μπορώ να απαντήσω... Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μετά, πού θα είμαι και τι θα κάνω σε μερικά χρόνια... Όχι μόνο γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι αλλά και γιατί δεν ξέρω τι θέλω και τι είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω για να το αποκτήσω πια...