Ψαροκόκαλο...

Δεν θα αποφύγω τα κλισέ και θα επιχειρήσω μια ανασκόπηση της χρονιάς που τελειώνει σε λίγες ώρες, όχι τόσο για όσους διαβάσουν αυτό το post όσο για μένα για να έχω κάπου καταγεγραμμένες τις σκέψεις μου και να μπορώ στο μέλλον να ανατρέχω σε όσα έχω γράψει... Το 2013, σε προσωπικό επίπεδο, ήταν μια κακή και δύσκολη χρονιά... Ήταν κακή και δύσκολη διότι ξεκίνησε με ένα θέμα υγείας , συνεχίστηκε με τρομερή αναστάτωση σε ότι αφορά τα επαγγελματικά μου, ακολούθησε δουλειά , δουλειά , κι άλλη δουλειά , απλήρωτη, σε κακό κλίμα και ξεχειλωμένα ωράρια μέχρι που φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση αδράνειας και στασιμότητας η οποία δεν ξέρω ακριβώς που θα καταλήξει... Κάπου μέσα σε αυτό το διάστημα δοκιμάσαμε να πάμε διακοπές  αλλά κουραστήκαμε πολύ περισσότερο απ' όσο καλά περάσαμε ενώ και οι χριστουγεννιάτικες διακοπές μας δεν ήταν όπως τις ονειρευτήκαμε αφού τα υπόλοιπα τρία μέλη της οικογένειας αρρώστησαν... Μέσα σε όλες αυτές τις αναποδιές, στα τέλη του Απρίλη, γεννήθηκε και ο δ

Αν υπήρχε κάποιος να αποθανατίσει σε video το συγκεκριμένο περιστατικό και το ανέβαζε στο YouTube τότε το video αυτό σίγουρα θα μπορούσε να γίνει viral ... Χθες το απόγευμα, κάθομαι στον καναπέ και κρατάω τον Θ. στα χέρια μου... Παίζω μαζί του, προσπαθώ να τον κάνω να γελάσει... Τον σηκώνω ψηλά, πάνω από το κεφάλι μου και αυτός κοιτάει προς τα κάτω και κακαρίζει...  Ξαφνικά και χωρίς κανένα προηγούμενο σημάδι, ενώ τον έχω σηκώσει ψηλά και κοιταζόμαστε, μου εκτοξεύει μια ρουκέτα με τα περιεχόμενα του στομαχιού του, η οποία λούζει το πρόσωπό μου και το στήθος μου...  Ευτυχώς, χθες το απόγευμα είχε φάει μόνο γάλα και ακόμα πιο ευτυχώς πρόλαβα να κλείσω το στόμα και τα μάτια μου... Ο Θ., μετά την ρουκέτα, εξακολουθεί να γελάει...

Στο δημοτικό στάδιο που πάω για τρέξιμο, όλοι όσοι τρέχουν, εμού συμπεριλαμβανομένου, τρέχουν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, ανάποδα με την φορά των δεικτών του ρολογιού... Κανένας μα κανένας, είτε είναι αθλητές των τοπικών ομάδων είτε μεσήλικες που προσπαθούν να ρίξουν τα παχάκια, δεν "τολμάει", έστω για αλλαγή, να τρέξει στην αντίθετη κατεύθυνση, στην φορά των δεικτών του ρολογιού δηλαδή...  Η όλη φάση μου θυμίζει το "Midnight Express"  όπου ο ήρωας κλεισμένος στο ψυχιατρείο, περπατά αέναους κύκλους γύρω από μια κολόνα μαζί με τους υπόλοιπους τρόφιμους, πάντα ανάποδα με την φορά των δεικτών του ρολογιού, ένδειξη της παραίτησης και της υποταγής στη ζωή μέσα στο ψυχιατρείο... Όταν ο ήρωας αποφασίζει να βγει από το τέλμα που έχει πέσει και να ζήσει ελεύθερος, περπατά ανάποδα τον κύκλο του γύρω από την κολόνα, στην φορά των δεικτών του ρολογιού, ταράζοντας τους υπόλοιπους τροφίμους και προκαλώντας γενική αναστάτωση... Δεν βγαίνουμε από τις τροχιές που μας

Το ξεφύλλισμα αυτού του βιβλίου μού επιφύλασσε μια έκπληξη πολύ νωρίς όταν διάβασα στην τρίτη σελίδα το όνομα της μεταφράστριας που είναι αυτό της Τασσώς Καββαδία ... Αγνοούσα πλήρως την δημοσιογραφική και μεταφραστική πορεία της γνωστής ηθοποιού αλλά παρ' όλα αυτά μου φάνηκε απόλυτα ταιριαστό γι' αυτή... Ο  Ellery Queen είναι το συγγραφικό alter ego δύο Αμερικανών ξαδερφών από το Μπρούκλιν οι οποίοι έγραψαν μια σειρά από νουάρ μυθιστορήματα με πρωταγωνιστή τον ήρωα που έχει το ίδιο όνομα με το alter ego τους και είναι ένας δυναμικός ντετέκτιβ που λύνει μυστηριώδεις υποθέσεις...  Μια τέτοια είναι και το "Μυστήριο των σιαμαίων αδελφών" ... Ένας μυστηριώδης φόνος ενός διάσημου χειρούργου σε ένα σπίτι στα βουνά στο τέλος του πουθενά όπου ατυχώς βρίσκονται ο Ellery και ο πατέρας του, κυνηγημένοι από μια δασική πυρκαγιά... Οι ένοικοι του σπιτιού περίεργοι, ετερόκλητοι και κρυψίνοες, κανείς δεν δείχνει από την αρχή το πραγματικό του πρόσωπο... Ο φόνος εκκινεί

Γύρω στις 9:30 σήμερα το πρωί αφού έχω πάει τον Σ. στον παιδικό σταθμό, βρίσκομαι στο πάρκινγκ του Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, έχω παρκάρει και κατευθύνομαι πεζός στην είσοδο...  Λίγο πριν κάθεται μια έφηβη κοπέλα, τσιγγάνα, μαζί με ένα μικρό αγοράκι σε ένα καροτσάκι... Σηκώνεται και με πλησιάζει, την βλέπω και σκέφτομαι ότι το πορτοφόλι μου είναι άδειο, πρέπει να πάω στο ATM για να ψωνίσω και ότι δεν είναι σπάνιο ένας τσιγγάνος να στέκεται στην είσοδο ενός super market και να ζητάει λεφτά...  Ναι το ξέρω, είναι κλισέ και υποτιμητικό για τους τσιγγάνους συνολικά αλλά το σκέφτηκα...  Για να αισθανθώ εντελώς μαλάκας, μου λέει: "Καλημέρα, δεν θέλω να μου δώσεις λεφτά... Μπορείς να μου πάρεις κανένα λάδι, κανένα ρύζι για να μαγειρέψω να φάνε τα αδέρφια μου; Να σε περιμένω;" ...  Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, λίγο πριν βγω, έδειχνε 8,5 βαθμούς θερμοκρασία περιβάλλοντος και ψιχάλιζε, σχεδόν χιονόνερο...  Αυτή όμως με περίμενε...

Χειροποίητες μικρές κουκουβάγιες... Φτιαγμένες από τσόχα και παραγεμισμένες με διάφορα κουρελάκια ή βαμβάκι, με μοτίβα παιδικά... Μπορείτε να τις κρεμάσετε στο δέντρο, όπως κάναμε εμείς, αλλά μπορείτε να βρείτε και άλλες χρήσεις... ;)

Το τελευταίο εικοσαήμερο έχω ξεκινήσει μια προσπάθεια να αθλούμαι καθημερινά... Ο χρόνος είναι περιορισμένος οπότε προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία και μια από αυτές είναι ότι η δουλειά μου δεν είναι πολύ μακρυά από το σπίτι μου, είναι 4,8 km... Κάθε απόγευμα η επιστροφή στο σπίτι γίνεται με τα πόδια, μου παίρνει γύρω στα 45 με 50 λεπτά...  Αν τύχει και πάρω το αυτοκίνητο ή είναι Σαββατοκύριακο, η πεζοπορία από τη δουλειά αντικαθίσταται από μια διαδρομή περίπου 5 km που κάνω μέσα στην περιοχή που μένω  (Αγία Παρασκευή) την οποία διανύω περπατώντας αλλά και τρέχοντας... Το θετικό στις περιπτώσεις που η προπόνηση γίνεται στην Αγία Παρασκευή είναι ότι φοράω κατάλληλα ρούχα και παπούτσια για άθληση ενώ γυρνώντας από τη δουλειά, έστω και αν δεν υπάρχει πλέον dress code, το ντύσιμο δεν είναι βολικό για τρέξιμο, για πιο έντονη άσκηση...  Διανύω μια απόσταση 34 km περίπου την εβδομάδα, νούμερο διόλου ευκαταφρόνητο νομίζω για τόσο μικρό χρονικό διάστημα άσκησης... Στόχος μου ε

Το άγχος είναι η ασθένεια της εποχής, λίγο πολύ όλοι υποφέρουν από αυτό... Κάποιοι από εμάς έχουμε υποφέρει και εξακολουθούμε να υποφέρουμε πολύ από αυτό σε βαθμό που να επηρεάζει τη ζωή μας και την σχέση μας με τους γύρω μας και τον εαυτό μας... Πριν χτυπήσει κάποιος την πόρτα του ψυχίατρου/ψυχαναλυτή για να αναζητήσει επιστημονική βοήθεια υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να κάνει μόνος του για να βοηθήσει τον εαυτό του... Σύμφωνα με τη Wikipedia το άγχος ορίζεται ως εξής:  Ο όρος άγχος (ή στρες) προέρχεται από το ρήμα ἄγχω, που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Το άγχος είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή η σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων. Όταν νιώθεις στρες το σώμα σου είναι σε ένταση και ο εγκέφαλος σου πυροδοτείται από πολλαπλές σκέψεις. Ο καθένας μας εκτίθεται καθημερινά σε στρες καταστάσεις. Το στρες μάλιστα μπορεί να είναι και θετικό - το λεγόμενο ευ στρες - όταν καλούμαστε να το αντιμετω

Ο μεγάλος μου ο γιος έχει τη γιορτή του αυτές τις μέρες κι η μαμά του σκέφτηκε ότι θα ήταν ωραίο να του κάνουμε ένα μικρό πάρτυ, κυρίως παιδάκια από τον παιδικό σταθμό που κάνει παρέα... Όπως σε κάθε πάρτυ έτσι και στου Σ., είναι απαραίτητες οι προσκλήσεις έτσι λοιπόν η μαμά του ανασκουμπώθηκε και αντί να αγοράσει έτοιμες προσκλήσεις τις έφτιαξε μόνη της και τους έδωσε χριστουγεννιάτικο concept μια που είμαστε κοντά στις γιορτές... Από υλικά απλά, κάποια υφάσματα που υπήρχαν στο σπίτι και κυρίως πολύ φαντασία και διάθεση έφτιαξε τις προσκλησούλες του πάρτυ δυο από τις οποίες βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες... Οι φωτογραφίες τις αδικούν βέβαια γιατί αφενός δεν είμαι ο καλύτερος φωτογράφος του κόσμου κι αφετέρου για να αποκρύψω κάποια προσωπικά δεδομένα αναγκάστηκα να τις "μουτζουρώσω" πιστεύω όμως ότι παίρνετε μια γεύση του περί τίνος πρόκειται... Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται η Μ. με την χειροτεχνία και τις κατασκευές... Οι προσκλήσεις του γάμου

Παρά τους αρχικούς δισταγμούς μου λόγω της φόρμας του διηγήματος, οι "Ιστορίες του λυκόφωτος",  του Stephen King , ήταν ένα εξαιρετικό βιβλίο που μου κράτησε πολύ ευχάριστη παρέα, πολλές φορές στο λυκόφωτο... Το βιβλίο είναι μια συλλογή δεκατριών διηγημάτων, άλλων μεγαλύτερων και άλλων μικρότερων τα οποία φλερτάρουν με τον τρόμο και την αγωνία με πολλούς τρόπους και όχι απαραίτητα με τον μεταφυσικό... Όλα διαβάζονται εξαιρετικά ευχάριστα και δεν θα αφήσουν κανένα δυσαρεστημένο... Ξεχωρίζω την "Μπισκοτένια" , ένα διήγημα όπου ο τρόμος και η αγωνία κορυφώνονται τόσο ραγδαία που το κάνουν να μοιάζει ατέλειωτο... Επίσης πολύ καλό το "Στατικό ποδήλατο" το οποίο μου θύμισε πολύ το "Ντούμα Κη" , καθώς κι εδώ οι πίνακες ζωγραφικής ζωντανεύουν κατά κάποιον τρόπο, χωρίς όμως να επενδύει στο στοιχείο του τρόμου τόσο όσο της φαντασίας... Το πιο τρομακτικό απ΄όλα είναι σίγουρα η "Γάτα από την Κόλαση" , τόσο μικρό όσο και εφιαλτικό... Το

Η μεταστέγαση έγινε τη Δευτέρα εν μέσω κακοκαιρίας και κοσμοχαλασιάς και η ζωή μου (υποτίθεται ότι) μπαίνει πάλι σε μια σειρά... Πέρα από τα προβλήματα που υπάρχουν σχετικά με την μετακίνηση από και προς στη δουλειά, δεδομένου ότι χρησιμοποιώ τις δημόσιες συγκοινωνίες, η κατάσταση είναι εξαιρετικά ήρεμη, εκνευριστικά θα έλεγα... Δεν κάνω απολύτως τίποτα και απλά περιμένω να περάσει η μέρα και να γυρίσω στο σπίτι... Ίσως θα έπρεπε να το απολαμβάνω αυτό το διάστημα ραχατιού αλλά δεν το βλέπω έτσι... Όχι γιατί δεν μου έχει λείψει ο ελεύθερος χρόνος, ούτε γιατί δεν ξέρω πως να τον αξιοποιήσω... Το πρόβλημα είμαι εγώ... Εγώ δεν θέλω να είμαι εδώ που είμαι... Εγώ δεν θέλω πια να δουλεύω με αυτούς τους όρους και αυτές τις συνθήκες... Εγώ δεν ανέχομαι πια τις μικρές, καθημερινές συμβάσεις και υποχωρήσεις, την καθημερινή υποκρισία που ορίζει τον αξιόλογο εργαζόμενο του σήμερα... Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν είμαι μόνος μου σε όλο αυτό το θέατρο που παίζεται καθημερινά

Διαβάζω το τελευταίο post του Σπύρου Δερβενιώτη αφιερωμένο στον Γιάννη Πρετεντέρη ...  Εμετός και αηδία...  Δεν είναι όμως η πρώτη φορα που διαβάζουμε για τα κατορθώματα απανταχού των Πρετεντέρηδων αυτής της χώρας κι ούτε η τελευταία... Όχι τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε το πιο δυνατό όπλο που έχουμε στα χέρια μας, το δικαίωμα στην επιλογή...  Τι νόημα έχει να αηδιάζουμε με τον Πρετεντέρη, να εξοργιζόμαστε με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, να μας σπάει τα νεύρα ο Πορτοσάλτε, να μας διαολίζει ο Κώνστας, εφόσον συνεχίζουμε να διαβάζουμε ότι γράφουν και ότι λένε;  Ας τους αγνοήσουμε, ας κάνουμε ότι δεν υπάρχουν...  Αν τα κωλοκάναλα που δουλεύουν δεν έχουν τηλεθέαση, αν οι φυλλάδες που γράφουν δεν πουλάνε φύλλα, αν τα sites που φιλοξενούν άρθρα τους δεν παίρνουν ούτε ένα click από διαφημίσεις τότε δεν υπάρχουν, είναι ακίνδυνοι... Αναπόφευκτα τότε ή θα αλλάξουν ρότα ή θα μπουν στο ταμείο ανεργίας διότι πολύ απλά ακριβοπληρωμένος και star είναι μόνο εκ