Εγώ και το Διήγημα...

Περνάω οικονομική περίοδο ισχνών αγελάδων οπότε λεφτά για βιβλιοαγορές δεν περισσεύουν... Ευτυχώς υπάρχει πάντα η βιβλιοθήκη της μητέρας μου που αν και κατά κύριο λόγο είναι μονοδιάστατη, κρύβει πάντα βιβλία που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον... Η χθεσινή επίσκεψη στο πατρικό μου συνοδεύτηκε και από τα σχετικά "ψώνια" οπότε γυρνώντας στο σπίτι είχα μαζί μου κι έξι βιβλία σε μια σακούλα του Σκλαβενίτη... Όχι κάτι avant guarde, δοκιμασμένες λύσεις (Stephen King, Νίκος Τσιφόρος) και ένα δυο συγγραφείς που δεν έχω ξαναδιαβάσει με τον Dean Koontz να μου δημιουργεί τις μεγαλύτερες προσδοκίες...

Η σημαντικότερη λεπτομέρεια σχετικά με τα βιβλία που δανείστηκα είναι ότι αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου άλλη μια ευκαιρία να συμφιλιωθεί με την λογοτεχνική φόρμα του Διηγήματος... Ποτέ δεν με γοήτευσε, πάντα μου φαινόταν αποσπασματική και λίγη, όχι μόνο σε ποσότητα αλλά και σε μαγεία που μπορεί να χαρίσει στον αναγνώστη... Από την άλλη οι μέχρι τώρα απόπειρες μου με το Διήγημα ήταν αποσπασματικές και ενίοτε αποτυχημένες ως προς την ποιότητα των βιβλίων που είχα επιλέξει... Αποφάσισα ότι ο μόνος τρόπος να συμφιλιωθώ με το Διήγημα είναι να το προσπαθήσω με τη βοήθεια ενός αγαπημένου συγγραφέα και ο Stephen King είναι σίγουρα τέτοιος, οπότε μεταξύ των βιβλίων που "ψώνισα" είναι τα "Ιστορίες του Λυκόφωτος" και "Όλα Είναι Δυνατά"... Διαβάζω ήδη το πρώτο και οφείλω να ομολογήσω ότι μέχρι τώρα οι εντυπώσεις είναι θετικές θα περιμένω όμως να τελειώσω και τα δυο για να αποφανθώ αν καταφέραμε εγώ και το Διήγημα να συμφιλιωθούμε...