Είναι κάτι μέρες, κωλομέρες...

Είναι κάτι μέρες που η διάθεσή μου μπορεί να τουμπάρει από την μια στιγμή στην άλλη, από το γέλιο, στον θυμό, στο κλάμα και πάλι από την αρχή....

Χθες είχα μια καλή μέρα στη δουλειά, παραγωγική τόσο για τον εργοδότη μου όσο και για μένα... Είχα σχολάσει στην ώρα μου γιατί όλα είχαν πάει ρολόι, είχα καλή διάθεση, όλα καλά μέχρι που μπήκα στο λεωφορείο... Κάθισα απέναντι από ένα πιτσιρίκο , 7 με 8 χρονών και τον πατέρα του... Ο πιτσιρικάς μια χαρά αγοράκι της ηλικίας του, καλοντυμένος, καθαρός, ωραίος... Ο πατέρας του δίπλα, του κρατούσε την τσάντα από το σχολείο, άντρας γύρω στα 45, όψη κουρασμένη και σοβαρή, με μουστάκι...

Όταν κάθισα στην θέση μου ο πιτσιρίκος σήκωσε τα μάτια δειλά και μου έριξε ένα βλέμμα με αμηχανία και μια υποψία χαμόγελου... Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά και άρχισα να ακούω μουσική και τον παρατηρούσα πως έπλεκε τα δάχτυλά του νευρικά έτσι όπως ήταν καθισμένος, κοιτώντας στο κενό, αμίλητος κι αυτός κι ο πατέρας του... Όταν ήρθε η ώρα να κατέβουν στην στάση τους σηκώθηκε πρώτα ο πατέρας και ο πιτσιρικάς στηρίχτηκε πάνω του για να μην πέσει και κατέβηκαν...

"Ε, και τι έγινε", θα ρωτήσει κάποιος, "τι τόσο συγκλονιστικό συνέβη που να σου χαλάσει τη διάθεση;"

Ο πιτσιρίκος αυτός μου θύμισε ένα άλλο αγοράκι καλοζωισμένο και καλομεγαλωμένο που μεγάλωσε όμως κι αυτό πλέκοντας νευρικά τα δάχτυλά του, που έψαχνε πάντα την επιβράβευση και την επιβεβαίωση σε ένα νεύμα και μια καλή κουβέντα των άλλων και που δεν την βρήκε ποτέ μέχρι να την δώσει ο ίδιος στον εαυτό του...