Ψαροκόκαλο...

Περπατώντας αυτές τις μέρες στους δρόμους και παρατηρώντας τα μπαλκόνια παρατηρώ ότι σε αυτά που έχει αναρτηθεί σημαία για την επέτειο της 28ης ισχύει κατά κανόνα μια αντίστροφη αναλογία... Όσο μικρότερο το μπαλκόνι τόσο μεγαλύτερη η σημαία που το στολίζει... Μου δίνει την αίσθηση ότι οι ιδιοκτήτες του μπαλκονιού ασφυκτιούν στα λίγα τετραγωνικά της ζωής τους και ψάχνουν τη δικαίωσή τους στις πτυχώσεις της σημαίας, στο μεγαλείο του παρελθόντος και των ένδοξων προγόνων...

Η βάρδια ξεκίνησε στις 12... Είναι έκτακτη περίπτωση, όπως και οι εποχές που ζούμε... Έχει απόλυτη ησυχία, το μόνο που ακούγεται είναι τα ανεμιστηράκια των pc και τα δάχτυλά μου που πληκτρολογούν... Είμαι μόνος μαζί με άλλους δύο ανθρώπους σε ένα κτίριο επτά ορόφων, ο καθένας σε ξεχωριστό όροφο... Έχω ξαναδουλέψει τέτοιες ώρες αλλά ποτέ εντελώς μόνος μου όπως απόψε... Ήπια ένα Red Bull που έφερα μαζί μου και τώρα πίνω την πρώτη γουλιά καφέ, του πρώτου της ημέρας, η νύχτα (και η μέρα) θα είναι μεγάλη...

Γαλάζια είναι τα μάτια του λευκού... Του αφεντικού, του δυνάστη, αυτού που προσωποιεί την εξουσία, την ομορφιά, την επιτυχία, την ευτυχία... Τα γαλάζια μάτια είναι το διαβατήριο για μια καλή ζωή, μακρυά από την φτώχεια, την αρρώστια, την ασχήμια, τον αλκοολισμό, τον εξευτελισμό... Στο μυαλό της Πέκολα τα γαλάζια μάτια θα της χαρίσουν όλα όσα της λείπουν, θα πάρουν μακρυά όσα την κάνουν δυστυχισμένη... Τα "Γαλάζια μάτια" είναι μια νουβέλα της Toni Morisson στην οποία αφηγείται την ιστορία της Πέκολα, ενός μικρού μαύρου κοριτσιού από το Lorain του Ohio, και μέσα από αυτήν, την ιστορία της ζωής των Αφροαμερικανών στις αρχές και τα μέσα του 20ου αιώνα... Στις 238 σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνονται τα κοινωνικά αίτια τα οποία οδήγησαν γενιές ολόκληρες Αφροαμερικανών σε αυτή την ιδιόμορφη αποστροφή της πολιτισμικής και φυλετικής τους ταυτότητας ανάγοντας τον λευκό, τις συνήθειες και την όψη του, σε άπιαστο ιδανικό... Τα "Γαλάζια μάτια" μιλά για τους Αφροαμερικά

Είναι κάτι μέρες που η διάθεσή μου μπορεί να τουμπάρει από την μια στιγμή στην άλλη, από το γέλιο, στον θυμό, στο κλάμα και πάλι από την αρχή.... Χθες είχα μια καλή μέρα στη δουλειά, παραγωγική τόσο για τον εργοδότη μου όσο και για μένα... Είχα σχολάσει στην ώρα μου γιατί όλα είχαν πάει ρολόι, είχα καλή διάθεση, όλα καλά μέχρι που μπήκα στο λεωφορείο... Κάθισα απέναντι από ένα πιτσιρίκο , 7 με 8 χρονών και τον πατέρα του... Ο πιτσιρικάς μια χαρά αγοράκι της ηλικίας του, καλοντυμένος, καθαρός, ωραίος... Ο πατέρας του δίπλα, του κρατούσε την τσάντα από το σχολείο, άντρας γύρω στα 45, όψη κουρασμένη και σοβαρή, με μουστάκι... Όταν κάθισα στην θέση μου ο πιτσιρίκος σήκωσε τα μάτια δειλά και μου έριξε ένα βλέμμα με αμηχανία και μια υποψία χαμόγελου... Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά και άρχισα να ακούω μουσική και τον παρατηρούσα πως έπλεκε τα δάχτυλά του νευρικά έτσι όπως ήταν καθισμένος, κοιτώντας στο κενό, αμίλητος κι αυτός κι ο πατέρας του... Όταν ήρθε η ώρα να κατέβουν στην στάσ

Χθες το απόγευμα είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου άνθρωπο να τρώει από τα σκουπίδια... Δεν έψαχνε, δεν ξεδιάλεγε για να βρει κάτι και να το πάρει μαζί του, έτρωγε κατευθείαν από τα σκουπίδια... Πήγαινα με τον Θ. στο καρότσι στον Βασιλόπουλο στην Αγία Παρασκευή  και τον είδα από μακρυά...  Ήταν ο μισός χωμένος μέσα στον κάδο και έψαχνε...΄Οταν έβρισκε κάτι έβγαινε από τον κάδο, το καθάριζε όσο καλύτερα μπορούσε, το φύσαγε και το ξεσκόνιζε και μετά το έβαζε στο στόμα... Όταν πλησίαζε κάποιο αυτοκίνητο σταματούσε την εξερεύνηση, ντρεπόταν ίσως, και μετά συνέχιζε...  Ήθελα να του δώσω λεφτά, να τον βοηθήσω αλλά σκέφτηκα πόσο άσχημα θα ένιωθα εγώ αν κάποιος ερχόταν να μου δώσει ελεημοσύνη χωρίς να τη ζητήσω απλά και μόνο επειδή θα ήταν μάρτυρας της εξαθλίωσης μου γι' αυτό και έκανα ότι δεν τον πρόσεχα όσο πλησίαζα...  Ακριβώς μόλις τον προσπέρασα μου μίλησε αυτός, μου ζήτησε λεφτά, μιλώντας μου στον πληθυντικό ενώ ήταν εμφανώς μεγαλύτερος μου... Έβγαλα και του έδωσα και με

Μην γελάτε, θα μπορούσε να συμβεί... Αναδημοσίευση από το Κουτί της Πανδώρας

Ένα ιδανικό παράδειγμα πολιτικού trolling... Η απόδειξη, για άλλη μια φορά, του ποσό ανατρεπτική και επαναστατική μπορεί να είναι η σάτιρα και το χιούμορ... Πολίτες έστειλαν το δέμα στη μητέρα του Στουρνάρα που ζει με 500 ευρώ -Περιείχε κουκιά, σταφίδες, συνταγές και χαρτζιλίκι [λίστα & επιστολή] Το δέμα ...στήριξης στη μαμά του υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα δεν έμεινε μόνο στα λόγια αλλά απέκτησε και περιεχόμενο και από σήμερα ταξιδεύει για την Αθήνα. Η «Ομάδα Ευαισθητοποιημένων Πολιτών Ηρακλείου» έκανε την πρωτοβουλία της πράξη και όπως είχε δεσμευθεί μιλώντας στο Ράδιο Κρήτη ετοίμασε ένα δέμα με πολλά και συμβολικά αγαθά για να στηρίξει με το δικό της σκωπτικό αλλά και χιουμοριστικό τρόπο τη μητέρα του Υπουργού ,που σύμφωνα με όσα δήλωσε ο ίδιος σε τηλεοπτική εκπομπή, ζει με μόλις 500 ευρώ το μήνα. Η επιστολή Το δεματάκι συνοδεύει μια ενδιαφέρουσα επιστολή όπου αναφέρονται τα εξής: «Αξιότιμε Κ. Υπουργέ Οικονομικών Ιωάννη Στουρνάρα, Κατανοώντας το δράμα

Η μέχρι τώρα εμπειρία μου με τον Stephen King αποδεικνύει ότι ο συγγραφέας από το Μέιν δεν γράφει καλά και κακά βιβλία, γράφει πολύ καλά βιβλία και λιγότερο καλά βιβλία, ακόμα και τα λιγότερο καλά όμως επ' ουδενί δεν είναι κακά... Ο "Θόλος" ανήκει χωρίς σκέψη στην κατηγορία των πολύ καλών βιβλίων του King ... Ένα σαββατιάτικο, φθινοπωρινό πρωινό όπου όλα φαίνονται φυσιολογικά στο Τσέστερ Μιλς, μια κωμόπολη του Μέιν, εμφανίζεται ο Θόλος, ένα διαφανές αλλά αδιαπέραστο παραπέτασμα που καλύπτει πλήρως την πόλη από την γη και τον ουρανό... Το ανεξήγητο φαινόμενο αφήνει άναυδο τον πλανήτη ολόκληρο και ακόμα περισσότερο τους εγκλωβισμένους κατοίκους του Τσέστερ Μιλς... Την αναστάτωση και την παραζάλη που προκαλεί η εμφάνιση του Θόλου έρχεται να εκμεταλλευτεί για να υλοποιήσει τα σχέδιά του ο αρχομανής δεύτερος δημοτικός σύμβουλος της πόλης, ο Μπιγκ Τζιμ Ρένι, ένα τοπικός μεγιστάνας που κινεί τα νήματα πίσω από οτιδήποτε συμβαίνει στην πόλη, πάντα προς όφελός του... Η κ

Η κυβέρνηση και η ηγεσία του υπουργείου μεταφορών επεξεργάζονται την ιδέα αύξησης της τιμής του εισιτηρίου σε λεωφορεία και τρόλεϊ κατά 25% ακόμα και μέσα στον Οκτώβριο ...  Χρησιμοποιώ το λεωφορείο καθημερινά για να πάω και να γυρίσω από την δουλειά μου... Κόβω πάντα εισιτήριο... Εδώ και αρκετό καιρό όταν πρόκειται να κατέβω από το λεωφορείο, δεν παίρνω μαζί μου το εισιτήριο για να το πετάξω σε κάποιον κάδο σκουπιδιών, το αφήνω πάνω στο κάθισμα που κάθομαι ή πάνω στο ακυρωτικό μηχάνημα... Σκέφτομαι ότι μπορεί να το χρειαστεί κάποιος άλλος που δεν έχει τη δυνατότητα όπως εγώ να πληρώσει το εισιτήριό του και τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να τον πιάσει ελεγκτής με ότι συνεπάγεται κάτι τέτοιο...  Δεν είναι μια πράξη αντίστασης, μια τέτοια θα ήταν η συνειδητή άρνηση να κόψω εισιτήριο, την βλέπω περισσότερο σαν μια μικρή πράξη αλληλεγγύης σε ανθρώπους που δεν έχουν να δώσουν το αντίτιμο ενός εισιτηρίου... Μια πράξη που θα αποκτήσει ακόμα περισσότερο νόημα αν τελικά αυξηθούν οι τιμές

Η μάνα μου λέει ότι τα παιδιά χρειάζονται μόνο αγάπη...  Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη... Χρειάζονται όρια, χρειάζονται κανόνες, χρειάζονται σεβασμό... Χρειάζονται να τους λες την αλήθεια, να μοιράζεσαι μαζί τους ότι συμβαίνει μέσα στο σπίτι, να τους δίνεις ευθύνες... Το σπίτι πρέπει να είναι μια απλοϊκή ρεπλίκα του έξω κόσμου που θα τους προετοιμάσει για την ζωή εκεί έξω...  Τα παιδιά χρειάζονται να τους δώσεις ένα μοντέλο ζωής, να τους το διδάξεις έτσι ώστε να έχουν ένα μπούσουλα μεγαλώνοντας αλλά να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αυτό το μοντέλο δεν είναι ευαγγέλιο, ότι πρέπει να το αμφισβητήσουν, να το αποδομήσουν και να κρατήσουν μόνο που αυτά χρειάζονται και θέλουν...  Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη, χρειάζονται και την αυστηρότητα και την τιμωρία (όχι την σωματική φυσικά)... Πρέπει να προετοιμαστούν ότι ο κόσμος εκεί έξω δεν θα τους αγαπά όπως οι γονείς και οι παππούδες, ότι η αγάπη και ο σεβασμός κερδίζονται από τους ξένους, δεν είναι δεδομένοι όπως μέ

Διαβάζοντας τον "Θόλο" του Stephen King διάβασα ένα πολύ ωραίο ορισμό για το πως και γιατί ξεσπάνε οι ταραχές και οι λεηλασίες... Γράφει λοιπόν ο Αμερικανός συγγραφέας ότι ο λόγος που κάνει μέχρι πρότινος φιλήσυχους και συνηθισμένους ανθρώπους να μεταμορφώνονται σε μανιασμένο όχλο που εξεγείρεται, λεηλατεί και καταστρέφει, πολλές φορές τα μαγαζιά και τα σπίτια της δικής του κοινότητας, είναι η πλήρης απώλεια του αυτοσεβασμού η οποία προκαλείται από τον φόβο και την απελπισία, από την καταπάτηση της ζωής και της προσωπικότητάς τους από την εξουσία...  Πολύ ενδιαφέρων, δεν νομίζετε; Μακρυά από λογικές που αποδίδουν το "μικρόβιο" των ταραχών και των λεηλασιών σε ανθρώπους που καθορίζονται από συγκεκριμένα φυλετικά, πολιτικά και πολιτισμικά κριτήρια όπως είδαμε να γίνεται κατά κόρον τον Δεκέμβρη του 2008, κατά την εξέγερση των banlieues το 2005 και στις ταραχές που ξεσπούν συχνά στην Αμερική σε γειτονιές μαύρων ή Λατίνων...