Ψαροκόκαλο...

Σε κάποιο σημείο του βιβλίου ο Stephen King αποδίδει στον Thomas Hardy την ρήση ότι όσο καλοδομημένος και να είναι ένας λογοτεχνικός χαρακτήρας, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σακί με κόκαλα μπροστά σε ένα πραγματικό άνθρωπο... Ανερυθρίαστα, θα διαφωνήσω με τους δύο αξιοσέβαστους λογοτέχνες καθώς στην ζωή μου έχω γνωρίσει ανθρώπους με χαρακτήρες τόσο ρηχούς που φαίνονται ψεύτικοι μπροστά σε όχι μόνο λογοτεχνικούς ήρωες αλλά και ήρωες comics, όπως ο Αστερίξ και ο Λούκι Λουκ... Άσε που έχω την εντύπωση ότι κάτι τέτοια quotes δεν είναι τίποτε άλλο παρά fishing for compliments όπως πολύ περιγραφικά λέγεται στην αγγλική... Η γυναίκα του Μάικλ Νούναν, επιτυχημένου συγγραφέα ρομαντικών θρίλερ, πεθαίνει ξαφνικά μια καυτή καλοκαιρινή μέρα και αφήνει τον άντρα της να προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια του... Το σοκ του θανάτου είναι ακόμα πιο επώδυνο όταν μαθαίνει ότι ήταν έγκυος, χωρίς αυτός να το ξέρει... Περνάει τα επόμενα τέσσερα χρόνια αποφεύγοντας να ζήσει ενώ ένα ξαφνικό συγγραφι...

"Ένα παιδί ίσον κανένα" , μου είχαν πει πολλοί... Εγώ, αιώνιος ξερόλας, έλεγα, "Σιγά, δεν έχετε δίκιο" ... Ότι έχω κοροϊδέψει το έχω λουστεί... Οι φετινές διακοπές δεν ήταν κακές αλλά ήταν δύσκολες... Ξεκίνησαν αργοπορημένα, με πολύ κούραση και πολύ άγχος και μεγάλη ανάγκη για ξεκούραση... Αυτοί οι παράγοντες θόλωσαν την σκέψη πολλές φορές και έγιναν λάθη, λάθη που στοίχισαν και σε μας και στα παιδιά, νεύρα και κούραση... Ο μπεμπούλης δεν προσαρμόστηκε ποτέ στην Αίγινα και στο ξενοδοχείο, άσε που αρρώστησε κιόλας... Ο μεγάλος που έτσι κι αλλιώς περνάει την κρίση της προσαρμογής στα νέα δεδομένα της οικογένειας, χρειαζόταν περισσότερη βόλτα, περισσότερο παιχνίδι κι εμείς είτε δεν μπορούσαμε είτε δεν αντέχαμε να του το παρέχουμε... Πάλι καλά που υπήρχε και η πισίνα στο ξενοδοχείο και του δώσαμε και κατάλαβε...  Φέτος, περισσότερο από τις άλλες χρονιές, χρειαζόμασταν την παρέα φίλων στις διακοπές μας (όπως έγινε πέρυσι και πρόπερσι) αλλά δυστυχώς όλα ήρθα...

Σήμερα έγινα 35... Είμαι στην Αίγινα, διακοπές και προσπαθώ να ξανακερδίσω τον χρόνο που έχασα την χρονιά που μας πέρασε... Η Μ. κοιμίζει τον Σ., ο Θ. κοιμάται, ανήσυχα, βγάζει δοντάκια, εγώ κάθομαι στην βεράντα με το tablet και πίνω κρασί...  Καληνύχτα...

Το Νοέμβριο του 1919 ο Franz Kafka γράφει μια μακροσκελή επιστολή που απευθύνεται στον πατέρα του... Σε αυτή επιχειρεί να εξηγήσει στον πατέρα του τους λόγους που κατ' αυτόν η σχέση τους είναι διαταραγμένη και μη ικανοποιητική και για τους δύο... Ο Kafka , άλλοτε επιθετικός και άλλοτε ενοχικός, κάνει μια εις βάθος ανασκόπηση στην παιδική του ηλικία, στα γεγονότα και στις συμπεριφορές που έπλασαν τον χαρακτήρα του... Εστιάζει στην πλήρη αντίθεση των χαρακτήρων των δικών του και του πατέρα του, από την μία ένας κλειστός και απόμακρος και από την άλλη ένας πληθωρικός και εκρηκτικός... Καταλογίζει στον πατέρα του την παντελή αδιαφορία να κατανοήσει την φύση του γιου του, την συναισθηματική του κακοποίηση, την συντριβή του εγώ του κάτω από το βάρος της επιρροής ενός ανθρώπου με έντονο εγωισμό και συχνές εκρήξεις... Το "Γράμμα στον πατέρα" επιδέχεται πολλές αναγνώσεις και από διαφορετικές σκοπιές, έχει καθολικά νοήματα τα οποία είναι πολύ ευρύτερα από μια αντιπαράθεσ...

Χθες το πρωί, χαστούκισα για πρώτη φορά τον Σ. ...  Ευτυχώς όχι δυνατά, η κίνηση όμως έφτανε για να τον παγώσει, το βλέμμα του μου έριξε ένα χαστούκι πολύ πιο δυνατό... Με κοίταξε λίγο αμίλητος και μετά έβαλε τα κλάματα, λέγοντάς μου ότι ο κανόνας στα Χελωνάκια λέει ότι δεν πρέπει να χτυπάμε...  Τον πήρα αγκαλιά και προσπάθησα να τον ηρεμήσω, ζητώντας του συγνώμη, ένιωθα ότι είμαι ο μεγαλύτερος μαλάκας του κόσμου... Όταν ηρέμησε μου είπε να κάνουμε μια συμφωνία, και μου έδωσε το χέρι του για να την επισφραγίσουμε, μου είπε ότι από εδώ και πέρα θα είναι καλό παιδάκι...  Δεύτερο χαστούκι, δυνατότερο από το πρώτο που μου έριξε το βλέμμα του... Δεν θέλω το παιδί μου να γίνει ενοχικό, να νομίζει ότι πάντα φταίει... Του είπα ότι θα κάνουμε συμφωνία να μην τον χτυπήσω ποτέ ξανά, ότι ήταν λάθος αυτό που έγινε... Περάσαμε όλη την ημέρα οι δυο μας, το μεσημέρι κοιμηθήκαμε μαζί, το βράδυ το ίδιο...  Σήμερα το πρωί φεύγοντας για δουλειά μου είπε, "Άντε ciao!" ....

Έχω στο μυαλό μου μια εικόνα εδώ και μέρες...  Διακοπές, μεσημέρι, μετά από το μπάνιο στην θάλασσα, είμαστε κι οι τρεις ξαπλωμένοι στο διπλό κρεβάτι, το air condition αναμμένο γιατί έξω σκάει ο τζίτζικας... Το δέρμα μας λείο και καθαρό, απαλλαγμένο από ιδρώτα και αλάτια, δροσερό και ελαφρά ξηρό λόγω του air condition, ταυτόχρονα εκπέμπει ζέστη ελαφρά από τον ήλιο που το έκαιγε όλη την ημέρα στην θάλασσα... Κάθε κίνηση πάνω στα κολλαρισμένα σεντόνια κάνει ένα ήχο σαν να τρίβονται χαρτιά μεταξύ τους... Ο Σ. προσπαθεί να βολευτεί και στριφογυρίζει, η Μ. διαβάζει το βιβλίο της ανάσκελα κι εγώ κάνω τάχα μου τον κοιμισμένο για να παρασύρω τον Σ. να κοιμηθεί αλλά τελικά αποκοιμιέμαι πρώτος... Τρεις μέρες μείνανε...

Η δημοκρατία του Γιλεάδ δεν είναι δημοκρατία... Είναι η φαντασίωση, το υγρό όνειρο, κάθε θρησκόληπτου φανατικού, κάθε φασίστα... Είναι το αποτέλεσμα μια κοινωνίας σε σήψη, μιας κοινωνίας παραλυμένης από την χαύνωση του "δυτικού πολιτισμού" με έντονα και άλυτα κοινωνικά ζητήματα και ανισότητες, μιας κοινωνίας που η μόλυνση του περιβάλλοντος έχει στειρώσει κυριολεκτικά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού...  Όταν μια δράκα φανατικών δολοφονεί τον Πρόεδρο και την κυβέρνηση και ρίχνει την ευθύνη στους ισλαμιστές (μήπως σας θυμίζει κάτι;) η κοινωνία αποχαυνωμένη δεν αντιδρά στα πρώτα μέτρα περιστολής των ατομικών ελευθεριών, διότι "κάποιος έπρεπε να βάλει επιτέλους μια τάξη" ... Γρήγορα η κατάσταση παίρνει τις πραγματικές της διαστάσεις και η Αμερική μετατρέπεται σε ένα ανελεύθερο θεοκρατικό καθεστώς όπου οι αντιφρονούντες εξοντώνονται αμείλικτα και τα πτώματα τους επιδεικνύονται για παραδειγματισμό, όπου ο ρόλος της γυναίκας είναι μόνο αυτός της μητέρας, της συζύγου και ...

Μίσος, απόγνωση και οργή... Αυτά είναι τα συναισθήματα που νιώθω βλέποντας αυτό το βίντεο ενός πεντάχρονου Παλαιστίνιου που ουρλιάζει και κλαίει όταν ο πατέρας του συλλαμβάνεται στη Δυτική Όχθη από τον ισραηλινό στρατό με την κατηγορία ότι έκλεψε νερό... Σχετικό ρεπορτάζ από το Sky News ...

Χθες δούλευα μέχρι τις 21:45...  Γυρνώντας στο σπίτι βρήκα τον Σ. αφηνιασμένο και την Μ. εξουθενωμένη... Ο μικρός βρίσκεται σε φοβερή υπερένταση κι έχει εκρήξεις εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά... Ίσως να φταίει και που λείπω τόσο πολύ από το σπίτι...  Η Μ. έχει επωμιστεί όλο το βάρος της φροντίδας των παιδιών και αυτό είναι δύσκολο, οι αντοχές της λιγοστεύουν μέρα με την μέρα...  Εν τέλει, ο Σ. κοιμάται, ο Θ. κοιμόταν ήδη, καταφέρνω να κάνω ένα μπάνιο, να φάω και να ξεραθώ στον ύπνο... Στις 4:30 ο Θ. ξυπνάει... Είναι το δεύτερο συνεχόμενο βράδυ εκεί που κοιμόταν σερί όλο το βράδυ εδώ και μια εβδομάδα... Τάισμα, άλλαγμα, κοίμισμα, ξανακοιμήθηκα στις 5:45 και ξύπνησα τελικά στις 7:15 όταν ξύπνησε κι ο Σ. ...  Είμαι πολύ κουρασμένος αλλά σφίγγω τα δόντια και μετράω τις μέρες ανάποδα μέχρι τις 15... Ξέρω ότι όλη αυτή η πίεση κάπου θα μου βγει και θα κάνει κρότο... Πονάει η μέση μου, πονάει η ουλή της κοίλης μου, πονάει το αριστερό μου πόδι... Κάνω υπομ...