Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Η πρώτη απάντηση που έδινα σε αυτήν την κλισέ ερώτηση που γίνεται στα παιδάκια ήταν ότι θέλω να φτιάχνω τραπεζάκια... Δεν θυμάμαι καν πως μου είχε κολλήσει κάτι τέτοιο, ήμουν πραγματικά πολύ μικρός... 

Καθώς μεγάλωνα στη δεκαετία του '80 που το βίντεο ήταν must have gadget και απόλυτο status symbol, η επόμενη επαγγελματική μου επιλογή ήταν να έχω το δικό μου video club... 

Όντας παιδί εσωστρεφές και διαβαστερό, η επόμενη λογική επιλογή μου ήταν να θέλω να γίνω συγγραφέας... Φανταζόμουν μάλιστα τον εαυτό μου να είναι κάτι μεταξύ Ιουλίου Βερν και Bruce Springsteen, ένας συγγραφέας pop star, που δίνει αυτόγραφα και συνεντεύξεις αλλά αποθεώνεται από κοινό και κριτικούς... Τότε οι γονείς μου έσπευσαν να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα και μου είπαν ότι δεν μπορώ να γίνω μόνο συγγραφέας διότι δεν θα έβγαζα λεφτά για να ζήσω και ότι θα έπρεπε να κάνω και κάτι άλλο... Για χρόνια τους κατηγορούσα ότι μου έκοψαν τα φτερά πριν ανοίξουν αλλά η αλήθεια είναι ότι αφενός αυτοί μου παρουσίασαν απλά την πραγματικότητα και αφετέρου ότι αν ήθελα πραγματικά να γίνω συγγραφέας θα είχα επιμείνει, θα είχα ψάξει τρόπους για να πετύχω τον στόχο μου και θα είχα αναγκάσει τους γονείς μου να με στηρίξουν στην απόφασή μου... Αν για κάτι δεν μπορώ να τους κατηγορήσω είναι ότι δεν υποστήριξαν τις επιλογές μου όταν αυτές ήταν τελεσίδικες...

Τα επόμενα χρόνια οι επαγγελματικές μου επιλογές ήταν συγκεχυμένες και αόριστες, βασικά δεν ήξερα τι θέλω να κάνω... Προσπαθούσα να συνδυάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου, επαγγέλματα με κύρος, αίγλη και λεφτά (?) που θα μπορούσα να τα φέρω εις πέρας βάση των δεξιοτήτων και των ικανοτήτων που είχα ή που νόμιζα πως είχα... Μόνο ένα επάγγελμα με γοήτευε πραγματικά και αυτό ήταν του αρχαιολόγου/ιστορικού όμως η πολύ κακή σχέση μου με τα αρχαία ελληνικά και η αβέβαιη επαγγελματική αποκατάσταση με απέτρεψαν από το να δοκιμάσω την τύχη μου στην τρίτη δέσμη...

Επέλεξα ορθολογικά, χωρίς συναίσθημα, αφού αυτό είχα πάρει την απόφαση να το καταπνίξω... Στα μέσα της δεκαετίας του '90 η Πληροφορική και τα Οικονομικά φάνταζαν επιλογές μονόδρομοι αν στόχευες σε καλή επαγγελματική αποκατάσταση και στο να ζήσεις το american dream αλά ελληνικά... Τα Οικονομικά μου φάνταζαν βαρετά, η επιλογή ήταν δεδομένη: Πληροφορική... Τι κι αν δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με τους υπολογιστές μέχρι τότε παρά μόνο παίζοντας κάποια παιχνίδια στα pc των φίλων μου;

Τελείωσα την σχολή, πήγα φαντάρος, έπιασα δουλειά... Εδώ και 8 χρόνια ασχολούμαι με αυτό που σπούδασα, είμαι τυχερός σε αυτό... Πολλές φορές κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να έχω κάνει πολλά πράγματα διαφορετικά και να έχω υποστηρίξει περισσότερο τον εαυτό μου και τις επιλογές που έκανα, θα μπορούσα να έχω διευκολύνει περισσότερο τη ζωή μου και να έχω γλυτώσει από αρκετή κλάψα και αυτολύπηση....