"Όρυξ και Κρέικ" της Margaret E. Atwood

Μου αρέσουν οι δυστοπίες... Από τα αγαπημένα μου βιβλία το "1984" και το "Γενναίος, Νέος Κόσμος", από τις αγαπημένες μου ταινίες τα "Mad Max", πρέπει να είμαι από του λίγους παγκοσμίως που τους άρεσε το "Waterworld"...

Ο Χιονάνθρωπος ζει μόνος του σε ένα πλανήτη που κάποτε ήταν η Γη... Περικυκλωμένος από μια φύση εχθρική και από άγρια ζώα πολλά εκ των οποίων είναι αποτελέσματα γενετικών πειραμάτων άλλων εποχών, προσπαθεί να επιβιώσει και θυμάται... Μέσα από τις αναμνήσεις του, μέσα από την προσωπική του ιστορία, ξετυλίγονται μπροστά μας τα γεγονότα εκείνα που οδήγησαν τον Χιονάνθρωπο και τον πλανήτη Γη στο σημείο που βρίσκονται...

To "Όρυξ και Κρέικ" ξεκινά από τα παιδικά χρόνια του Χιονάνθρωπου, όταν δεν λεγόταν Χιονάνθρωπος αλλά Τζίμυ, σε ένα πλανήτη Γη σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον το οποίο όμως δεν φαντάζει και πολύ μακρινό, ούτε πολύ ανοίκειο... Οι κοινωνίες καταρρέουν εξαιτίας της μόλυνσης, της βίας, της έλλειψης τροφίμων και των επιδημιών... Πανίσχυρες φαρμακευτικές και βιοτεχνολογικές εταιρείες ελέγχουν τις ζωές των ανθρώπων... Μέσα σε ένα προστατευμένο οικισμό μιας από αυτές τις εταιρείες ξεκινάει η ιστορία του Χιονάνθρωπου/Τζίμυ η οποία θα σημαδέψει την μοίρα της ανθρωπότητας καθώς περιστρέφεται γύρω από τις ζωές των μοναδικών δύο ανθρώπων που αγάπησε, της Όρυξ και του Κρέικ...

Η Καναδή  Margaret E. Atwood, μια άγνωστη σε μένα συγγραφέας μέχρι πρότινος, δημιουργεί μια καταπληκτική ιστορία, ένα βιβλίο που δεν μπορείς να αφήσεις από τα χέρια σου, το οποίο θέτει πολλά ερωτήματα σχετικά με την ηθική της επιστήμης και μέχρι πού μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει προσπαθώντας να μοιάσει στον Θεό... Βάζει προβληματισμούς σχετικούς με την καταστροφή του περιβάλλοντος, με την εξάντληση των φυσικών πόρων, με την ίδια την φύση του ανθρώπου, του πόσο καταστροφικός είναι για τον εαυτό του και για τα άλλα πλάσματα αυτού του πλανήτη... Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τους δρόμους που μπορεί να πάρει ή ίσως να βαδίζει κιόλας η ανθρωπότητα και προσπαθεί να προειδοποιήσει ότι ίσως να μην είναι πολύ αργά για να αλλάξουμε πορεία... Το φινάλε του βιβλίου είναι ίσως ένα από τα πιο έντονα που έχω διαβάσει στη ζωή μου όταν ο ήρωας έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με ένα αδυσώπητο και τρομερό δίλλημα...

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για αυτό το εξαιρετικό βιβλίο που το διάβαζα όποτε έβρισκα ευκαιρία, ακόμα και σε μεταμεσονύχτια ταΐσματα του μωρού, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, λίγες σελίδες προτού αποκοιμηθώ... Δεν θα μπορούσα να μην το προτείνω, ανήκει στην συνωμοταξία των βιβλίων που αγωνιούσα να φτάσω στο τέλος τους και όταν το έκανα στενοχωρήθηκα επειδή δεν είχα άλλο...