"Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον τίτλο αυτού του μυθιστορήματος από τον vangelakas, μη γνωρίζοντάς το, τον ρώτησα αν είναι ερωτικού περιεχομένου... Από τότε πέρασε καιρός, απέκτησα μια γενική γνώση ως προς το έργο και τον δημιουργό του και έφτασε στα χέρια μου επ' αφορμής της λογοτεχνικής σειράς που δημοσίευσε το Βήμα της Κυριακής, "Η Λογοκρισία στην Λογοτεχνία"...

Το "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα", το magnum opus του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, είναι ένα έργο προσωπικό αλλά και ταυτόχρονα βαθιά ρώσικο, ένα βιβλίο που βαδίζει στα χνάρια του "Φάουστ"... Στην Μόσχα του Μεσοπολέμου, ο Σατανάς αποφασίζει να κατέβει στη γη και να αναστατώσει τους ανθρώπους αφού όσο οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στον Θεό, δεν πιστεύουν και στη δική του ύπαρξη... Εγκαθίσταται μαζί με την συνοδεία του σε ένα διαμέρισμα της οδού Σαντόβαγια, μεγάλου δρόμου της Μόσχας και δίνει μια παράσταση στο Βαριετέ που ταράζει ολόκληρη την πόλη...  Ο έρωτας ενός έγκλειστου σε ψυχιατρείο, του αυτοαποκαλούμενου μαιτρ, με τη Μαργαρίτα, και το καταραμένο του μυθιστόρημα, είναι ο πυρήνας της ιστορίας που παρακολουθούμε...

Το "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" είναι ένα βιβλίο πολυδιάστατο... Αστείο και μελαγχολικό, κάποιες φορές γκροτέσκο και τρομακτικό, σίγουρα εξωφρενικό και παράλογο... Μέσα από την τρέλα και τον παραλογισμό, διακωμωδεί και επικρίνει καταστάσεις και χαρακτήρες τυπικούς της σοβιετικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου, μια τυπική φόρμα έκφρασης της κοινωνικής κριτικής στην ρώσικη λογοτεχνία από την εποχή του Γκόγκολ όπως μας ενημερώνει η Wikipedia...Το βιβλίο είναι slow starter, χασομεράει μέχρι να μπει στην καρδιά της υπόθεσης του σχεδόν σε όλο τον πρώτο τόμο με αποτέλεσμα εμένα τουλάχιστον να μην μπορέσει να με κρατήσει αφοσιωμένο κατά την ανάγνωσή του, το ύφος και ο ρυθμός όμως αλλάζουν στον δεύτερο τόμο και μαγνητίζουν τον αναγνώστη και αυτό το αποδεικνύει και το γεγονός ότι ο χρόνος που μου χρειάστηκε να διαβάσω τον δεύτερο τόμο ήταν κατά πολύ μικρότερος του πρώτου...

Κρατώ στο μυαλό μου σε νοητά σημειώματα την εικόνα του Σατανά η οποία στο τέλος δεν είναι τόσο τρομακτική, θυμίζει μάλλον ένα πνεύμα ελευθερίας παρά πνεύμα του κακού και τη διαρκή υπενθύμιση ότι "...το χειρότερο ελάττωμα είναι η δειλία..." , που επαναλαμβάνεται τόσες φορές που με κάνουν να πιστεύω με σιγουριά ότι ο Μπουλγκάκοφ απεύθυνε κυρίως προς τον εαυτό του...