Στιγμές...

Το μωρό έχει ξυπνήσει και πεινάει, αναλαμβάνω να τον ταΐσω αφού η Μ. τον κρατούσε όλο το βράδυ για να κοιμηθεί λίγο... Τον ταΐζω, τον αλλάζω και επειδή τον έχει πιάσει λόξιγκας περπατάω ξυπόλυτος μέσα στο σκοτεινό σπίτι και τον κρατάω μέχρι να του περάσει και να νανουριστεί... Μέσα στην κουζίνα φαίνεται η οθόνη υγρών κρυστάλλων του ραδιοφώνου που λέει την ώρα, 4:19 ... Μάλλον πεινάει ακόμα, ανασηκώνει το κεφάλι του από τον ώμο μου και αγγίζει με το στόμα του το μάγουλό μου σαν να μου δίνει φιλί... Ο χρόνος σταματάει, είμαστε μόνο εγώ κι αυτός... Η ζωή όταν κοιτάς προς τα πίσω είναι στιγμές, αυτή είναι μια από τις πρώτες μας...