Όσα φέρνει ένας χρόνος...

Αντί προλόγου:

Αυτή την στιγμή δεν θα έπρεπε να ποστάρω αλλά να κοιμάμαι, να ξαναγεμίζω τις μπαταρίες μου αφού η Μ. έχει αναλάβει το μεσημεριανό τάισμα και κοίμισμα του μπέμπη... Δεν το κάνω διότι νιώθω σιγά σιγά να επιστρέφει ένα αίσθημα πνιγμού το οποίο έχω νιώσει στο παρελθόν, έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να το νιώσει, και δεν θέλω να το ξανανιώσω... Το αίσθημα αυτό έχει να κάνει με την απώλεια του προσωπικού χρόνου που σου επιβάλλει ο ερχομός ενός μωρού στο σπίτι, χρόνου που πρέπει να ξαναδιεκδικήσεις για να κρατιέσαι σε μια ισορροπία... Λίγος ύπνος λιγότερος για λίγη περισσότερη ψυχική ηρεμία... Δεν ακούγεται κι άσχημα...

Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες ότι κλείσαμε ένα χρόνο στο σπίτι που ζούμε τώρα και μοιάζει σαν να έχουμε ζήσει πολλά περισσότερα... Ο χρόνος αυτός ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτος, τόσο πολύ όσο δεν χρειάζεται... Πολλές καλές και πολλές κακές στιγμές, αμέτρητα συναισθήματα, σκέτο roller coaster... Αν επιχειρήσω μια σύντομη ανασκόπηση κύλησε κάπως έτσι:

Στις 28 Απρίλη του 2012 μπαίνουμε στο σπίτι... Ένας εξοντωτικός μήνας προετοιμασίας της μετακόμισης, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά,  φτάνει στο τέλος του... Την ημέρα της μετακόμισης ξέρω ότι δεν θα βοηθήσω καθόλου αν είμαι παρών όταν οι μεταφορείς αδειάζουν το (πρώην) σπίτι μας οπότε παίρνω τον Σ. και φεύγουμε πρωί πρωί από το σπίτι αφήνοντας την Μ. και τους δικούς μας να συνεννοηθούν με την μεταφορική... Μπαίνω στο (νέο) σπίτι το μεσημέρι όταν και έχει ετοιμαστεί το δωμάτιο του Σ. ενώ το υπόλοιπο σπίτι θέλει ακόμα δουλειά...

Το καλοκαίρι που έρχεται, αν εξαιρέσεις την τρομερή ζέστη, είναι πολύ καλό... Πάρα πολύ θάλασσα, πάρα πολλές βόλτες, εξαιρετικές διακοπές στην αγαπημένη Αίγινα... Δεν λείπουν τα απρόοπτα, όταν ο Σ. χτυπάει πάνω στο παιχνίδι ένα βράδυ των διακοπών μας... Το χτύπημα είναι τελικά ασήμαντο αλλά οι γκρίζες τρίχες των μαλλιών μου πληθαίνουν σε μια νύχτα...

Αποφασίζουμε να κάνουμε δεύτερο παιδί και όπως στην πρώτη εγκυμοσύνη έτσι και στη δεύτερη, αυτό είναι εξαιρετικά εύκολο, μέσα σε ένα μήνα γίνεται η σύλληψη...

Η επιστροφή στο γραφείο κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις... Δεν περνάει ούτε μια εβδομάδα, μετατίθεμαι σε άλλη υπηρεσία για να συμμετάσχω σε ένα τεράστιας σημασίας, για την ύπαρξη της τράπεζας που δουλεύω, project... Η προσαρμογή είναι δύσκολη, η αβεβαιότητα μεγάλη, τα ωράρια επιμειμηκύνονται με ρυθμούς γεωμετρική προόδου... Ο Σεπτέμβρης είναι δύσκολος αλλά μόνο γιατί δεν έχει έρθει ο Οκτώβρης ο οποίος είναι πραγματικά μια κόλαση... Δουλεύω όλο τον μήνα σερί, χωρίς Σαββατοκύριακα και αργίες σε ωράρια ασύλληπτα... Την 28η Οκτωβρίου του 2012, ημέρα Κυριακή, δούλεψα 16 ώρες συνεχόμενες και σχόλασα ενώ οι υπόλοιποι συνάδελφοι συνέχισαν γιατί ήμουν αυτός που ανέλαβε να είναι στο γραφείο 6:00 το επόμενο πρωί για να τρέξει μια πολύ σημαντική διαδικασία... Τα νεύρα μου είναι σπασμένα, εμφανίζω όλα τα συμπτώματα του burn-out και δεν είναι μόνο αυτό...

Η εγκυμοσύνη της Μ. είναι δύσκολη τους πρώτους μήνες... Εμετοί, αδιαθεσίες και μια γαστρεντερίτιδα που την ρίχνει στο κρεβάτι... Ο Σ. έχει ξεκινήσει τον παιδικό σταθμό, περνάει μια φάση προσαρμογής... Οι δικοί μου με χρειάζονται κι εγώ δεν είμαι εκεί...

Το project ολοκληρώνεται με το τέλος του Οκτώβρη, μετατίθεμαι και πάλι στην προηγούμενη μου θέση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ταλαιπωρία στη δουλειά έχει τελειώσει... Τα ωράρια είναι τρελά και τον Νοέμβρη, ενώ στα συναισθήματα έρχεται να προστεθεί και η πικρία για την μη αναγνώριση του κόπου του δικού μου και όλων όσων συμμετείχαν στο project... Κάπου εκεί ο οργανισμός μου έρχεται να βαρέσει καμπανάκια και αρρωσταίνω δύο φορές μέσα στον Νοέμβριο με βρογχίτιδα και ιγμορίτιδα...

Ο Δεκέμβρης περνάει όμως καλά... Κάτι τα Χριστούγεννα και η άδεια που τα συνόδεψε, κάτι οι ρυθμοί στη δουλειά που ξαναέγιναν φυσιολογικοί, όλα συνηγόρησαν στο να περάσουμε καλά.. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Γενάρης δεν επιφυλλάσσει εκπλήξεις... Η γνωμάτευση λέει βουβωνοκοίλη, χειρουργούμαι στις 30/01/2013, μένω ταύλα στο κρεβάτι και αφήνω την Μ. με την κοιλιά τούρλα να τρέχει και να μην φτάνει... Η ακινησία από την περίοδο ανάρρωσης μου προσθέτουν κάποια αρκετά επιπλέον κιλά τα οποία προσπαθώ ακόμα να χάσω...

Επιστρέφω στη δουλειά μετά την 15ήμερη αναρρωτική μου και τα πράγματα κυλούν ομαλά... αλλά μόνο για ένα μήνα... Η κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας, τα τελεσίγραφα της Ευρώπης και η εξαγορά των κυπριακών τραπεζών από εγχώριο τραπεζικό όμιλο δημιουργούν νέα δεδομένα... Η ευκολία με την οποία ανατράπηκε η ζωή μου και η αβεβαιότητα του αύριο με σοκάρουν... Αν και ανέκαθεν εργαζόμουν στον ιδιωτικό τομέα, δεν είχα ξανανιώσει ποτέ μέχρι τώρα (αφελώς προφανώς) το αίσθημα ότι το μέλλον το δικό μου και της οικογένειάς μου είναι τόσο εύθραυστο... Υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην με ξαναπιάσει ποτέ ξανά κανείς στον ύπνο και να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μην εξαρτάται το μέλλον μου από άλλους...Το restart που κάνουμε επιστρέφοντας στην δουλειά είναι αβέβαιο και νευρικό... Καχυποψία, αβεβαιότητα, άγχος και ένταση συνθέτουν την εικόνα της καθημερινότητας, ειδικά τις πρώτες μέρες... Παράλληλα οι ρυθμοί ξανανεβαίνουν, οι απαιτήσεις αυξάνονται και πάλι... 

Ο μικρός μου γιος γεννιέται στις 26 Απρίλη... Όλα πάνε καλά, το μωρό και η Μ. είναι μια χαρά και σε τρεις μέρες έρχονται στο σπίτι μας... Ο Σ. (μέχρι τώρα) αντιμετωπίζει με μεγάλη τρυφερότητα το αδερφάκι του αν και τις πρώτες μέρες κυρίως παρουσιάζει κάποιες εκρήξεις οργής απέναντι στην μαμά του κυρίως... Οι μέρες μας και οι νύχτες μας κινούνται στον αστερισμό του μπέμπη... Γάλατα, μπιμπερό, αποστειρώσεις, πάνες, μωρομάντηλα, έκανε κακά ο μπέμπης, πόσες φορές; Ο χρόνος είναι λίγος και δυσεύρετος, τι να πρωτοκάνεις;

Αντί επιλόγου:

Δεν είναι ακριβώς New Year's Eve Resolution γιατί υποτίθεται ότι θα πρέπει να ισχύει για πάντα και όχι μόνο για την νέα χρονιά και επίσης δεν ειπώθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς...  Μέσα σε αυτόν τον χρόνο και κυρίως τους τελευταίους 3 με 4 μήνες, προσπαθώ να βρίσκω τρόπους και χρόνο για να γίνω κάποιος άλλος, κάποιος που θα κάνει πράγματα που του αρέσουν περισσότερο, θα τα κάνει με τρόπο που θα τον ικανοποιεί και θα του δίνει αυτοπεποίθηση και αυτά τα πράγματα θα μου εξασφαλίσουν ένα μέλλον λιγότερο εξαρτώμενο από τρίτους...