Αν περνούσε από το χέρι μου...

Σε ένα σύμπαν παράλληλο που ορίζω εγώ τις τύχες του, δεν ζω στην Αθήνα, ζω κάπου παραθαλάσσια σε ένα σπίτι μονοκατοικία με κήπο... Ο κήπος μου έχει δέντρα, ζαρζαβατικά και λουλούδια και τον φροντίζω εγώ... Στον κήπο αυτό τρέχει ένα σκυλάκι και παίζει με τα παιδιά μου τα οποία τρέχουν και γελούν φορώντας μακό σορτσάκια και σκονισμένα πεδιλάκια ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα... 

Το σπίτι είναι μια ανάσα από την θάλασσα και κολυμπάω όποτε θέλω, πρωί και βράδυ, το καλοκαίρι φοράω διαρκώς το μαγιό... Μεσημέρι και βράδυ τρώμε στη βεράντα, οι άντρες του σπιτιού χωρίς μπλούζες λόγω της ζέστης, σαλάτες και λαχανικά από τον κήπο μας και ψάρια φρέσκα... Το σπίτι είναι πάντα ανοιχτό και γεμάτο με φίλους και τα παιδιά τους, ακούγονται φωνές και γέλια... Τα βράδυα τελειώνουν πάντα με κουβέντες και γέλια πάνω από ουζοπότηρα και άδεια πιατάκια από μεζέδες... 

Η δουλειά μου μπορεί να γίνει από το σπίτι, χωρίς ωράριο συγκεκριμένο, χωρίς dress code, φτιάχνω όμορφα πράγματα που διασκεδάζουν και βοηθούν τους άλλους...  Κάνω τις δουλειές μου με τα πόδια ή με το ποδήλατο, το αυτοκίνητο μαζεύει σκόνη, παρκαρισμένο έξω από τον κήπο...

Όταν χειμωνιάζει, οι παρέες και τα γέλια μεταφέρονται μέσα στο σπίτι, γύρω από το αναμμένο τζάκι... Τα πρωινά όταν χαράζει, χαζεύω την θέα της θάλασσας, με τον αέρα να φυσάει και τον μολυβένιο ουρανό από πάνω... Χωμένος μέσα στο μπουφάν, κάνω την παρασπονδία και καπνίζω στα όρθια ένα τσιγάρο χαζεύοντας τον καπνό που τον σκορπάει ο αέρας όπως βγαίνει από το στόμα μου... Με μελαγχολεί η μουντίλα του χειμώνα και η κλεισούρα στο σπίτι αλλά με αποζημιώνει η ανθρώπινη επαφή, τα ζεστά χαμόγελα των αγαπημένων μου και η προσμονή της λιακάδας που θα ξαναζωντανέψει τον κήπο μας...