Ψαροκόκαλο...

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον τίτλο αυτού του μυθιστορήματος από τον vangelakas , μη γνωρίζοντάς το, τον ρώτησα αν είναι ερωτικού περιεχομένου... Από τότε πέρασε καιρός, απέκτησα μια γενική γνώση ως προς το έργο και τον δημιουργό του και έφτασε στα χέρια μου επ' αφορμής της λογοτεχνικής σειράς που δημοσίευσε το Βήμα της Κυριακής, "Η Λογοκρισία στην Λογοτεχνία" ... Το "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" , το magnum opus του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ , είναι ένα έργο προσωπικό αλλά και ταυτόχρονα βαθιά ρώσικο, ένα βιβλίο που βαδίζει στα χνάρια του "Φάουστ" ... Στην Μόσχα του Μεσοπολέμου, ο Σατανάς αποφασίζει να κατέβει στη γη και να αναστατώσει τους ανθρώπους αφού όσο οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στον Θεό, δεν πιστεύουν και στη δική του ύπαρξη... Εγκαθίσταται μαζί με την συνοδεία του σε ένα διαμέρισμα της οδού Σαντόβαγια, μεγάλου δρόμου της Μόσχας και δίνει μια παράσταση στο Βαριετέ που ταράζει ολόκληρη την πόλη...  Ο έρωτας ενός έγκλειστου σε ψυχιατρείο, του αυτο...

Χθες το μεσημέρι έπεσα για ύπνο και ξύπνησα φρέσκος φρέσκος και αναζωογονημένος 2,5 ώρες μετά... Νόμιζα ότι όλα είχαν κυλήσει καλά, κανένα από τα παιδιά δεν είχε ξυπνήσει ή γκρινιάξει όταν με κατάπληξη άκουσα από την Μ. ότι ο μεγάλος είχε ξυπνήσει και γκρίνιαζε ενώ σε κάποια φάση ξύπνησε και το μωρό που κοιμάται δίπλα μας γιατί το πονούσε η κοιλιά του... Γενικά ξυπνάω εύκολα, σηκώνομαι τα βράδια και ταΐζω το μωρό αλλά η Μ. μου είπε ότι υπάρχουν κάποιες φορές που δεν ξυπνάω με τίποτα και κανόνια να βαράνε... Το αστείο είναι ότι όχι μόνο δεν ξυπνάω αλλά όσο ακούγεται ο θόρυβος/κλάμα, εξακολουθώντας να είμαι κοιμισμένος, κάνω ένα ρυθμικό και επαναλαμβανόμενο "Σσσσσσσσ" καλώντας την πηγή του θορύβου να σωπάσει... lol

Το μωρό έχει ξυπνήσει και πεινάει, αναλαμβάνω να τον ταΐσω αφού η Μ. τον κρατούσε όλο το βράδυ για να κοιμηθεί λίγο... Τον ταΐζω, τον αλλάζω και επειδή τον έχει πιάσει λόξιγκας περπατάω ξυπόλυτος μέσα στο σκοτεινό σπίτι και τον κρατάω μέχρι να του περάσει και να νανουριστεί... Μέσα στην κουζίνα φαίνεται η οθόνη υγρών κρυστάλλων του ραδιοφώνου που λέει την ώρα, 4:19 ... Μάλλον πεινάει ακόμα, ανασηκώνει το κεφάλι του από τον ώμο μου και αγγίζει με το στόμα του το μάγουλό μου σαν να μου δίνει φιλί... Ο χρόνος σταματάει, είμαστε μόνο εγώ κι αυτός... Η ζωή όταν κοιτάς προς τα πίσω είναι στιγμές, αυτή είναι μια από τις πρώτες μας...

Αντί προλόγου: Αυτή την στιγμή δεν θα έπρεπε να ποστάρω αλλά να κοιμάμαι, να ξαναγεμίζω τις μπαταρίες μου αφού η Μ. έχει αναλάβει το μεσημεριανό τάισμα και κοίμισμα του μπέμπη... Δεν το κάνω διότι νιώθω σιγά σιγά να επιστρέφει ένα αίσθημα πνιγμού το οποίο έχω νιώσει στο παρελθόν, έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να το νιώσει, και δεν θέλω να το ξανανιώσω... Το αίσθημα αυτό έχει να κάνει με την απώλεια του προσωπικού χρόνου που σου επιβάλλει ο ερχομός ενός μωρού στο σπίτι, χρόνου που πρέπει να ξαναδιεκδικήσεις για να κρατιέσαι σε μια ισορροπία... Λίγος ύπνος λιγότερος για λίγη περισσότερη ψυχική ηρεμία... Δεν ακούγεται κι άσχημα... Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες ότι κλείσαμε ένα χρόνο στο σπίτι που ζούμε τώρα και μοιάζει σαν να έχουμε ζήσει πολλά περισσότερα... Ο χρόνος αυτός ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτος, τόσο πολύ όσο δεν χρειάζεται... Πολλές καλές και πολλές κακές στιγμές, αμέτρητα συναισθήματα, σκέτο roller coaster... Αν επιχειρήσω μια σύντομη ανασκόπηση κύλησε κάπως έτσι: Στ...

Σε ένα σύμπαν παράλληλο που ορίζω εγώ τις τύχες του, δεν ζω στην Αθήνα, ζω κάπου παραθαλάσσια σε ένα σπίτι μονοκατοικία με κήπο... Ο κήπος μου έχει δέντρα, ζαρζαβατικά και λουλούδια και τον φροντίζω εγώ... Στον κήπο αυτό τρέχει ένα σκυλάκι και παίζει με τα παιδιά μου τα οποία τρέχουν και γελούν φορώντας μακό σορτσάκια και σκονισμένα πεδιλάκια ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα...  Το σπίτι είναι μια ανάσα από την θάλασσα και κολυμπάω όποτε θέλω, πρωί και βράδυ, το καλοκαίρι φοράω διαρκώς το μαγιό... Μεσημέρι και βράδυ τρώμε στη βεράντα, οι άντρες του σπιτιού χωρίς μπλούζες λόγω της ζέστης, σαλάτες και λαχανικά από τον κήπο μας και ψάρια φρέσκα... Το σπίτι είναι πάντα ανοιχτό και γεμάτο με φίλους και τα παιδιά τους, ακούγονται φωνές και γέλια... Τα βράδυα τελειώνουν πάντα με κουβέντες και γέλια πάνω από ουζοπότηρα και άδεια πιατάκια από μεζέδες...  Η δουλειά μου μπορεί να γίνει από το σπίτι, χωρίς ωράριο συγκεκριμένο, χωρίς dress code, φτιάχνω όμορφα πράγματα που διασκεδά...

Ίσως να φταίει που είμαι πιο ευσυγκίνητος αυτές τις μέρες ένεκα του ερχομού του δεύτερου γιού μου αλλά όταν βλέπω στην τηλεόραση το σποτάκι του Vodafone RE D συγκινούμαι διότι μου θυμίζει πάρα πολύ τη γνωριμία και τη ζωή μας με την Μ. ... Με την Μ. γνωριστήκαμε όταν ήμουν 19 χρονών και αυτή λίγο μικρότερη και από τότε είμαστε μαζί... Μεγαλώσαμε μαζί, περάσαμε πάρα πολύ όμορφες στιγμές, κάναμε δυο παιδιά μαζί, περάσαμε και δύσκολα όμως, φτάσαμε στο χείλος του χωρισμού αλλά είμαστε εδώ μαζί ακόμα, δυνατοί και αγαπημένοι... Το σποτάκι δείχνει το ζευγάρι να ξεκινά την κοινή του ζωή από την παιδική του ηλικία, να φτάνει στην νεότητα, την ωριμότητα, τα πρώτα -ήντα και τέλος να είναι δυο γεροντάκια... Δεν γνώριζα την Μ. ως παιδί, τη γνώρισα αμέσως μετά την εφηβεία μου οπότε έχουμε ζήσει τη δεύτερη και τρίτη σκηνή του σποτ και αν πάνε όλα καλά θα ζήσουμε και τις δυο τελευταίες,  τα -ήντα και την τρίτη ηλικία... Γιατί όντως τα ωραία πράγματα αξίζει να είναι για πάντα...