Ο άνθρωπος ιός...

Μπήκα στο σπίτι πριν από λίγο μετά από μια βόλτα στον Υμηττό, στο δασικό δρόμο πάνω από το μοναστήρι του Άη Γιάννη του Κυνηγού, έκανα τη διαδρομή μέχρι το νεκροταφείο του Παπάγου και πίσω... 

Στη διαδρομή όταν δεν ήμουν (εντελώς) απορροφημένος από τις εικόνες γύρω μου και από τις σκέψεις μου, παρατηρούσα σε αρκετά σημεία τα σημάδια της ανθρώπινης παρουσίας... Μπουκάλια μπύρας και νερού, χαρτομάντηλα, συσκευασίες από τσίχλες και κρουασάν, μέχρι και προφυλακτικά, ένεκα η απομονωμένη περιοχή...

Αναρωτιέμαι τι ακριβώς σου λείπει από την ζωή σου για να πας εκεί πάνω, σε ένα από τα λίγα σημεία πρασίνου και φυσικής ομορφιάς στην Αττική και να αφήσεις τα σκουπίδια σου... Είναι το μυαλό που δεν έχεις, είναι η παιδεία που δεν σου δόθηκε ποτέ, ο σεβασμός στην φύση και στον πλησίον σου που δεν σου διδάχθηκε ποτέ, τι από όλα αυτά είναι; Μήπως όμως δεν είναι τίποτε από όλα αυτά απλά είσαι ένας ιός, που σαν τους άλλους ιούς καταλαμβάνεις έναν οργανισμό και τον απομυζάς και τον καταστρέφεις μέχρι να τον σκοτώσεις και μαζί τον εαυτό σου; 

Αν ναι, εμείς οι υπόλοιποι τι φταίμε;

Υ.Γ. Στην επιστροφή μάζεψα ένα γυάλινο μπουκάλι μπύρας το οποίο βρήκα πεταμένο για να το πετάξω στον κάδο μπροστά στο μοναστήρι... Κάποιοι "φυσιολάτρες" που έκαναν τη βόλτα τους στο βουνό και έτυχε να βρίσκονται κοντά μου, με κοίταξαν χαμογελώντας ειρωνικά...