Εκεί ψηλά στον Υμηττό...

Από το καλοκαίρι και μετά είχα παραμελήσει τον εαυτό μου... Κάτι η πάρα πολύ δουλειά, κάτι η εγκυμοσύνη της Μ., κάτι οι υποχρεώσεις δεν μου άφηναν χρόνο και μυαλό να ασχοληθώ με μένα και να γυμναστώ... Το γλυκό ήρθε κι έδεσε με την επέμβαση που έκανα πριν δυο μήνες... Η υποχρεωτική ακινησία και αποχή από αθλητικές δραστηριότητες ήταν δεδομένη κι έτσι δυο μήνες καθισιού με έκαναν να χάσω την φόρμα μου...

Τις προάλλες συζητούσα με τον πεθερό μου που είναι πρώην μαραθωνοδρόμος και του έλεγα ότι τώρα που πέρασε το μετεγχειρητικό στάδιο θέλω να αρχίσω ξανά να γυμνάζομαι και αυτός μου πρότεινε να πάμε για πεζοπορία πάνω στο βουνό, εκεί που αυτός έκανε προπόνηση όταν έτρεχε μαραθώνιο...

Το ραντεβού κλείστηκε για την Τετάρτη το απόγευμα... Πήραμε το αυτοκίνητο και ανεβήκαμε στο μοναστήρι του Άη Γιάννη του Κυνηγού, πάνω από την Αγία Παρασκευή... Εκεί το αφήσαμε στον χώρο μπροστά από το μοναστήρι και πήραμε τον δασικό δρόμο που ξεκινάει από εκεί και ανεβαίνει το βουνό... Είχα περάσει μια ζόρικη μέρα στη δουλειά και στην αρχή σκεφτόμουν ότι θα περπατήσουμε για κανένα εικοσάλεπτο και μετά θα γυρίσουμε στο σπίτι αλλά τελικά δεν έγινε έτσι...

Δεν είχα κάνει ποτέ ξανά αυτή τη διαδρομή και με εντυπωσίασε το πόσο πολύς κόσμος κάθε ηλικίας βρισκόταν εκεί μαζί μας για να κάνει ένα περίπατο ή να γυμναστεί... Το βουνό ήταν πανέμορφο, η φύση στα καλύτερά της, άνοιξη γαρ, και φυσούσε ένας δυνατός αέρας που καθάριζε πλήρως την ατμόσφαιρα πάνω από το λεκανοπέδιο και χάριζε μια υπέροχη θέα της Αθήνας μέχρι και την θάλασσα... Οι φωτογραφίες είναι από το κινητό και δεν είναι σπουδαίες, είναι απλά μια γεύση των εικόνων που βλέπαμε από εκεί πάνω...

 

Ο δρόμος κυλούσε κάτω από τα πόδια, άλλοτε συζητούσαμε και άλλοτε κάναμε μεγάλες σιωπές και χαζεύαμε το τοπίο... Την μισή διαδρομή την κάναμε ελαφρύ τροχαδάκι και χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε μέχρι το νεκροταφείο του Παπάγου (το Google Maps υπολογίζει τη διαδρομή στα 3,5 χλμ) κι εκεί αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω γιατί είχε αρχίσει να σουρουπώνει... Ο δρόμος της επιστροφής ήταν πολύ ευκολότερος απ' ότι περίμενα και αρκετό κομμάτι του έγινε σχεδόν στο σκοτάδι καθώς είχε νυχτώσει κάτι που δεν ήταν καθόλου τρομαχτικό όπως πίστευα ότι θα είναι...

Χάρηκα πάρα πολύ όταν μετά το τέλος της βόλτας αλλά και το επόμενο πρωί το σώμα μου δεν διαμαρτυρήθηκε, σημάδι ότι διατηρώ μια φυσική κατάσταση σε ικανοποιητικά επίπεδα... Η εξόρμηση στο βουνό ήταν φοβερή εμπειρία, απόλυτα αναζωογονητική τόσο για το σώμα όσο και το μυαλό που καθάρισε από το άγχος και τα ζόρια της ημέρας, σε κάποιες στιγμές της πεζοπορίας συνειδητοποιούσα ότι δεν σκεφτόμουν απολύτως τίποτα, απλά περπατούσα και άκουγα τον άνεμο να φυσάει μέσα στα δέντρα... 

Σκέφτομαι ήδη την επόμενη εξόρμηση, την επόμενη ευκαιρία για απόδραση από την πόλη και το άγχος, ελπίζω να γίνει μέσα στο Σαββατοκύριακο...