Τέλος εποχής...

Η αυριανή ημέρα θα είναι η πρώτη μέρα της καινούργιας μου ζωής... Η επιστροφή στη δουλειά μετά από 10 μέρες συνοδεύεται από πολλά ερωτηματικά... Ότι γνώριζα για 8 χρόνια δεν υπάρχει πια... Το τι υπάρχει στην θέση του δεν το ξέρω ακόμα ή μάλλον το ξέρω αλλά μόνο στην θεωρία, σαν λεζάντα... Τι θα γίνει αύριο, τι θα μας πούνε, τι θα γίνει με τις δουλειές μας, με τους μισθούς μας, με τα δικαιώματά μας, πού θα δουλεύουμε, πάνω σε τι θα δουλεύουμε, είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που γυρνάνε στο μυαλό μου...Το φοβάμαι το αύριο, δεν το κρύβω, γιατί είναι άγνωστο... 

Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που δεν έχουν προλάβει να κάτσουν μέσα μου... Προσπαθώ να αυξήσω τα skills μου, τον ελεύθερο χρόνο αυτών των ημερών τον αξιοποίησα, όταν δεν έτρεχα με τον σύλλογο μας, διαβάζοντας πυρετωδώς, γράφοντας κώδικα και επεξεργαζόμενος διάφορα προσωπικά projects... Παρά το γεγονός ότι προτιμώ την ανωνυμία που απολαμβάνω αυτή την στιγμή ως blogger σκέφτομαι σοβαρά την πιθανότητα να την απωλέσω εκούσια, στην λογική της συνολικής και σφαιρικής παρουσίας του εαυτού μου διαδικτυακά, ένα self promotion το οποίο δυνητικά θα μου εξασφαλίσει περισσότερες ευκαιρίες... 

Προσπαθώ να είμαι έτοιμος και καλυμένος, οτιδήποτε και αν φέρει η επόμενη μέρα... Η ευκολία με την οποία ανατράπηκε η επαγγελματική μου ζωή εν μία νυκτί και το άγχος όλης αυτής της αβεβαιότητας είναι κάτι από το οποίο πρέπει να θωρακίσω και να προστατέψω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου  όσο περνάει από το χέρι μου, δεν μπορώ να το επιτρέψω να ξανασυμβεί...