Ενάντια στον σχολικό εκφοβισμό...

Νταήδες και νταηλίκια μέσα στα σχολεία και στη γειτονιά πάντα υπήρχαν... Θυμάμαι οταν ήμουν παιδί πως υπήρχαν πάντα κάποια παιδιά που απολάμβαναν να τρομοκρατούν και να εξεφτελίζουν άλλα παιδιά, συνήθως πιο μοναχικά, πιο ντροπαλά ή με κάποιο φυσικό μειονέκτημα... Δεν υπήρξα ποτέ θύμα εκφοβισμού,  ίσως γιατί ήμουν πολύ ψηλός από παιδάκι, ίσως γιατί  το συνοφρυωμένο και σοβαρό μου ύφος με προστάτευε, ούτε και υπήρξα ποτέ νταής... 

Σήμερα μάλλον έχουν γίνει χειρότερερα τα πράγματα... Από την μία τα παιδιά που έχουν γίνει πιο σκληρά και βάλλονται καθημερινά με ατέλειωτες εικόνες και συναισθήματα βίας από την άλλη το γεγονός ότι η τεχνολογία έχει δώσει νέα όπλα στα χέρια αυτών που θέλουν να εκφοβίσουν ή να εξευτελίσουν το θύμα τους... Κοινό στοιχείο και των δύο εποχών, του τότε και του σήμερα, είναι η σιωπή... Η σιωπή του θύματος, εκτός από τον φόβο ή τον εξευτελισμό αντιμετωπίζει και την ντροπή γι' αυτό που του συμβαίνει, και η σιωπή του παρατηρητή, αυτού που παρακολουθεί το "μαρτύριο" αλλά δεν αντιδρά παρά μόνο ίσως με χλιαρές παραινέσεις προς τους θύτες...

Εγώ ήμουν παρατηρητής... Δεν συμμετείχα ποτέ στον εκφοβισμό ή στον εξευτελισμό ενός άλλου παιδιού αλλά δεν στάθηκα και ποτέ με τα πόδια γερά στην γη ενάντια στους νταήδες για να προστατέψω το θύμα τους... Τους "συμβούλευα" να μην βασανίζουν το θύμα τους, να μην το ενοχλούν, ότι δεν ήταν σωστό αλλά δεν στάθηκα δυναμικά απέναντί τους για να τους σταματήσω... Ντρέπομαι που το λέω, ίσως και να διασκέδασα κάποιες φορές το θέαμα, ίσως γιατί η ανάγκη του να ανήκω κάπου ή να μην νιώθω ότι είμαι αδύναμος να υπερίσχυε της ανθρωπιάς μου...

Το ζήτημα είναι να σπάσει η σιωπή, τόσο του θύματος όσο και των παρατηρητών... Να καταλάβουν ότι αυτοί που πρέπει να ντρέπονται, αυτοί που είναι πραγματικά στο περιθώριο, είναι οι νταήδες... Να μιλήσουν, να ζητήσουν βοήθεια, να σταθούν στα πόδια τους απέναντι σε αυτό που τους τρομάζει και τους πονάει, να αμυνθούν... Το ξέρω ότι τους νταήδες και τους καταπιεστές κάθε ηλικίας τους παράγει η κοινωνία και αν δεν φτιάξει η κοινωνία δεν θα λύσεις ποτέ το πρόβλημα αλλά πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά ότι πρέπει να προστατεύουμε τον αδύναμο, να στεκόμαστε δίπλα του, να είμαστε αλληλέγγυοι μαζί του, ότι δεν είναι μόνοι τους, ότι πρέπει να μιλάνε για το πρόβλημά τους... Ίσως και έτσι καταφέρουμε συνολικά σαν κοινωνία να φτιάξουμε πιο υγιείς και ευτυχισμένους ενήλικες...

Δείτε τα videos από τα παρακάτω links (link1, link2)...