Η πιο μεγάλη στιγμή...

Χθες το απόγευμα είχε έρθει ο αδερφός από το σπίτι και συζητούσαμε διάφορα οικογενειακά μας, άλυτα και αιώνια, που ευτυχώς πλέον κι εγώ κι αυτός καταφέρνουμε να τα παρακολουθούμε αρκετά αποστασιοποιημένοι...  Μέσα από αυτή την κουβέντα, σκέφτηκα κάποια πράγματα για μένα...

Οι γονείς μου και κυρίως η μάνα μου, με μεγάλωσαν προσπαθώντας να τονώνουν διαρκώς την αυτοπεποίθησή μου... Ήμουν πάντα ο καλύτερος, ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός... Αντικειμενικά, δεν χρειαζόμουν αυτό το "ντοπάρισμα", είχα όλα τα φόντα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου... Ήμουν ένα παιδάκι εσωστρεφές και ντροπαλό και ίσως γι' αυτό να θεώρησε ότι έπρεπε να με στηρίζει περισσότερο, αλλά φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού ακόμα και στα παιδικά μου μάτια ότι ήμουν πάνω από τον μέσο όρο σε αρκετούς τομείς... Λέγε, λέγε το πίστεψα ότι όντως ήμουν ο καλύτερος σε όλα, ο γιος του ανέμου... Το περίεργο στην περίπτωσή μου ήταν ότι αντί να γίνω ένα αυτάρεσκο κωλόπαιδο, αυτή η αντίληψη της υποτιθέμενης υπεροχής μου με καταδυνάστευε... Έπρεπε να είμαι ο καλύτερος σε όλα και όταν δεν το κατάφερνα απελπιζόμουν και ένιωθα ανεπαρκής... Έθετα στόχους πολύ υψηλούς και όταν δεν τους έφτανα συντριβόμουν... Προσπαθούσα να μάθω κάτι καινούργιο και όταν η διαδικασία της μελέτης κάπου κολλούσε διότι κάποια έννοια δεν ήταν κατανοητή σε μένα, ελεεινολογούσα τον εαυτό μου και τα παρατούσα... Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για χρόνια και άφησε το σημάδι της και στις κοινωνικές μου σχέσεις... Ο φόβος της απόρριψης, του να μην καταλάβουν οι άλλοι την ανωτερότητά μου πάνω στην οποία είχα χτίσει όλο τον κόσμο μου με έκανε δειλό και κλειστό με τους ανθρώπους...

Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, συνέβησαν πολλά και πήρα σημαντικές αποφάσεις οι οποίες μου άλλαξαν τη ζωή... Η στιγμή της λύτρωσης ήρθε όταν μετά από πολύ κόπο αποδέχτηκα ότι μπορεί να μην είμαι ανώτερος όλων, ότι μπορεί να υπάρχουν καλύτεροι από εμένα αλλά ότι είμαι μοναδικός, με όλα τα καλά και τα κακά μου στοιχεία... Τότε αφέθηκα στην ελευθερία που μου χάρισε η αποδοχή της πιθανότητας της αποτυχίας ή του λάθους και όλα ήταν καλύτερα και πιο εύκολα αλλά όχι μόνο... Απαλλαγμένος από τον βραχνά της με το ζόρι επιτυχίας, η επιτυχία ερχόταν πιο εύκολα από πριν αλλά κι όταν δεν ερχόταν δεν καταστρεφόταν ο κόσμος μου...

Η χθεσινή κουβέντα με έκανε να καταλάβω ότι η πιο μεγάλη στιγμή της ζωής μου σε αυτό το πάρε δώσε που έχω με τον εαυτό μου τόσα χρόνια, ήταν ακριβώς αυτή, η στιγμή της αποδοχής ότι είμαι θνητός, ότι κάνω λάθη, ότι υστερώ απέναντι σε κάποιους και υπερτερώ απέναντι σε άλλους... Μόνο τότε κατάφερα πραγματικά να καταλάβω αυτό που είμαι, να το εκτιμήσω και να το βελτιώσω πραγματικά, ρεαλιστικά, για μένα... Αν δεν το είχα κάνει, ίσως να κατέληγα κάποτε γέρος και πικραμένος για ένα υποτιθέμενο "μεγαλείο" που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε και ποτέ δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε, κατηγορώντας τον εαυτό μου και τους άλλους... Ακόμα και τότε όμως δεν θα ήταν αργά για να αλλάξω, να αποδεχτώ και να αγαπήσω αυτό που είμαι...