Για ένα καφέ...

Η ανάρρωση προχωράει καλά (απ' ότι φαίνεται) και αύριο κόβω τα ράμματα... Θα βγω έξω από το σπίτι μετά από μια εβδομάδα... Μπορώ να κινούμαι πλέον μέσα στο σπίτι και να αυτοεξυπηρετούμαι αλλά δεν μπορώ να μένω όρθιος ή καθιστός σε καρέκλα για πολύ ώρα, πονάω... 

Περνάω την μέρα κατά κύριο λόγο ξάπλα, στο κρεβάτι ή τον καναπέ... Δεν λέω, ωραίο πράγμα η ξάπλα αλλά πρέπει να περνάει κι ευχάριστα η ώρα... Κάνω ότι μπορώ να σπρώξω τον χρόνο... Έχω "συγυρίσει" το blog μου, έχω δει ταινίες (χθες είδα το The Dark Knight Rises το οποίο είναι ΦΟΒΕΡΟ!), μελετάω C# (προσπαθώ να εκπληρώσω το resolution μου), διαβάζω τα βιβλία μου κι εξερευνώ την Wikipedia για τον Bradley Manning... 

Δόξα τον Θεό που υπάρχει το Internet και οι υπολογιστές διότι θα είχα τινάξει τα μυαλά μου στον αέρα από την βαρεμάρα... Αυτό που θέλω πραγματικά όμως είναι να βγω μια βόλτα έξω, να πάω να πιω ένα καφέ, να δω άλλους ανθρώπους βρε αδερφέ...

Θα μου πει κάποιος ότι είμαι υπερβολικός, ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι με πολύ σοβαρότερες επεμβάσεις και πολύ δυσκολότερη και μακρόχρονη ανάρρωση από εμένα... Θα του απαντήσω ότι έχει απόλυτο δίκιο... αλλά αν δεν γκρινιάξω λίγο στο blog μου, πού θα το κάνω...;