3 χρονών...

Το ρολόι έδειχνε εννέα και κάτι όταν γεννήθηκες πριν από τρία χρόνια... Πώς περάσανε αυτά τα τρία χρόνια... Από ένα μικρό, κόκκινο, πασαλειμμένο με αίμα μωρό που τσιρίζει με όλη του την ψυχή έγινες ολόκληρος άντρας... Η τσιρίδα παρέμεινε ίδια όμως όταν σε πιάνουν τα διαόλια σου...

Αυτά τα τρία χρόνια ήταν τα πιο γεμάτα και τα πιο ουσιαστικά της ζωής μου... Όχι μόνο γιατί γεννήθηκες εσύ, που σε λατρεύω και που ζήσαμε τόσα πράγματα μαζί αλλά γιατί εσύ ήσουν η αιτία να μου συμβούν τόσες αλλαγές, να καταλάβω τόσα πράγματα για τον εαυτό μου και τους γύρω που δεν θα τα κατάφερνα ποτέ αν δεν υπήρχες εσύ...

Πόσα πολλά θα μπορούσα να σου γράψω αλλά και πάλι να μην λέω τίποτα που να αξίζει τόσο όταν σε κοιτάζω και μου γελάς ή όταν κοιμόμαστε μαζί τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ή όταν παίζουμε "ποιος είναι το αφεντικό"...

Το ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό έχεις τα νεύρα σου διότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν σε σηκώνουν στην αγκαλιά τους και ότι έχεις μπερδευτεί με το καινούργιο μωρό που θα έρθει και φουσκώνει την κοιλιά της μαμάς όμως θα δεις πόσο θα αγαπησεις το αδερφάκι σου και ότι η μαμά και ο μπαμπάς θα σε σηκώνουν σε λίγο καιρό πάλι στην αγκαλιά τους...

Μακάρι να τα διαβάσεις κάποτε όλα αυτά που γράφω για σένα...

Σε αγαπώ πολύ, γιε μου, χρόνια σου πολλά!