Η ποδηλατάδα έμεινε στην μέση...

Έμαθα σήμερα ότι ένας γνωστός με τον οποίο κάποτε είχαμε βρεθεί σε μια παρέα, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα οδηγώντας το ποδήλατό του στον γυρισμό από τη δουλειά... Κατευθείαν σκέφτηκα την χήρα γυναίκα του που δεν πρέπει να είναι ούτε τριάντα και το τρίχρονο παιδάκι τους, ίδια ηλικία με τον Σ. μου...

Το δικό μου ποδήλατο κάθεται στην αποθήκη εδώ και πολύ καιρό... Αυτές τις μέρες όλο μου περνούσε από το μυαλό να το πουλήσω... Δεν κατάφερα ποτέ να το εντάξω στην καθημερινότητά μου είτε σαν μέσο μεταφοράς είτε σαν όργανο γυμναστικής... Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα άνετα να οδηγώ στους δρόμους και ο χρόνος ήταν και είναι εξαιρετικά περιορισμένος για ποδηλατάδες σε δάση και εξοχές...

Επιμένω, και από σήμερα ακόμα περισσότερο, ότι η Αθήνα τόσο από άποψη γεωγραφικού αναγλύφου, όσο και από άποψη ποιότητας δρόμων και συνολικής απουσίας της ποδηλατικής κουλτούρας, είναι ακατάλληλη για ποδηλάτες... Μακάρι τα πράγματα να ήταν όπως στο Άμστερνταμ ή ακόμα και στα Τρίκαλα και την Καρδίτσα από την εδώ πλευρά των συνόρων όπου, το ποδήλατο είναι κουλτούρα που έχει υιοθετηθεί από όλους αλλά δεν είναι και δεν φαίνεται να μπορούν να γίνουν... Δεν φτάνει απλά η θέληση, υπάρχουν και αντικειμενικές συνθήκες που εμποδίζουν την ασφαλή χρήση του ποδηλάτου στους αθηναϊκούς δρόμους...

Το δικό μου ποδήλατο αν τελικά δεν πουληθεί, θα μείνει για πολύ καιρό ακόμα στην αποθήκη... Ο λόγος απλός, φοβάμαι τι μπορεί να μου συμβεί και δεν μπορώ να σκέφτομαι την Μ. και τα παιδιά μου στην κατάσταση που είναι σήμερα η γυναίκα και το παιδί του φουκαρά του Χ. ...