"Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών (Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού)" του J.R.R.Tolkien
Μην τάξεις τ' άγιου κερί και του παιδιού κουλούρι... Εμένα μου τάξανε κουλούρι, αν και δεν είμαι παιδί, αλλά δεν ήταν αυτό που περίμενα...
Είμαι από αυτούς που πρώτα γνώρισαν τον κινηματογραφικό "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" κι έπειτα τον λογοτεχνικό... Την τριλογία πρέπει να την έχω δει ολόκληρη καμιά εικοσαριά φορές, συμπεριλαμβανομένων των extended versions... Μετά διάβασα το "Σιλμαρίλλιον" και...πίστεψα!!! Ήμουν πλέον φανατικός του Tolkien... Φέτος τα Χριστούγεννα ο Άη Βασίλης μου έφερε την τριλογία του Άρχοντα και την ξεκίνησα με ανυπομονησία και προσμονή... αλλά κάτι δεν δούλευε...
Στο πρώτο μισό της "Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού" προσπαθούσα να καταλάβω γιατί αργεί τόσο πολύ να πάρει μπρος η πλοκή, γιατί το βιβλίο ξοδεύεται σε ατελείωτες και μονότονες περιγραφές λιβαδιών και δασών με διάφορα τραγούδια ή ποιήματα να παρεμβάλλονται ανά τακτά (πολύ τακτά μερικές φορές) χρονικά διαστήματα... Μερικές φορές φαινόταν σαν ο Tolkien να απολάμβανε υπέρ τω δέον την ικανότητα του να πλάθει σύμπαντα, ιστορίες και λογοτεχνία μέσα στην λογοτεχνία...Φυσικά δεν θέλω και δεν τολμώ να είμαι ασεβής απέναντι στην μεγαλειότητα του διότι ο Ερού θα με τιμωρήσει... Από την μέση και μετά, από το Σκιστό Λαγκάδι κι έπειτα το βιβλίο παίρνει τα πάνω του,ζωντανεύει και καταφέρνει να δώσει στον αναγνώστη την συγκίνηση που αναζητά...
Η υπόθεση γνωστή ακόμα και στους μη μυημένους στον κόσμο του Tolkien ... Ένα πανίσχυρο δαχτυλίδι κατασκευασμένο από τον Σκοτεινό Άρχοντα, φτάνει στα χέρια ενός Χόμπιτ, μιας φυλής ανθρωποειδών πλασμάτων και αναλαμβάνει μαζί με μια συντροφιά που απαρτίζεται από Ανθρώπους, Ξωτικά, Νάνους και άλλα Χόμπιτ να καταστρέψει το Δαχτυλίδι που η δύναμή του απειλεί την γαλήνη του κόσμου, κάνοντας ένα ταξίδι γεμάτο κινδύνους προς την χώρα το Κακού... Το βιβλίο έχει αρκετές διαφορές με την ταινία όπως και χαρακτήρες που ποτέ δεν είδαμε στο πανί γεγονός που βάζει στην θέση τους κομμάτια του παζλ τα οποία έλειπαν για όσους είχαν δει μόνο τις ταινίες... Οι χαρακτήρες, όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο είναι αρκετά ρομαντικοί, αντιστοιχούν σε μεγάλο βαθμό στα στερεότυπα του ηρωισμού και της αγνότητας ή της κακίας χωρίς όμως να είναι τετριμμένοι... Αυτό που εντυπωσίασε είναι ότι το βιβλίο μοιάζει πιο παιδικό από αυτό που πίστευα εγώ ότι θα είναι χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι είναι ένα παιδικό ανάγνωσμα...
Το βιβλίο, εν κατακλείδι, δεν είναι κακό, είναι για την ακρίβεια ένα καλό βιβλίο απλά οι προσδοκίες που είχα εγώ ήταν πολύ μεγαλύτερες... Μπορεί και να το αδικώ οπότε περιμένω να κάτσει η εμπειρία της ανάγνωσής του μέσα μου και μετά να το ξανασκεφτώ πιο ψύχραιμα...
μιλάμε για άθλο... που το διαβάζεις εννοώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩχχχ...
ΔιαγραφήΤόσο κακές εντυπώσεις σου έχει αφήσει;
Εντάξει, εμένα δεν με τρέλανε αλλά δεν το πετάω κιόλας...
Συνεχίζω με τους "Δυο Πύργους" τώρα...
Όλοι οι γνωστοί μου που αποφάσισαν να το διαβάσουν ακριβώς επειδή είδαν την ταινία και τους ενθουσίασε, απογοητεύτηκαν τελικά
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ δεν έχω ακούσει τα καλύτερα σχόλια από ομοιοπαθείς αλλά νιώθω ότι οφείλω να διαβάσω τα βιβλία από την στιγμή που τόσο οι ταινίες όσο και το "Σιλμαρίλλιον" μου άρεσαν τόσο... Έχει εντελώς διαφορετικό στυλ από το "Σιλμαρίλλιον" πάντως, λες και τα έγραψε διαφορετικός άνθρωπος...
ΔιαγραφήΕγώ πάντως που το είχα διαβάσει 3 φορές( μια ελληνικά, δυο αγγλικά) πριν τις ταινίες, παραμένω φαν του βιβλίου κι όχι της κινηματογραφικής εκδοχής....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγουρα το βιβλιο ειναι πιο ολοκληρωμενο και λεπτομερες απο την ταινια (δεν θα μπορουσε να ειναι διαφορετικα) αλλα το αισθητικο αποτελεσμα της ταινιας, προς το παρον τουλαχιστον, προσωπικα με κερδιζει...
Διαγραφήδεν έχει κανένα απολύτως νόημα να το διαβάσεις στα ελληνικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήαποτηνάλλη και στα αγγλικά είναι μια εξαιρετικά κουραστική υπόθεση και πράγματι, αυτά τα γαμημένα τα χόμπιτ περπατάνε μια αιωνιότητα και μια μέρα σε βουνά και σε λαγκάδια. Αν είσαι αποφασισμένος να το υποστείς στα γεράματά σου, διάβαστο σπαστά διανθίζοντας την ανάγνωση με τις κριτικές που έχουνε κατά καιρούς διατυπώσει για τον Άρχοντα διάφοροι άλλοι συγγραφείς. [ του Μούρκοκ είναι η πιο αστεία, αν θυμάμαι καλά έχει τίτλο bored of the rings ]
Γιατι να μην το διαβασεις στα ελληνικα, δεν ειναι καθολου κακη η μεταφραση...
ΔιαγραφήΑλα της ο Μουρκοκ, ωραιο το λογοπαιγνιο lol!
η παρατήρησή μου δεν έχει να κάνει με την ποιότητα της μετάφρασης αλλά με την υφολογική και στυλιστική ανωτερότητα του πρωτοτύπου. Πέρα από μυθοπλάστης, ο Τόλκιν ήταν φιλολογικός γίγαντας και χρησιμοποιούσε τα αγγλικά με τρόπους που κάνουν τους σύγχρονους να μοιάζουν αγράμματοι.
Διαγραφήοι κριτικές θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις γιατί η ροή του κειμένου φαντάζει βαλτωμένη και θα δεις ότι ιδανικός αναγνώστης του Άρχοντα είναι ο τύπος που παίρνει τραίνο συχνά.
Δεν μπορω να κρινω το λογοτενικο και υφολογικο επιπεδο του Τολκιν μονο να κρινω το αποτελεσμα καθσρα απο προσωπικη σκοπια... Και ποιηση δεν γουσταρω να διαβαζω αλλα δεν.θεωρω ξεφτιλα το Καβαφη και τον Ελυτη...
ΔιαγραφήΧαίρετε. Λίγο ετεροχρονισμένα απο την ανάρτηση της παρουσίασής σας, θα μου επιτρέψετε να πω κι εγώ τη γνώμη μου :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ είμαι απο αυτούς που πρώτα είδαν την τριλογία (η οποία ήταν υψηλότατου επιπέδου σχεδόν σε όλους τους τομείς) και μετά ασχολήθηκα με τα βιβλία. Να είμαστε ειλικρινείς πρόκειται όχι απλώς για απίστευτα βαρετά βιβλία αλλά πολλές φορές ένας -καλόπιστος- αναγνώστης αναρωτιέται τι ήταν τελικά αυτό που προκάλεσε τόση φρενίτιδα..
Ναι γνωρίζω το σύμπαν του Τόλκιν και ότι δημιούργησε πολλές γλώσσες. Παρ όλα αυτά πρέπει να είνια και σε ένα βαθμό προσιτό και ευχάριστο στον αναγνώστη έτσι δεν είναι; Αλήθεια ποιός διάβασε ευχάριστα τα εισαγωγικά κεφάλαια με τα χόμπιτς; Βαρετά ως θανάτου! Ποιός "άντεξε" τις δυσβάσταχτα κουραστικές περιγραφές των πρώτων (και όχι μόνο) κεφαλαίων; Αλήθεια γιατί προέβη σε τόσες περιγραφές; Ένας λογοτέχνης τέτοιου επιπέδου δεν το αντιλήφθηκε τάχα;
Μη πω για τα ποιηματάκια (τα οποία τάχα δημιουργούσαν μια "δραματικότητα") πόσο αφελή και άκαιρα μου φαίνονταν...θυμηθείτε το γράμμα που έστειλε ο Γκάνταλφ στον Φρόντο όταν ο δεύτερος ήταν στο "παιχνιδιάρικο πόνυ". Σε στιγμές κινδύνου (θανάσιμου κινδύνου) για τον Φρόντο, ο Γκάνταλφ προτίμησε να περιγράψει τον άνθρωπο που θα τον προστατέψει (Άραγκορν) με...ποιηματάκι.. Συγγνώμη αλλά αυτό πλεον πάει σε επίπεδα θεατρινισμού.
Δυστυχώς εμένα με απογοήτευσε πάρα πολύ. Η ταινία πραγματικά ξεπέρασε το βιβλίο και αυτό λίγες φορές το χω πει. Ήταν άμεση με σωστές δόσεις δράσης και δράματος. Και όντως λογικό στην ταινία να προσδίδουν ένταση του Γκάνταλφ αφού "μυρίστηκε" την ύπαρξη του δαχτυλιδιού. Πολύ προτιμότερο απο την σκηνή του βιβλίου όπου ο Γκάνταλφ επιστρέφει στο Σάιρ μετά απο πολλά πολλά χρόνια και αφού φτάσει αποφασίζει να "ντερλικώσει" με τον Μπίλμπο και αύριο το πρωί ρε αδελφέ βλέπουμε για αυτό το ..δαχτυλίδι.
Η ιστορία του ήταν πολύ ωραία την οποία όμως κατα τη γνώμη μου δεν την απέδωσε το ίδιο.."φανταστικά". Και τέλος η σκέψη ότι τελειώνοντας τον άρχοντα, ουσιαστικά τελειώνεις εκεί με τον Τόλκιν (το Σιλμαρίλλιον και τα άκρως απάλευτα βιβλια-σημειώσεις που βγήκαν γύρω απο το σύμπαν της Άρντα, ΔΕΝ ήταν του Τόλκιν αλλά του γιού του Κρίστοφερ), μόνο "άδειο" μπορεί να σε αφήσει.
Υπάρχει τρελός φανμπουσμός και δυστυχώς πολλοί ακολουθούν έτσι απλά για να λένε ότι ανήκουν σε μια ομάδα. Ταπεινή μου άποψη δεν αξίζει τέτοιο ντόρο.
Με εντυπωσιάζει το πως κάποια posts αντέχουν τόσο πολύ στον χρόνο... :)
ΔιαγραφήΣυμφωνούμε στα περισσότερα, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου, καλημέρα!
Μα εγώ πρέπει να ευχαριστήσω που βρήκα κάποιο χώρο για να εκφράσω τέτοια "αιρετική" άποψη χωρίς η άποψή μου να καταπνιγεί απο κύμα ειρωνίας και χλεύης! :Ρ
ΔιαγραφήΘα ήθελα μόνο να συμπληρώσω την λύπη μου πως αν ο Τόλκιν είχε αποφασίσει να κάνει περικοπές, πόσο ωραίο θα μπορούσε να είχε γίνει. Ο ίδιος ο Τόλκιν στην εισαγωγή της "συντροφιάς" αναφέρει πως συνάδελφοί του, του είχαν προτείνει να κάνει περικοπές και πως ο ίδιος αρνήθηκε. Μου δίνει έντονη την εντύπωση πως ενώ ήταν αυστηρότατος με τους άλλους (βλέπε την απαράδεκτη κριτική που έκανε στον φίλο του Lewis για το υπέροχό του έργο "τα Χρονικά της Νάρνια" πόσο μάλλον όταν ο δεύτερος πάντα τον στήριζε) δεν άκουγε κανέναν και τίποτα! Δεν ξέρω βέβαια αν αδικώ τον καθηγητή, αλλά απο τις λίγες βιογραφίες που έχω διαβάσει, φαίνεται για άνθρωπο που έπαιρνε πολύ "σοβαρά" το ρόλο του.
Για άλλη μια φορά να πούμε πως αυτός που είδε πρώτος τις ταινίες, δύσκολα θα μπορέσει να μαγευτεί απο τα βιβλία. Οι καταπληκτικές εικόνες, οι σωστά -κατα το δυνατόν-μοιρασμένες σκηνές αλλά και η υ π έ ρ ο χ η μουσική, δεν αφήνουν στο βιβλίο περιθώρια. Βέβαια είχε τα αρνητικά μιας χολυγουντιανής ταινίας (εφηβικές σκηνές του στυλ “κάνω σερφινγκ πάνω σε μια ασπίδα και τους σκοτώνω όλους χωρίς να με αγγίζει κανένας..). Ναι όντως υπήρχαν τέτοιες ανώριμες σκηνές. Όμως είναι κάτι που πρέπει να το δεχτούμε. Μόνο το χόλυγουντ μπορεί να βγάλει τέτοιες παραγωγές και είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε αυτά τα αρνητικά. Το βιβλίο σίγουρα αρέσει περισσότερο σε μεγαλύτερης ηλικίας άτομα όπου το διάβασαν πριν βγουν οι ταινίες (συναισθηματικός παράγοντας) αλλά και αυτοί που προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους (εθελοτυφλώ γαρ) ότι ασχολούνται με "λογοτεχνία" αντι για την "φτωχή" τηλεόραση. Συγχωρέστε με βέβαια, δεν θέλω να προσβάλλω κανένα. Έχω διαβάσει αρκετά βαρετά βιβλία αλλά αυτό δεν με απέτρεπε απο το να διακρίνω λογοτεχνικές αρετές. Αρετές οι οποίες δυστυχώς είναι ανύπαρκτες στον "άρχοντα" (κατα τη γνώμη μου πάντα).
Πάντως επιμένω ότι αυτό που δημιούργησε (ή καλύτερα: αυτό που προσπάθησε να δημιουργήσει) είναι καταπληκτικό. Για μια καλύτερη, πιο άμεση και άνετη ματιά του καθολικού του έργου, προτείνω το ωραίο βιβλίο του Μ. Παρούση "ο Θαυμαστός κόσμος της Μέσης Γης" στο οποίο θα βρείτε συνοπτικά όλη την ιστορία απο τα έργα του Τόλκιν και του γιού του, αλλά και θα σας απαλλάξει απο το -αβάσταχτο- έργο να ασχοληθείτε με όλα τα βιβλία που φέρουν πάνω τον τίτλο "Τόλκιν". (αν νομίζετε ότι το Σιλμαρίλλιον και οι Ατελείωτες Ιστορίες είναι δύσκολα, να ξέρετε ότι υπάρχει και ένα 12τομο έργο "Η ιστορία της μέσης γης"...).
Ζητώ συγγνώμη για την φλυαρία μου. Ελπίζουμε και σε άλλα καλά review σου :)
To Σιλμαρίλλιον το λάτρεψα πραγματικά, το Ατέλειωτες Ιστορίες ήταν ένα σκέτο βάσανο... Τείνω να συμφωνήσω με το σκεπτικό περί ταινιών και είναι η πρώτη φορά που εγώ θυμάμαι τουλάχιστον η ταινία να υπερτερεί του βιβλίου... Όσο για το 12τομο "Η ιστορία της μέσης γης"(ο Χριστός και η Παναγία... ) δεν θέλω να κάνω καν την απόπειρα, ίσως να πιάσω κάποια στιγμή στα χέρια μου το Χόμπιτ που είναι το μοναδικό ιδιόχειρο βιβλίο του που μου έχει ξεφύγει και αυτό για ξεκάθαρα ιστορικούς λόγους, επιπλέον τα παιδιά μου είδαν τις ταινίες, έπαιξαν και το παιχνίδι στο PS4 κι έχουν πάθει αμόκ...
Διαγραφή