Ψαροκόκαλο...

Δεν θα αποφύγω τα κλισέ και θα επιχειρήσω μια ανασκόπηση της χρονιάς που τελειώνει σε λίγες ώρες, όχι τόσο για όσους διαβάσουν αυτό το post όσο για μένα για να έχω κάπου καταγεγραμμένες τις σκέψεις μου και να μπορώ στο μέλλον να ανατρέχω σε όσα έχω γράψει... Το 2013, σε προσωπικό επίπεδο, ήταν μια κακή και δύσκολη χρονιά... Ήταν κακή και δύσκολη διότι ξεκίνησε με ένα θέμα υγείας , συνεχίστηκε με τρομερή αναστάτωση σε ότι αφορά τα επαγγελματικά μου, ακολούθησε δουλειά , δουλειά , κι άλλη δουλειά , απλήρωτη, σε κακό κλίμα και ξεχειλωμένα ωράρια μέχρι που φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση αδράνειας και στασιμότητας η οποία δεν ξέρω ακριβώς που θα καταλήξει... Κάπου μέσα σε αυτό το διάστημα δοκιμάσαμε να πάμε διακοπές  αλλά κουραστήκαμε πολύ περισσότερο απ' όσο καλά περάσαμε ενώ και οι χριστουγεννιάτικες διακοπές μας δεν ήταν όπως τις ονειρευτήκαμε αφού τα υπόλοιπα τρία μέλη της οικογένειας αρρώστησαν... Μέσα σε όλες αυτές τις αναποδιές, στα τέλη του Απρίλη, γεννήθηκε και ο δ

Αν υπήρχε κάποιος να αποθανατίσει σε video το συγκεκριμένο περιστατικό και το ανέβαζε στο YouTube τότε το video αυτό σίγουρα θα μπορούσε να γίνει viral ... Χθες το απόγευμα, κάθομαι στον καναπέ και κρατάω τον Θ. στα χέρια μου... Παίζω μαζί του, προσπαθώ να τον κάνω να γελάσει... Τον σηκώνω ψηλά, πάνω από το κεφάλι μου και αυτός κοιτάει προς τα κάτω και κακαρίζει...  Ξαφνικά και χωρίς κανένα προηγούμενο σημάδι, ενώ τον έχω σηκώσει ψηλά και κοιταζόμαστε, μου εκτοξεύει μια ρουκέτα με τα περιεχόμενα του στομαχιού του, η οποία λούζει το πρόσωπό μου και το στήθος μου...  Ευτυχώς, χθες το απόγευμα είχε φάει μόνο γάλα και ακόμα πιο ευτυχώς πρόλαβα να κλείσω το στόμα και τα μάτια μου... Ο Θ., μετά την ρουκέτα, εξακολουθεί να γελάει...

Στο δημοτικό στάδιο που πάω για τρέξιμο, όλοι όσοι τρέχουν, εμού συμπεριλαμβανομένου, τρέχουν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, ανάποδα με την φορά των δεικτών του ρολογιού... Κανένας μα κανένας, είτε είναι αθλητές των τοπικών ομάδων είτε μεσήλικες που προσπαθούν να ρίξουν τα παχάκια, δεν "τολμάει", έστω για αλλαγή, να τρέξει στην αντίθετη κατεύθυνση, στην φορά των δεικτών του ρολογιού δηλαδή...  Η όλη φάση μου θυμίζει το "Midnight Express"  όπου ο ήρωας κλεισμένος στο ψυχιατρείο, περπατά αέναους κύκλους γύρω από μια κολόνα μαζί με τους υπόλοιπους τρόφιμους, πάντα ανάποδα με την φορά των δεικτών του ρολογιού, ένδειξη της παραίτησης και της υποταγής στη ζωή μέσα στο ψυχιατρείο... Όταν ο ήρωας αποφασίζει να βγει από το τέλμα που έχει πέσει και να ζήσει ελεύθερος, περπατά ανάποδα τον κύκλο του γύρω από την κολόνα, στην φορά των δεικτών του ρολογιού, ταράζοντας τους υπόλοιπους τροφίμους και προκαλώντας γενική αναστάτωση... Δεν βγαίνουμε από τις τροχιές που μας

Το ξεφύλλισμα αυτού του βιβλίου μού επιφύλασσε μια έκπληξη πολύ νωρίς όταν διάβασα στην τρίτη σελίδα το όνομα της μεταφράστριας που είναι αυτό της Τασσώς Καββαδία ... Αγνοούσα πλήρως την δημοσιογραφική και μεταφραστική πορεία της γνωστής ηθοποιού αλλά παρ' όλα αυτά μου φάνηκε απόλυτα ταιριαστό γι' αυτή... Ο  Ellery Queen είναι το συγγραφικό alter ego δύο Αμερικανών ξαδερφών από το Μπρούκλιν οι οποίοι έγραψαν μια σειρά από νουάρ μυθιστορήματα με πρωταγωνιστή τον ήρωα που έχει το ίδιο όνομα με το alter ego τους και είναι ένας δυναμικός ντετέκτιβ που λύνει μυστηριώδεις υποθέσεις...  Μια τέτοια είναι και το "Μυστήριο των σιαμαίων αδελφών" ... Ένας μυστηριώδης φόνος ενός διάσημου χειρούργου σε ένα σπίτι στα βουνά στο τέλος του πουθενά όπου ατυχώς βρίσκονται ο Ellery και ο πατέρας του, κυνηγημένοι από μια δασική πυρκαγιά... Οι ένοικοι του σπιτιού περίεργοι, ετερόκλητοι και κρυψίνοες, κανείς δεν δείχνει από την αρχή το πραγματικό του πρόσωπο... Ο φόνος εκκινεί

Γύρω στις 9:30 σήμερα το πρωί αφού έχω πάει τον Σ. στον παιδικό σταθμό, βρίσκομαι στο πάρκινγκ του Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, έχω παρκάρει και κατευθύνομαι πεζός στην είσοδο...  Λίγο πριν κάθεται μια έφηβη κοπέλα, τσιγγάνα, μαζί με ένα μικρό αγοράκι σε ένα καροτσάκι... Σηκώνεται και με πλησιάζει, την βλέπω και σκέφτομαι ότι το πορτοφόλι μου είναι άδειο, πρέπει να πάω στο ATM για να ψωνίσω και ότι δεν είναι σπάνιο ένας τσιγγάνος να στέκεται στην είσοδο ενός super market και να ζητάει λεφτά...  Ναι το ξέρω, είναι κλισέ και υποτιμητικό για τους τσιγγάνους συνολικά αλλά το σκέφτηκα...  Για να αισθανθώ εντελώς μαλάκας, μου λέει: "Καλημέρα, δεν θέλω να μου δώσεις λεφτά... Μπορείς να μου πάρεις κανένα λάδι, κανένα ρύζι για να μαγειρέψω να φάνε τα αδέρφια μου; Να σε περιμένω;" ...  Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, λίγο πριν βγω, έδειχνε 8,5 βαθμούς θερμοκρασία περιβάλλοντος και ψιχάλιζε, σχεδόν χιονόνερο...  Αυτή όμως με περίμενε...

Χειροποίητες μικρές κουκουβάγιες... Φτιαγμένες από τσόχα και παραγεμισμένες με διάφορα κουρελάκια ή βαμβάκι, με μοτίβα παιδικά... Μπορείτε να τις κρεμάσετε στο δέντρο, όπως κάναμε εμείς, αλλά μπορείτε να βρείτε και άλλες χρήσεις... ;)

Το τελευταίο εικοσαήμερο έχω ξεκινήσει μια προσπάθεια να αθλούμαι καθημερινά... Ο χρόνος είναι περιορισμένος οπότε προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι κάθε ευκαιρία και μια από αυτές είναι ότι η δουλειά μου δεν είναι πολύ μακρυά από το σπίτι μου, είναι 4,8 km... Κάθε απόγευμα η επιστροφή στο σπίτι γίνεται με τα πόδια, μου παίρνει γύρω στα 45 με 50 λεπτά...  Αν τύχει και πάρω το αυτοκίνητο ή είναι Σαββατοκύριακο, η πεζοπορία από τη δουλειά αντικαθίσταται από μια διαδρομή περίπου 5 km που κάνω μέσα στην περιοχή που μένω  (Αγία Παρασκευή) την οποία διανύω περπατώντας αλλά και τρέχοντας... Το θετικό στις περιπτώσεις που η προπόνηση γίνεται στην Αγία Παρασκευή είναι ότι φοράω κατάλληλα ρούχα και παπούτσια για άθληση ενώ γυρνώντας από τη δουλειά, έστω και αν δεν υπάρχει πλέον dress code, το ντύσιμο δεν είναι βολικό για τρέξιμο, για πιο έντονη άσκηση...  Διανύω μια απόσταση 34 km περίπου την εβδομάδα, νούμερο διόλου ευκαταφρόνητο νομίζω για τόσο μικρό χρονικό διάστημα άσκησης... Στόχος μου ε

Το άγχος είναι η ασθένεια της εποχής, λίγο πολύ όλοι υποφέρουν από αυτό... Κάποιοι από εμάς έχουμε υποφέρει και εξακολουθούμε να υποφέρουμε πολύ από αυτό σε βαθμό που να επηρεάζει τη ζωή μας και την σχέση μας με τους γύρω μας και τον εαυτό μας... Πριν χτυπήσει κάποιος την πόρτα του ψυχίατρου/ψυχαναλυτή για να αναζητήσει επιστημονική βοήθεια υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να κάνει μόνος του για να βοηθήσει τον εαυτό του... Σύμφωνα με τη Wikipedia το άγχος ορίζεται ως εξής:  Ο όρος άγχος (ή στρες) προέρχεται από το ρήμα ἄγχω, που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Το άγχος είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή η σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων. Όταν νιώθεις στρες το σώμα σου είναι σε ένταση και ο εγκέφαλος σου πυροδοτείται από πολλαπλές σκέψεις. Ο καθένας μας εκτίθεται καθημερινά σε στρες καταστάσεις. Το στρες μάλιστα μπορεί να είναι και θετικό - το λεγόμενο ευ στρες - όταν καλούμαστε να το αντιμετω

Ο μεγάλος μου ο γιος έχει τη γιορτή του αυτές τις μέρες κι η μαμά του σκέφτηκε ότι θα ήταν ωραίο να του κάνουμε ένα μικρό πάρτυ, κυρίως παιδάκια από τον παιδικό σταθμό που κάνει παρέα... Όπως σε κάθε πάρτυ έτσι και στου Σ., είναι απαραίτητες οι προσκλήσεις έτσι λοιπόν η μαμά του ανασκουμπώθηκε και αντί να αγοράσει έτοιμες προσκλήσεις τις έφτιαξε μόνη της και τους έδωσε χριστουγεννιάτικο concept μια που είμαστε κοντά στις γιορτές... Από υλικά απλά, κάποια υφάσματα που υπήρχαν στο σπίτι και κυρίως πολύ φαντασία και διάθεση έφτιαξε τις προσκλησούλες του πάρτυ δυο από τις οποίες βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες... Οι φωτογραφίες τις αδικούν βέβαια γιατί αφενός δεν είμαι ο καλύτερος φωτογράφος του κόσμου κι αφετέρου για να αποκρύψω κάποια προσωπικά δεδομένα αναγκάστηκα να τις "μουτζουρώσω" πιστεύω όμως ότι παίρνετε μια γεύση του περί τίνος πρόκειται... Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται η Μ. με την χειροτεχνία και τις κατασκευές... Οι προσκλήσεις του γάμου

Παρά τους αρχικούς δισταγμούς μου λόγω της φόρμας του διηγήματος, οι "Ιστορίες του λυκόφωτος",  του Stephen King , ήταν ένα εξαιρετικό βιβλίο που μου κράτησε πολύ ευχάριστη παρέα, πολλές φορές στο λυκόφωτο... Το βιβλίο είναι μια συλλογή δεκατριών διηγημάτων, άλλων μεγαλύτερων και άλλων μικρότερων τα οποία φλερτάρουν με τον τρόμο και την αγωνία με πολλούς τρόπους και όχι απαραίτητα με τον μεταφυσικό... Όλα διαβάζονται εξαιρετικά ευχάριστα και δεν θα αφήσουν κανένα δυσαρεστημένο... Ξεχωρίζω την "Μπισκοτένια" , ένα διήγημα όπου ο τρόμος και η αγωνία κορυφώνονται τόσο ραγδαία που το κάνουν να μοιάζει ατέλειωτο... Επίσης πολύ καλό το "Στατικό ποδήλατο" το οποίο μου θύμισε πολύ το "Ντούμα Κη" , καθώς κι εδώ οι πίνακες ζωγραφικής ζωντανεύουν κατά κάποιον τρόπο, χωρίς όμως να επενδύει στο στοιχείο του τρόμου τόσο όσο της φαντασίας... Το πιο τρομακτικό απ΄όλα είναι σίγουρα η "Γάτα από την Κόλαση" , τόσο μικρό όσο και εφιαλτικό... Το

Η μεταστέγαση έγινε τη Δευτέρα εν μέσω κακοκαιρίας και κοσμοχαλασιάς και η ζωή μου (υποτίθεται ότι) μπαίνει πάλι σε μια σειρά... Πέρα από τα προβλήματα που υπάρχουν σχετικά με την μετακίνηση από και προς στη δουλειά, δεδομένου ότι χρησιμοποιώ τις δημόσιες συγκοινωνίες, η κατάσταση είναι εξαιρετικά ήρεμη, εκνευριστικά θα έλεγα... Δεν κάνω απολύτως τίποτα και απλά περιμένω να περάσει η μέρα και να γυρίσω στο σπίτι... Ίσως θα έπρεπε να το απολαμβάνω αυτό το διάστημα ραχατιού αλλά δεν το βλέπω έτσι... Όχι γιατί δεν μου έχει λείψει ο ελεύθερος χρόνος, ούτε γιατί δεν ξέρω πως να τον αξιοποιήσω... Το πρόβλημα είμαι εγώ... Εγώ δεν θέλω να είμαι εδώ που είμαι... Εγώ δεν θέλω πια να δουλεύω με αυτούς τους όρους και αυτές τις συνθήκες... Εγώ δεν ανέχομαι πια τις μικρές, καθημερινές συμβάσεις και υποχωρήσεις, την καθημερινή υποκρισία που ορίζει τον αξιόλογο εργαζόμενο του σήμερα... Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν είμαι μόνος μου σε όλο αυτό το θέατρο που παίζεται καθημερινά

Διαβάζω το τελευταίο post του Σπύρου Δερβενιώτη αφιερωμένο στον Γιάννη Πρετεντέρη ...  Εμετός και αηδία...  Δεν είναι όμως η πρώτη φορα που διαβάζουμε για τα κατορθώματα απανταχού των Πρετεντέρηδων αυτής της χώρας κι ούτε η τελευταία... Όχι τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε το πιο δυνατό όπλο που έχουμε στα χέρια μας, το δικαίωμα στην επιλογή...  Τι νόημα έχει να αηδιάζουμε με τον Πρετεντέρη, να εξοργιζόμαστε με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, να μας σπάει τα νεύρα ο Πορτοσάλτε, να μας διαολίζει ο Κώνστας, εφόσον συνεχίζουμε να διαβάζουμε ότι γράφουν και ότι λένε;  Ας τους αγνοήσουμε, ας κάνουμε ότι δεν υπάρχουν...  Αν τα κωλοκάναλα που δουλεύουν δεν έχουν τηλεθέαση, αν οι φυλλάδες που γράφουν δεν πουλάνε φύλλα, αν τα sites που φιλοξενούν άρθρα τους δεν παίρνουν ούτε ένα click από διαφημίσεις τότε δεν υπάρχουν, είναι ακίνδυνοι... Αναπόφευκτα τότε ή θα αλλάξουν ρότα ή θα μπουν στο ταμείο ανεργίας διότι πολύ απλά ακριβοπληρωμένος και star είναι μόνο εκ

Ο κατά δήλωσή του "20 χρόνια κομμουνιστής" Νίκος Βουρλιώτης aka Nivo και το συγκρότημά του οι Going Through είναι το όνομα που θα πλαισιώσει τον Νότη Σφακιανάκη στις εμφανίσεις του στο νυχτερινό κέντρο "'Έναστρον"...  Ο "20 χρόνια κομμουνιστής" Nivo μετά το φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι έτοιμος να παίξει live δίπλα στο Νότη Σφακιανάκη που καλεί τους Έλληνες να στηρίξουν την Χρυσή Αυγή και μνημονεύει την επταετία και τον Γιώργο Παπαδόπουλο... Ο "20 χρόνια κομμουνιστής" Nivo που ποτέ δεν έκρυψε τα πολιτικά του πιστεύω και αντίθετα από τη γενική αντίληψη, έχει πληρώσει τίμημα για τις δημόσιες αυτές τοποθετήσεις, όπως λέει, κατάφερε με την απόφασή του να κάνει, εξ αντιθέσεως, την Δέσποινα Βανδή να φαίνεται πρότυπο ηθικής ακεραιότητας και κοινωνικής ευαισθησίας... Ελπίζω αυτή την φορά ο "Ριζοσπάστης" να μην φιλοξενήσει την απαντητική επιστολή του "20 χρόνια κομμουνιστή" Nivo προς τους επικριτές του, καλύτερα να κρατ

Ανακυκλώνω, ανακυκλώνεις, ανακυκλώνει....  Πακετάρω, πακετάρεις, πακετάρει...  Αυτό κάνω κατά κύριο λόγο εδώ και δυο μέρες αφού η διαδικασία ενσωμάτωσης των υπηρεσιών στο οργανόγραμμα του νέου εργοδότη μπαίνει στην τελική ευθεία... Είμαστε υπ' ατμόν, ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να δοθεί το σύνθημα για την μεταστέγαση και από εκεί και πέρα ο σώζων εαυτόν σωθείτο, το πού θα καταλήξει ο καθένας κανείς δεν το ξέρει με σιγουριά...  Υπάρχει μεγάλη μελαγχολία στο να βάζεις το παρελθόν σου σε κούτες που καταλήγουν στην ανακύκλωση, χαρτιά που μέχρι χθες αρχειοθετούσες διότι ήταν αποδείξεις και τεκμήρια της δουλειάς σου να αποτελούν πρώτη ύλη για το πράσινο προφίλ μιας εταιρείας... Είναι αστείο το πως εξωραΐζουμε το παρελθόν, το πως ξεχνάμε όλα αυτά που μας στενοχώρησαν/εξόργισαν/έβγαλαν από τα ρούχα μας, μπροστά στην αβεβαιότητα του αύριο... Είναι ίδιον του ανθρώπου, μάλλον, να κρατάει μόνο  τις καλές αναμνήσεις από το παρελθόν του όταν διακυβεύεται η ομαλότητα της καθη

Περνάω οικονομική περίοδο ισχνών αγελάδων οπότε λεφτά για βιβλιοαγορές δεν περισσεύουν... Ευτυχώς υπάρχει πάντα η βιβλιοθήκη της μητέρας μου που αν και κατά κύριο λόγο είναι μονοδιάστατη, κρύβει πάντα βιβλία που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον... Η χθεσινή επίσκεψη στο πατρικό μου συνοδεύτηκε και από τα σχετικά "ψώνια" οπότε γυρνώντας στο σπίτι είχα μαζί μου κι έξι βιβλία σε μια σακούλα του Σκλαβενίτη... Όχι κάτι avant guarde, δοκιμασμένες λύσεις ( Stephen King , Νίκος Τσιφόρος ) και ένα δυο συγγραφείς που δεν έχω ξαναδιαβάσει με τον Dean Koontz να μου δημιουργεί τις μεγαλύτερες προσδοκίες... Η σημαντικότερη λεπτομέρεια σχετικά με τα βιβλία που δανείστηκα είναι ότι αποφάσισα να δώσω στον εαυτό μου άλλη μια ευκαιρία να συμφιλιωθεί με την λογοτεχνική φόρμα του Διηγήματος... Ποτέ δεν με γοήτευσε, πάντα μου φαινόταν αποσπασματική και λίγη, όχι μόνο σε ποσότητα αλλά και σε μαγεία που μπορεί να χαρίσει στον αναγνώστη... Από την άλλη οι μέχρι τώρα απόπειρες μου με το Διήγημα ήτα

Δεν χρειάζεται να πω πολλά για να παινέψω το λογοτεχνικό παιδί του Lee Child , τον Jack Reacher, τον πιο cool ήρωα μυθιστορημάτων κατά τον Stephen King ... Ο Reacher δεν χρειάζεται ούτε συστάσεις ούτε παρουσίαση, αρκεί να διαβάσεις ένα από τα βιβλία των ιστοριών του και θα καταλάβεις... Ο  Lee Child  έχει καταφέρει να φτιάξει ένα απίστευτο χαρακτήρα, φαινομενικά παράδοξο και αντιφατικό αλλά βαθιά ανθρώπινο με ότι συνεπάγεται αυτό και δεν εννοώ μόνο τις καλές πλευρές του ανθρώπου... Ο Reacher περιπλανιέται στον κόσμο, φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν, απονέμει δικαιοσύνη όπως αυτός την καταλαβαίνει, χωρίς έλεος και πολιτική ορθότητα (κάνοντας συχνά τους αναγνώστες να κραυγάζουν από ενθουσιασμό) και όταν τελειώσει αυτό που έχει να κάνει, ξαναβγαίνει στον δρόμο να συνεχίσει το αέναο ταξίδι του χωρίς αποσκευές, χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς κανόνες... Η  "Τελευταία υπόθεση"  είναι η εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν τον Reacher στην αποστράτευσή του, διότι ναι, όσοι δε

Απόσπασμα από τις δηλώσεις του Βασίλη Τοροσίδη μετά το ισόπαλο αποτέλεσμα της εθνικής ομάδας με την αντίστοιχη της Ρουμανίας που εξασφάλισε το εισιτήριο για το Μουντιάλ της Βραζιλίας: «Θέλω να αφιερώσω αυτή την πρόκριση σε όλους τους Έλληνες. Τα τελευταία γεγονότα είναι πολύ άσχημα, μιλάω για τις δολοφονίες στον Πειραιά και το Ηράκλειο. Δεν γίνεται να σκοτώνουν Έλληνες άλλους Έλληνες για πολιτικά, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα. Είμαστε όλοι Έλληνες. Στα δύσκολα πρέπει να είμαστε ενωμένοι, όχι πολιτικοποιημένοι και δολοφόνοι ». Προφανώς κανείς μας δεν πρέπει να είναι δολοφόνος αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρεί ο Βασίλης Τοροσίδης ότι το να είσαι πολιτικοποιημένος είναι κάτι τόσο κακό που ηθικά στέκει δίπλα στην ρετσινιά του δολοφόνου...  Αν ο Βασίλης Τοροσίδης γνωρίζει την ακριβή ερμηνεία της λέξης ( πολιτικοποιημένος: Aυτός που έχει διαμορφώσει πολιτική συνείδηση, συμμετέχει ενεργώς στα κοινά και αναπτύσσει πολιτική δράση ) και παρ' όλα αυτά την χρησιμοποιεί με αυτ

Η σιγή του "Ψαροκόκαλου" για μια εβδομάδα δεν ήταν τυχαία... Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν πλήρης γεγονότων τόσο σε προσωπικό όσο κυρίως σε επαγγελματικό επίπεδο... Την πέρασα σε παρουσιάσεις και σεμινάρια με τα νέα "αφεντικά", την ομάδα όπου κατά πως φαίνεται θα καταλήξω...  Οι εντυπώσεις, όχι καλές...  Η διαφαινόμενη τοποθέτηση θα σημάνει ένα τεχνολογικό πισωγύρισμα, μια επιστροφή σε πρακτικές και λογικές που συνάντησα πριν από 9 περίπου χρόνια όταν ξεκίνησα τη δουλειά που κάνω...Η εμπειρία και η τεχνογνωσία που απέκτησα αυτά τα χρόνια θα παραμεριστεί για να επιστρέψω σε legacy συστήματα και υπερεξειδικευμένες τεχνολογίες τις οποίες νόμισα ότι άφησα πίσω μου πριν κάποια χρόνια για τα καλά, κάτι που φυσικά δεν με ικανοποιεί καθόλου...  Τα πρόσωπα που συνάντησα μου προκάλεσαν διφορούμενα συναισθήματα, κάποια καλά και κάποια άσχημα, το δυστύχημα είναι ότι τα άσχημα συναισθήματα προκλήθηκαν κυρίως από τους ψηλά στην ιεραρχία... Καμιά διάθεση για brainstor

Το "Τραγούδι του Σόλομον"  είναι το δεύτερο βιβλίο της  Toni Morisson  που βρισκόταν στη βιβλιοθήκη μου και περίμενε υπομονετικά να διαβαστεί... Η ανάγνωση του "Γαλάζια Μάτια" μου δημιούργησε πολλαπλές προσδοκίες για κάθε βιβλίο της  Morisson  που θα έπεφτε στα χέρια μου και το  "Τραγούδι του Σόλομον"   δεν τις διέψευσε... Η ιστορία της οικογένειας Ντεντ (Dead) είναι μια ιστορία βίας, καταπιεσμένων επιθυμιών και αδιεξόδων... Είναι μια ιστορία γεμάτη νεκρούς, φαντάσματα και θυμό... Θυμό για το χρώμα του δέρματος που έχουν, θυμό για τον λευκό, θυμό για τη ζωή που δεν ήρθε σε κανένα όπως την ήθελε... Μέσα σε αυτό το δυσάρεστο κλίμα μεγαλώνει ο Βενιαμίν της οικογένειας, ο Μέισον Ντεντ ο νεότερος, ο "Γαλατάς" ... Είναι αυτός που ενσαρκώνει τις ελπίδες, τα απωθημένα, τα κρίματα και τις αμαρτίες ολόκληρης της οικογένειάς του, άγγελος και δυνάστης ταυτόχρονα... Ο ίδιος ξοδεύει το χρόνο του σε διασκεδάσεις και πράγματα που του επιβάλλουν οι άλλοι

Απόψε, για πρώτη φορά πλην μιας νύχτας πριν μερικούς μήνες που διανυκτέρευσα στο Ασκληπιείο της Βούλας, εγώ κι ο Σ. δεν θα κοιμηθούμε κάτω από την ίδια στέγη... Πήγε με την μαμά του για έξι μέρες στον νονό του κι αδερφό της Μ, στην Ολλανδία... Αυτές οι έξι μέρες θα είναι οι περισσότερες μέρες που μείναμε χώρια εγώ και η Μ από τον Ιούλιο του 2004 οπότε και απολύθηκα από στρατιώτης... Στην Αθήνα έχει μείνει μαζί μου ο Θ. αλλά μου λείπουν ήδη οι άλλοι δυο και ζηλεύω πολύ που ταξίδεψαν στο εξωτερικό κι εγώ όχι...

Ξεκινάω με αυτό το κομμάτι από το τελευταίο post του Σπύρου Δερβενιώτη : -Α, δηλαδή όταν σφάζουν αριστερό είναι “απόρροια της ιδεολογίας τους” και ένοχη η ιδεολογία τους, αλλά όταν πυροβολούν χρυσαυγίτη αμέσως “είναι προβοκάτσια” και “τι φταίει η αριστερά γι αυτούς” ; Σόρυ, αλλά ναί. Ο φόνος, η εκμηδένιση της φυσικής υπόστασης του Άλλου, δεν είναι “απότοκο”, δεν είναι “μέσο επίτευξης” της ιδεολογίας του Ναζί. ΕΙΝΑΙ η ιδεολογία του. Πες ό,τι θες για το Στάλιν, για τον Πόλ Πότ ή για το Ζαχαριάδη, αλλά πουθενά στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο δεν θα διαβάσεις τα Helter-Skelter παραληρήματα που συνιστούν την ιδεολογία του Ναζισμού. .Ξεμπέρδεψέ τα λίγο αυτά στο μυαλό σου, ή τουλάχιστο μη νομίζεις οτι δεν τα έχουμε ξεμπερδεμένα εμείς στο δικό μας. Αυτός είναι, πάνω κάτω, ο πυρήνας της δικής μου σκέψης και ο Δερβενιώτης το έγραψε με τρόπο just to the point οπότε από αυτό το σημείο ξεκινώντας, δεν θα στηθοκοπηθώ, ούτε θα σκίσω τα μάγουλά μου θρηνώντας τους νεκρούς έξω από τα γραφεία της

Περπατώντας αυτές τις μέρες στους δρόμους και παρατηρώντας τα μπαλκόνια παρατηρώ ότι σε αυτά που έχει αναρτηθεί σημαία για την επέτειο της 28ης ισχύει κατά κανόνα μια αντίστροφη αναλογία... Όσο μικρότερο το μπαλκόνι τόσο μεγαλύτερη η σημαία που το στολίζει... Μου δίνει την αίσθηση ότι οι ιδιοκτήτες του μπαλκονιού ασφυκτιούν στα λίγα τετραγωνικά της ζωής τους και ψάχνουν τη δικαίωσή τους στις πτυχώσεις της σημαίας, στο μεγαλείο του παρελθόντος και των ένδοξων προγόνων...

Η βάρδια ξεκίνησε στις 12... Είναι έκτακτη περίπτωση, όπως και οι εποχές που ζούμε... Έχει απόλυτη ησυχία, το μόνο που ακούγεται είναι τα ανεμιστηράκια των pc και τα δάχτυλά μου που πληκτρολογούν... Είμαι μόνος μαζί με άλλους δύο ανθρώπους σε ένα κτίριο επτά ορόφων, ο καθένας σε ξεχωριστό όροφο... Έχω ξαναδουλέψει τέτοιες ώρες αλλά ποτέ εντελώς μόνος μου όπως απόψε... Ήπια ένα Red Bull που έφερα μαζί μου και τώρα πίνω την πρώτη γουλιά καφέ, του πρώτου της ημέρας, η νύχτα (και η μέρα) θα είναι μεγάλη...

Γαλάζια είναι τα μάτια του λευκού... Του αφεντικού, του δυνάστη, αυτού που προσωποιεί την εξουσία, την ομορφιά, την επιτυχία, την ευτυχία... Τα γαλάζια μάτια είναι το διαβατήριο για μια καλή ζωή, μακρυά από την φτώχεια, την αρρώστια, την ασχήμια, τον αλκοολισμό, τον εξευτελισμό... Στο μυαλό της Πέκολα τα γαλάζια μάτια θα της χαρίσουν όλα όσα της λείπουν, θα πάρουν μακρυά όσα την κάνουν δυστυχισμένη... Τα "Γαλάζια μάτια" είναι μια νουβέλα της Toni Morisson στην οποία αφηγείται την ιστορία της Πέκολα, ενός μικρού μαύρου κοριτσιού από το Lorain του Ohio, και μέσα από αυτήν, την ιστορία της ζωής των Αφροαμερικανών στις αρχές και τα μέσα του 20ου αιώνα... Στις 238 σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνονται τα κοινωνικά αίτια τα οποία οδήγησαν γενιές ολόκληρες Αφροαμερικανών σε αυτή την ιδιόμορφη αποστροφή της πολιτισμικής και φυλετικής τους ταυτότητας ανάγοντας τον λευκό, τις συνήθειες και την όψη του, σε άπιαστο ιδανικό... Τα "Γαλάζια μάτια" μιλά για τους Αφροαμερικά

Είναι κάτι μέρες που η διάθεσή μου μπορεί να τουμπάρει από την μια στιγμή στην άλλη, από το γέλιο, στον θυμό, στο κλάμα και πάλι από την αρχή.... Χθες είχα μια καλή μέρα στη δουλειά, παραγωγική τόσο για τον εργοδότη μου όσο και για μένα... Είχα σχολάσει στην ώρα μου γιατί όλα είχαν πάει ρολόι, είχα καλή διάθεση, όλα καλά μέχρι που μπήκα στο λεωφορείο... Κάθισα απέναντι από ένα πιτσιρίκο , 7 με 8 χρονών και τον πατέρα του... Ο πιτσιρικάς μια χαρά αγοράκι της ηλικίας του, καλοντυμένος, καθαρός, ωραίος... Ο πατέρας του δίπλα, του κρατούσε την τσάντα από το σχολείο, άντρας γύρω στα 45, όψη κουρασμένη και σοβαρή, με μουστάκι... Όταν κάθισα στην θέση μου ο πιτσιρίκος σήκωσε τα μάτια δειλά και μου έριξε ένα βλέμμα με αμηχανία και μια υποψία χαμόγελου... Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά και άρχισα να ακούω μουσική και τον παρατηρούσα πως έπλεκε τα δάχτυλά του νευρικά έτσι όπως ήταν καθισμένος, κοιτώντας στο κενό, αμίλητος κι αυτός κι ο πατέρας του... Όταν ήρθε η ώρα να κατέβουν στην στάσ

Χθες το απόγευμα είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου άνθρωπο να τρώει από τα σκουπίδια... Δεν έψαχνε, δεν ξεδιάλεγε για να βρει κάτι και να το πάρει μαζί του, έτρωγε κατευθείαν από τα σκουπίδια... Πήγαινα με τον Θ. στο καρότσι στον Βασιλόπουλο στην Αγία Παρασκευή  και τον είδα από μακρυά...  Ήταν ο μισός χωμένος μέσα στον κάδο και έψαχνε...΄Οταν έβρισκε κάτι έβγαινε από τον κάδο, το καθάριζε όσο καλύτερα μπορούσε, το φύσαγε και το ξεσκόνιζε και μετά το έβαζε στο στόμα... Όταν πλησίαζε κάποιο αυτοκίνητο σταματούσε την εξερεύνηση, ντρεπόταν ίσως, και μετά συνέχιζε...  Ήθελα να του δώσω λεφτά, να τον βοηθήσω αλλά σκέφτηκα πόσο άσχημα θα ένιωθα εγώ αν κάποιος ερχόταν να μου δώσει ελεημοσύνη χωρίς να τη ζητήσω απλά και μόνο επειδή θα ήταν μάρτυρας της εξαθλίωσης μου γι' αυτό και έκανα ότι δεν τον πρόσεχα όσο πλησίαζα...  Ακριβώς μόλις τον προσπέρασα μου μίλησε αυτός, μου ζήτησε λεφτά, μιλώντας μου στον πληθυντικό ενώ ήταν εμφανώς μεγαλύτερος μου... Έβγαλα και του έδωσα και με

Μην γελάτε, θα μπορούσε να συμβεί... Αναδημοσίευση από το Κουτί της Πανδώρας

Ένα ιδανικό παράδειγμα πολιτικού trolling... Η απόδειξη, για άλλη μια φορά, του ποσό ανατρεπτική και επαναστατική μπορεί να είναι η σάτιρα και το χιούμορ... Πολίτες έστειλαν το δέμα στη μητέρα του Στουρνάρα που ζει με 500 ευρώ -Περιείχε κουκιά, σταφίδες, συνταγές και χαρτζιλίκι [λίστα & επιστολή] Το δέμα ...στήριξης στη μαμά του υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα δεν έμεινε μόνο στα λόγια αλλά απέκτησε και περιεχόμενο και από σήμερα ταξιδεύει για την Αθήνα. Η «Ομάδα Ευαισθητοποιημένων Πολιτών Ηρακλείου» έκανε την πρωτοβουλία της πράξη και όπως είχε δεσμευθεί μιλώντας στο Ράδιο Κρήτη ετοίμασε ένα δέμα με πολλά και συμβολικά αγαθά για να στηρίξει με το δικό της σκωπτικό αλλά και χιουμοριστικό τρόπο τη μητέρα του Υπουργού ,που σύμφωνα με όσα δήλωσε ο ίδιος σε τηλεοπτική εκπομπή, ζει με μόλις 500 ευρώ το μήνα. Η επιστολή Το δεματάκι συνοδεύει μια ενδιαφέρουσα επιστολή όπου αναφέρονται τα εξής: «Αξιότιμε Κ. Υπουργέ Οικονομικών Ιωάννη Στουρνάρα, Κατανοώντας το δράμα

Η μέχρι τώρα εμπειρία μου με τον Stephen King αποδεικνύει ότι ο συγγραφέας από το Μέιν δεν γράφει καλά και κακά βιβλία, γράφει πολύ καλά βιβλία και λιγότερο καλά βιβλία, ακόμα και τα λιγότερο καλά όμως επ' ουδενί δεν είναι κακά... Ο "Θόλος" ανήκει χωρίς σκέψη στην κατηγορία των πολύ καλών βιβλίων του King ... Ένα σαββατιάτικο, φθινοπωρινό πρωινό όπου όλα φαίνονται φυσιολογικά στο Τσέστερ Μιλς, μια κωμόπολη του Μέιν, εμφανίζεται ο Θόλος, ένα διαφανές αλλά αδιαπέραστο παραπέτασμα που καλύπτει πλήρως την πόλη από την γη και τον ουρανό... Το ανεξήγητο φαινόμενο αφήνει άναυδο τον πλανήτη ολόκληρο και ακόμα περισσότερο τους εγκλωβισμένους κατοίκους του Τσέστερ Μιλς... Την αναστάτωση και την παραζάλη που προκαλεί η εμφάνιση του Θόλου έρχεται να εκμεταλλευτεί για να υλοποιήσει τα σχέδιά του ο αρχομανής δεύτερος δημοτικός σύμβουλος της πόλης, ο Μπιγκ Τζιμ Ρένι, ένα τοπικός μεγιστάνας που κινεί τα νήματα πίσω από οτιδήποτε συμβαίνει στην πόλη, πάντα προς όφελός του... Η κ

Η κυβέρνηση και η ηγεσία του υπουργείου μεταφορών επεξεργάζονται την ιδέα αύξησης της τιμής του εισιτηρίου σε λεωφορεία και τρόλεϊ κατά 25% ακόμα και μέσα στον Οκτώβριο ...  Χρησιμοποιώ το λεωφορείο καθημερινά για να πάω και να γυρίσω από την δουλειά μου... Κόβω πάντα εισιτήριο... Εδώ και αρκετό καιρό όταν πρόκειται να κατέβω από το λεωφορείο, δεν παίρνω μαζί μου το εισιτήριο για να το πετάξω σε κάποιον κάδο σκουπιδιών, το αφήνω πάνω στο κάθισμα που κάθομαι ή πάνω στο ακυρωτικό μηχάνημα... Σκέφτομαι ότι μπορεί να το χρειαστεί κάποιος άλλος που δεν έχει τη δυνατότητα όπως εγώ να πληρώσει το εισιτήριό του και τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να τον πιάσει ελεγκτής με ότι συνεπάγεται κάτι τέτοιο...  Δεν είναι μια πράξη αντίστασης, μια τέτοια θα ήταν η συνειδητή άρνηση να κόψω εισιτήριο, την βλέπω περισσότερο σαν μια μικρή πράξη αλληλεγγύης σε ανθρώπους που δεν έχουν να δώσουν το αντίτιμο ενός εισιτηρίου... Μια πράξη που θα αποκτήσει ακόμα περισσότερο νόημα αν τελικά αυξηθούν οι τιμές

Η μάνα μου λέει ότι τα παιδιά χρειάζονται μόνο αγάπη...  Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη... Χρειάζονται όρια, χρειάζονται κανόνες, χρειάζονται σεβασμό... Χρειάζονται να τους λες την αλήθεια, να μοιράζεσαι μαζί τους ότι συμβαίνει μέσα στο σπίτι, να τους δίνεις ευθύνες... Το σπίτι πρέπει να είναι μια απλοϊκή ρεπλίκα του έξω κόσμου που θα τους προετοιμάσει για την ζωή εκεί έξω...  Τα παιδιά χρειάζονται να τους δώσεις ένα μοντέλο ζωής, να τους το διδάξεις έτσι ώστε να έχουν ένα μπούσουλα μεγαλώνοντας αλλά να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αυτό το μοντέλο δεν είναι ευαγγέλιο, ότι πρέπει να το αμφισβητήσουν, να το αποδομήσουν και να κρατήσουν μόνο που αυτά χρειάζονται και θέλουν...  Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη, χρειάζονται και την αυστηρότητα και την τιμωρία (όχι την σωματική φυσικά)... Πρέπει να προετοιμαστούν ότι ο κόσμος εκεί έξω δεν θα τους αγαπά όπως οι γονείς και οι παππούδες, ότι η αγάπη και ο σεβασμός κερδίζονται από τους ξένους, δεν είναι δεδομένοι όπως μέ

Διαβάζοντας τον "Θόλο" του Stephen King διάβασα ένα πολύ ωραίο ορισμό για το πως και γιατί ξεσπάνε οι ταραχές και οι λεηλασίες... Γράφει λοιπόν ο Αμερικανός συγγραφέας ότι ο λόγος που κάνει μέχρι πρότινος φιλήσυχους και συνηθισμένους ανθρώπους να μεταμορφώνονται σε μανιασμένο όχλο που εξεγείρεται, λεηλατεί και καταστρέφει, πολλές φορές τα μαγαζιά και τα σπίτια της δικής του κοινότητας, είναι η πλήρης απώλεια του αυτοσεβασμού η οποία προκαλείται από τον φόβο και την απελπισία, από την καταπάτηση της ζωής και της προσωπικότητάς τους από την εξουσία...  Πολύ ενδιαφέρων, δεν νομίζετε; Μακρυά από λογικές που αποδίδουν το "μικρόβιο" των ταραχών και των λεηλασιών σε ανθρώπους που καθορίζονται από συγκεκριμένα φυλετικά, πολιτικά και πολιτισμικά κριτήρια όπως είδαμε να γίνεται κατά κόρον τον Δεκέμβρη του 2008, κατά την εξέγερση των banlieues το 2005 και στις ταραχές που ξεσπούν συχνά στην Αμερική σε γειτονιές μαύρων ή Λατίνων...

Φυσικά και χαίρομαι με την εικόνα των σιδηροδέσμιων φασιστών δεν ψαρώνω όμως με το δήθεν μου αντιφασιστικό πανηγυράκι που έχει στηθεί από εφημερίδες, κανάλια και κυβερνητικά στελέχη... Διασκεδάζω κάποιες φορές και μετά εξοργίζομαι με τα δήθεν μου αποκαλυπτικά βίντεο που κυκλοφορούν στα δελτία των 8 που αποδεικνύουν το ποιόν της Χρυσής Αυγής τα οποία όμως κυκλοφορούν εδώ και χρόνια στο internet και το YouTube, διαθέσιμα για όλους αλλά παντελώς αγνοηθέντα μέχρι πρότινος από μεγαλοδημοσιογράφους και εισαγγελείς...  Όπως χρησιμοποιήθηκε η Χρυσή Αυγή από το σύστημα με την είσοδο της στην βουλή και το πέρασμα στο mainstream της πολιτικής ζωής για να αποτελέσει μια βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας λόγω της μνημονιακής λαίλαπας έτσι χρησιμοποιείται και η αποκαθήλωση της ίσως γιατί το παράκαναν με τη δολοφονία Φύσσα, ίσως γιατί αυτή η δολοφονία έδωσε το τέλειο άλλοθι στην κυβέρνηση να δημιουργήσει το νέο δίλημμα που θα μας οδηγήσει στις επόμενες εκλογές, ναζιστικό/αντιναζιστικό μ

Χθες το βράδυ μετά το τάισμα του Θ. και ενώ γδυνόμουν για να κάνω μπάνιο, συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα μπλουζάκια μου που πετάω στα άπλυτα έχουν ένα ασπριδερό λεκέ στον αριστερό ώμο... Είναι ο ώμος που ακουμπάω τον Θ. για να ρευτεί όταν τον ταΐζω και που συχνά πυκνά μου τον "στολίζει" με γουλίτσες γάλα που του βγαίνουν μαζί με το ρέψιμο... Σήμερα ο Θ. γίνεται πέντε μηνών... Χθες έκανε δυο εμβόλια μαζεμένα και τον πείραξαν, το βράδυ σήκωσε πυρετό...

Ακούγεται πολύ αυτές τις μέρες λόγω της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα aka Killah P. από τους χρυσαυγίτες αλλά το είπε κάποιος άλλος πρώτος και (με το συμπάθιο) το 'πε καλύτερα...

Δεν ξέρω αν θα το βρούνε από χιπχοπάδες ή άλλους αλλά σίγουρα από κάποιους θα το βρουν... Είναι επιβεβλημένο για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα ... Πηγή

Ψάχνοντας πληροφορίες για την ταινία "Jobs" βρέθηκα από link σε link σε αυτό το λήμμα της Wikipedia όπου είδα την παρακάτω φωτογραφία: Αντιγράφω από την Wikipedia: This NeXT workstation (a NeXTcube ) was used by Tim Berners-Lee as the first Web server on the World Wide Web . It is shown here as displayed in 2005 at Microcosm, the public science museum at CERN (where Berners-Lee was working in 1991 when he invented the Web). The document resting on the keyboard is a copy of "Information Management: A Proposal," which was Berners-Lee's original proposal for the World Wide Web. The partly peeled off label on the cube itself has the following text: "This machine is a server. DO NOT POWER IT DOWN!!" Just below the keyboard (not shown) is a label which reads: "At the end of the 80s, Tim Berners-Lee invented the World Wide Web using this Next computer as the first Web server." The book is probably "Enquire Within upon E

Αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω στο 2004, πριν διαβάσω για πρώτη φορά Dan Brown , τον "Κώδικα Da Vinci" , και διάβαζα τότε το "Inferno" σίγουρα θα μου είχε αφήσει πολύ καλύτερες εντυπώσεις από αυτές που μου άφησε τώρα... Όχι γιατί είναι κακό το βιβλίο για το είδος του, ούτε γιατί με έκανε να βαρεθώ, ίσα ίσα... Και γρήγορη πλοκή είχε και ενδιαφέρουσες ανατροπές είχε και ιστορικές αναφορές είχε και περιγραφές σε μέρη και μνημεία που θέλω να επισκεφτώ είχε και μου σύστησε ένα αμφιλεγόμενο αλλά ενδιαφέρον φιλοσοφικό ρεύμα τον μετανθρωπισμό ( transhumanism )...  Απλά, από το 2004 έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του κυρίου Brown και πλέον μου είναι παραπάνω από οικεία η συνταγή που θέλει τον δυναμικό καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης Robert Langton να σώζει τον κόσμο λύνοντας γρίφους βασισμένους σε σημαντικά έργα τέχνης... Νιώθω ότι η επανάληψη έχει γίνει κουραστική και αυτό φαίνεται και στο κείμενο του Dan Brown όπου σε αρκετές περιπτώσεις μου έδινε την εντύπωση ότι πλάτ

Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες αυτού του blog θα βρουν αυτό το post ενδιαφέρον... To "Ψαροκόκαλο" δεν είναι ένα τεχνολογικό blog και οι αναγνώστες του δεν είναι (κατά κύριο λόγο φαντάζομαι) tech-oriented, νομίζω όμως ότι θα ήταν χρήσιμο για όποιον επιθυμεί να εξερευνήσει λίγο τον χώρο της Πληροφορικής και του προγραμματισμού, να βρει συγκεντρωμένες κάποιες on line, δωρεάν πηγές που εμένα με βοήθησαν να μάθω πολλά πράγματα που τα χρησιμοποίησα στη δουλειά μου κι όχι μόνο... W3Schools ( "The world's largest web development site" , είναι το logo του και ίσως να έχει δίκιο! Όλες οι τεχνολογίες που αφορούν το web development, από το front end (HTML, CSS ,Javascript, jQuery και άλλα) μέχρι το back end (ASP, PHP, XML, JSON και άλλα) και τις βάσεις δεδομένων (SQL) , υπάρχουν εδώ!) Codecademy (Ένα εξαιρετικό on line learning site το οποίο δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι έφτιαξε σχολή από παρόμοια sites... Διαθέτει ένα εξαιρετικό interface, απόλυτα φιλικό

Έχω κάνει μια σιωπηλή συμφωνία με τον εαυτό μου και δεν αγγίζω σε αυτό το blog την οικονομική επικαιρότητα, εδώ και καιρό... Παρ' όλα αυτά κάποιες ειδήσεις σου βγάζουν τα μάτια και η "έκρηξη" είναι αναπόφευκτη... Ας μου εξηγήσει κάποιος αν θέλει, πως στο διάολο θα επιτευχθεί η ανάπτυξη σε μια χώρα με ήδη παραλυμένη από την κρίση οικονομία, όταν προτείνεται να κλείσουν και τα τελευταία απομεινάρια της βιομηχανίας της όπως η ΛΑΡΚΟ, η ΕΛΒΟ και η ΕΑΣ ... Η πρόταση,  είναι προφανώς παράλογη και δεν χρειάζεται κανένα τηλεοπτικό κανάλι ή κανένας τεχνοκράτης/αναλυτής να μας διαβεβαιώσει για το αντίθετο... Ο στρατηγικός ρόλος, τόσο σε οικονομικό όσο και πολιτικό επίπεδο, αυτών των βιομηχανιών είναι πολύ μεγάλος και τέτοιου είδους προτάσεις καταδεικνύουν σε όσους έχουν τα μάτια ανοιχτά τις πραγματικές προθέσεις των "εξυγιαντών" της ελληνικής οικονομίας που δεν είναι άλλες από την πλήρη υποδούλωση του ελληνικού λαού σε πολιτικό, οικονομικό και εθνικό επίπεδο...