"Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του Leonardo Padura

Ξεκινάω αυτό το review δεύτερος και καταϊδρωμένος, θέλει κόπο να βρεις κάτι να πεις όταν κάποιος άλλος τα έχει ήδη πει όλα...

Το "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα μέσα στο 2012 και ευχαριστώ τον (τροτσκιστή) αδερφό μου που μου το πήρε για δώρο στα γεννέθλιά μου... Στις 685 σελίδες του παρακολουθούμε τις ζωές τριών ανθρώπων σε διαφορετικό χώρο και χρόνο οι οποίες όμως τέμνονται μεταξύ τους με τρόπο τραγικό, κοινό και των τριών είναι η αγάπη τους για τα σκυλιά... Κάνουμε μια ιστορική αναδρομή σε ένα κομμάτι της πολιτικής ιστορίας του 20ου αιώνα και παρακολουθούμε την αποδόμηση της Ουτοπίας, του μεγάλου και άπιαστου ονείρου του προηγούμενου αιώνα για ένα κόσμο δίκαιο χωρίς ανισότητες, τον εκφυλισμό της Επανάστασης σε κάτι τρομακτικό και απαίσιο... Ο Leon Trotsky, ο Ramon Mercader και ο Ivan είναι θύτες (του εαυτού τους κάποιες φορές) και θύματα ταυτόχρονα, στο τέλος συμπαθείς όλοι τους ο καθένας με τον δικό του τρόπο...

Η ομορφιά του βιβλίου του Leonardo Padura δεν έγκειται ούτε στην εξαιρετική ιστορική έρευνα, ούτε στην μαγική εικονογράφηση των χαρακτήρων, ούτε στον ζωντανό (αν και μακρόσυρτο κάποιες φορές) τρόπο γραφής... Έγκειται στο γεγονός ότι η ιστορία δεν φιλτράρεται μέσα από τα ιστορικά γεγονότα, τις ιστορικές αναγκαιότητες και τις πολιτικές συγκυρίες αλλά μέσα από τις προσωπικές ιστορίες των τριών ηρώων, εστιάζει στις προσωπικές τραγωδίες που κρύβονται πίσω από τα γεγονότα και συντρίβονται πάνω στο αμόνι της Ιστορίας...

Τι καλύτερο παράσημο για ένα βιβλίο να προκαλεί χείμαρρο συναισθημάτων και σκέψεων κατά την ανάγνωσή του και θλίψη όταν ολοκληρώνεται η ανάγνωση της τελευταίας σελίδας; Το "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" μπορεί να το φορά περήφανο στο πέτο του...