Ψαροκόκαλο...

Χθες το βράδυ (Κυριακή, 28η Οκτωβρίου) κι ενώ πάλι δούλευα, ερχόταν διαρκώς στο μυαλό μου η "Κραυγή" του Edvard Munch , ένας πίνακας που αποτυπώνει τον ανθρώπινο τρόμο και την απελπισία... Η ψυχική μου διάθεση και η σωματική μου κόπωση, προφανώς, έψαχναν να βρουν μια εικόνα να εκφραστούν και αυτή ήταν η ιδανική...  Περιμένοντας να τρέξουν αμέτρητες stored procedures ζωγράφιζα με κόκκινο στυλό σχεδιάκια που άλλοτε προσπαθούσαν να μοιάζουν στην "Κραυγή" και άλλοτε στον Κθούλου ... Έφυγα πιο νωρίς από τους άλλους γύρω στις 8:30 γιατί δεν άντεχα άλλο... Τα σχεδιάκια μου έγιναν αντικείμενο συζήτησης και προσοχής... Κάποια κοπέλα μου είπε σήμερα ότι αν δείχναμε τα σχέδια σε ψυχολόγο, αυτός θα συμβούλευε να κλειδώσουμε τον ζωγράφο και να πετάξουμε το κλειδί...Δεν θα είχε και πολύ άδικο ο ψυχολόγος... Η πλάκα είναι ότι τα σχέδια άρεσαν σε όλους και ότι πήρα επαίνους που δεν περίμενα ποτέ να πάρω για τις καλλιτεχνικές μου επιδόσεις...

Έκπληξη!!!  Είμαι στη δουλειά πάλι Σαββατιάτικο... Φεύγοντας (ποιος ξέρει τι ώρα) λέω να πάω να πάρω το HOT DOC, να συμμετάσχω κι εγώ στο έγκλημα ...

... θα είχε πολύ ενδιαφέρον να πεις την άποψή σου για τον Σχορτσιανίτη στον ίδιο, κατά πρόσωπο... Μάλλον θα σου έβαζε το ελληνόμετρο εκεί που δεν φτάνει το φως του ήλιου... Κάτι τύποι σαν και σένα κάνουν την λέξη "Έλληνας" να ακούγεται βρισιά...

Ερ: Πώς λέγεται η Γερμανίδα που μας τα έχει κάνει τσουρέκια; Απ: Μερκελνλή!!!

To βιβλίο "Μύριαμ" των εκδόσεων Ερατώ, είναι μια συλλογή διηγημάτων του Truman Capote που παίρνει τον τίτλο της από το ομώνυμο διήγημα... Είναι μια κλεφτή ματιά σε μια Αμερική όχι και τόσο λαμπερή, όχι όπως αυτή που βλέπουμε στις Χολιγουντιανές ταινίες... Μιλάει για την μοναξιά, για τους προσωπικούς δαίμονες που μας κυνηγούν, είναι άλλοτε αστείο και άλλοτε μελαγχολικό, συχνά ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας... Ο Capote φλερτάρει με την παρακμή, σαγηνεύεται από αυτήν και την προσεγγίζει από πολλές πλευρές...  Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο απ' όλα το πλέον χιουμοριστικό των διηγημάτων του βιβλίου, το "Η δική μου άποψη" ... Η "χλιαρή" μου προσωπική άποψη για την λογοτεχνική φόρμα του διηγήματος εξακολουθεί να επιβεβαιώνεται, δεν μου ταιριάζει ιδιαίτερα, και το "Μύριαμ" δεν κατάφερε να μου την ανατρέψει... Δυστυχώς, τίποτα δεν διευκόλυνε την ανάγνωση αυτού του βιβλίου η οποία ολοκληρώθηκε υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκ

Ποστάρω από τη δουλειά... Το date και το time του post είναι πραγματικό...

Τάσσεται με την "νομιμότητα" , καθησυχάζει πλούσιους και φτωχούς ευρωλάτρες και προκαθορίζει την πολιτική του όταν θα ανέβει στην κυβέρνηση... Δείχνει να έχει διαλέξει στρατόπεδο και να ενσωματώνει και αυτός στην φρασεολογία του την λογική των μονόδρομων και των διλημμάτων... Ίσως να φταίει ότι δεν αξιοποιήθηκε η δυναμική της αγανάκτησης και της δυσαρέσκειας, ίσως και να ήταν τέτοιος από την αρχή... Σε κάθε περίπτωση νιώθω απογοήτευση, έχω δεύτερες σκέψεις για την εκλογική μου ζαριά...

Σάββατο στο γραφείο από τις 9, μέχρι πότε άγνωστο... Θα έρθω και αύριο... Γρουμφ...

De profundis σημαίνει "εκ βαθέων" στα λατινικά... Το βιβλίο αυτό είναι μια μακροσκελής επιστολή του φυλακισμένου,  εξαιτίας του σκανδάλου Queensberry , Oscar Wilde , προς την πέτρα του σκανδάλου και εραστή του, Alfred Douglas ... Είναι ένα γράμμα γεμάτο απογοήτευση για την αγάπη που δεν πέτυχε να βρει την ανταπόκριση που ήθελε, για μια προδοσία... Ο Wilde κατηγορεί τον εραστή του για την συμφορά  που τον βρήκε, για το κύλισμα της υπόληψής του στην λάσπη... Αποποιείται των ευθυνών του, τοποθετεί τον εαυτό του σε ένα βάθρο ρομαντισμού και καταλογίζει ευθύνες... Ευθύνες που κάποτε έχουν στόχο και σκοπό και άλλοτε απλά αποδεικνύουν την εγωιστική και κακομαθημένη φύση του καλλιτέχνη... Παράλληλα, επιχειρεί και μια αποτίμηση της ζωής του και εκθέτει πολλές από τις σκέψεις του και τις αντιλήψεις του για τη ζωή... Στιγμές, στιγμές αναγνωρίζει τα λάθη του και αυτομαστιγώνεται...Προσπαθεί να βρει την κάθαρση, να βρει ένα νόημα σε όλη αυτή την περιπέτεια και την ατίμωση π

Έχει πλέον κανένας καμιά αμφιβολία ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε είναι μια χούντα τύπου Τουρκίας με "δημοκρατική" βιτρίνα; Από πότε έχει να κηρυχθεί απαγόρευση συναθροίσεων σε δημόσιους χώρους στην Ελλάδα; Πρέπει να είναι από την επταετία των συνταγματαρχών... Πόσο γλοιώδης και δουλοπρεπής η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην μαιτρέσα της; Εν τω μεταξύ, κόμματα και συνδικάτα έχουν καλέσει σε συγκεντρώσεις...  Χαμός θα γίνει αύριο...

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο και θυμηθείτε το όταν ξαναβρεθείτε για έξοδο στο Νέο Ηράκλειο... Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού Στις 23 Μαρτίου του 2012, ο Λάμπρος Σ., μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, απολύεται εκδικητικά από το ρακάδικο «Το Ελαϊκόν» στο Νέο Ηράκλειο. Η απόλυση αυτή ήρθε μετά από μια μακρά σειρά γεγονότων αυθαιρεσίας και ασυδοσίας από την πλευρά των αφεντικών της επιχείρησης. Όλα ξεκίνησαν πριν από ένα χρόνο, όταν ο συνάδελφος και μέλος του σωματείου Ν.Μ. που εργαζόταν στη συγκεκριμένη επιχείρηση, διεκδίκησε αυτά που δικαιούταν. Τα αφεντικά δεν αρκέστηκαν στην απόλυσή του, αλλά κατηγόρησαν τον εργαζόμενο για «κλοπή». Σε αυτή την υπόθεση «κλοπής», ένας από τους εργοδότες προσπάθησε να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση και τη σύμπνοια των εργαζομένων, οι οποίοι όμως αρνήθηκαν κατηγορηματικά να επιβεβαιώσουν τους ισχυρισμούς των αφεντικών σχετικά με την «κλοπή» των χρημάτων. Ο Λάμπρος Σ. και ένας ακόμα εργαζόμενος,

Ξεκινάω αυτό το review δεύτερος και καταϊδρωμένος, θέλει κόπο να βρεις κάτι να πεις όταν κάποιος άλλος τα έχει ήδη πει όλα ... Το "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα μέσα στο 2012 και ευχαριστώ τον (τροτσκιστή) αδερφό μου που μου το πήρε για δώρο στα γεννέθλιά μου... Στις 685 σελίδες του παρακολουθούμε τις ζωές τριών ανθρώπων σε διαφορετικό χώρο και χρόνο οι οποίες όμως τέμνονται μεταξύ τους με τρόπο τραγικό, κοινό και των τριών είναι η αγάπη τους για τα σκυλιά... Κάνουμε μια ιστορική αναδρομή σε ένα κομμάτι της πολιτικής ιστορίας του 20ου αιώνα και παρακολουθούμε την αποδόμηση της Ουτοπίας, του μεγάλου και άπιαστου ονείρου του προηγούμενου αιώνα για ένα κόσμο δίκαιο χωρίς ανισότητες, τον εκφυλισμό της Επανάστασης σε κάτι τρομακτικό και απαίσιο... Ο Leon Trotsky , ο Ramon Mercader και ο Ivan είναι θύτες (του εαυτού τους κάποιες φορές) και θύματα ταυτόχρονα, στο τέλος συμπαθείς όλοι τους ο καθένας με τον δικό του τρό