Ψαροκόκαλο...

Πάει ένας Ολυμπιακός σε ένα Παναθηναϊκό περιπτερά: Ο: Δώσε μου ένα Μάριμπορ μαλακό και μια πορτοκαλάδα χωρίς Πανθρακικό ... Π: Σάλκε και γαμήσου ρε...

Και κάπως έτσι, τρέχοντας να διεκπεραιώσεις τα πάντα, όλες τις υποχρεώσεις που έχεις και να καλύψεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ανάγκες των δικών σου ανθρώπων, είναι πολύ εύκολο να χάσεις τον εαυτό σου... Να είσαι απόλυτα πρακτικός και λειτουργικός αλλά και απόλυτα άδειος και κουρασμένος και τελικά να μην είσαι ευτυχισμένος ούτε εσύ, ούτε οι άλλοι γύρω σου... Been there, done that... Ok, παραχωρείς κάποια κομμάτια του εαυτού σου διότι θέλεις, διότι πρέπει, διότι το απαιτούν οι ρόλοι που επωμίστηκες οικειοθελώς ή που σου ανάθεσε η ζωή αλλά ως ένα σημείο... Οφείλεις να κρατήσεις κάποιες νησίδες του εαυτού σου ανέπαφες, έστω κάποια indoor activities, συνήθειες μοναχικές ίσως αλλά προσωπικές στην τελική που είναι εσύ και σε γεμίζουν... Έτσι κι εγώ διαβάζω το βιβλίο μου στις 7:00 το πρωί στο λεωφορείο διότι την υπόλοιπη μέρα δεν έχω χρόνο ή κουράγιο να το κάνω... Ξεκλέβω λίγο χρόνο όποτε μπορώ και μπαίνω να ασχοληθώ λίγο με το Ψαροκόκαλο ...  Δυστυχώς αυτές είναι οι ...

Vladimir Putin + περούκα = Dave Mustaine

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες δουλεύω με εξαντλητικούς ρυθμούς σε ατελείωτα ωράρια... Κάποιοι θα σκεφτούν ότι είμαι τυχερός που έχω ακόμα δουλειά αλλά δεν είναι της παρούσης... Πιάνω δουλειά στις 7:45 και σχολάω κατά μέσο όρο μετά τις 19:00...  Φυσικά δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα, ούτε για μένα, ούτε για το παιδί, ούτε για την Μ., καλύπτονται απλά οι βιολογικές μου ανάγκες, φαΐ, ύπνος, ξεκούραση... Το δυστύχημα είναι ότι κατά 99% όλη αυτή η δουλειά δεν θα πληρωθεί, υπερωρίες δεν θα δοθούν (κανονικά δίνονται), αν πληρώνονταν θα μιλούσαμε για σχεδόν άλλο ένα μισθό... Θα ήταν καλά αυτά τα επιπλέον λεφτά, ειδικά τώρα και τους μήνες που έρχονται... Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, μια χαρά την ενισχύουν και την στηρίζουν... Χθες το πρωί όμως όταν πηγαίναμε με το αυτοκίνητο επίσκεψη στον μικρό του ξάδελφο, ο Σ. με ρώτησε αν θα φύγω και θα τον αφήσω και αν θα φάμε μαζί το μεσημέρι... Δεν με έχει ρωτήσει ποτέ κάτι παρόμοιο και δεν μπορώ ν...

Κατέφθασε στη δουλειά το παρακάτω request: Να υπολογιστεί το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο για τους παρακάτω λογαριασμούς... Αν το παραπάνω δεν αποτελεί ορθογραφικό λάθος αλλά διαστροφή κάποιου ταραγμένου μυαλού, μάλλον θα πρέπει να κατασκευαστεί κάποιο application το οποίο, όπως η παλιά τηλεφωνική υπηρεσία της ώρας, θα ανακοινώνει: Στον επόμενο τόνο το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο θα είναι 1000 Ευρώ... Στον επόμενο τόνο το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο θα είναι 1000,032 Ευρώ... Στον επόμενο τόνο το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο θα είναι 1000,017 Ευρώ... ... :-?

... ή αλλιώς τα αχαρτογράφητα μονοπάτια και η παράνοια του ελληνικού νεοναζισμού... Πηγαίντε στον //Παραλληλογράφο//   να διαβάσετε...

Σάββατο βράδυ, παρκάρω στην πυλωτή... Το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου είναι χαμηλό, είναι καθισμένοι διάφοροι στο μπαλκόνι και συζητάνε δυνατά... Το θέμα γνωστό και συνηθισμένο στις μέρες μας, τα λεφτά που δεν φτάνουν, ποιοι τα φάγανε, τι θα γίνει αύριο...  Όσο είμαι από κάτω και περιμένω τον Σ. να κατέβει από το αυτοκίνητο, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τους βουλευτές και τους πολιτικούς, που τα φάγανε, που μας κοροϊδέψανε... Μιλάει μια φωνή που ανήκει σε άνθρωπο μεγάλης ηλικίας, άνω των 65, και λέει με παρρησία : "Θα τους στρώσει όλους αυτούς η Χρυσή Αυγή " ... Ο Σ. ακούει τις φωνές και με ρωτάει: "Τι λένε μπαμπά;" ... "Βλακείες λένε αγόρι μου..."

Πρώτη μέρα στο σχολείο / παιδικό σταθμό σήμερα για τον Σ. μου... Πότε πέρασαν 2,5 χρόνια δεν το κατάλαβα...  Το μωρό που έκλαιγε στην αγκαλιά μου πασαλειμμένο ακόμα με αίμα από την γέννα, σήμερα ανοίγει τα φτερά του στον έξω κόσμο για να αποκτήσει ζωή που δεν θα καθορίζεται πλέον από τον μπαμπά και την μαμά, θα αποκτήσει προσωπική ζωή και φίλους...  Νιώθω περήφανος αλλά και λίγο μελαγχολικός που ο μπέμπης μου πια δεν είναι μωρό και που όσο περνάει ο καιρός θα θεωρεί ( κι έτσι πρέπει να γίνει ) όλο και λιγότερο απαραίτητη την παρουσία του μπαμπά και της μαμάς...

Ας βάλουμε τα πράγματα κάτω: Ζούμε σε μια κοινωνία ηθικά, ψυχολογικά και οικονομικά σμπαραλιασμένη, με τον φόβο και την ανασφάλεια να είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα για τους περισσότερους από εμάς ενώ ήδη πολλοί συνάνθρωποι μας βιώνουν στην πραγματικότητα τους χειρότερους τους εφιάλτες... Υπάρχει απελπισία, παραίτηση, κάθε μέρα αυτό που ακούω γύρω μου είναι το "ας  γίνει ότι θέλει". ..  Η πολιτική και οι πολιτικοί είναι πλήρως απαξιωμένοι, φαίνονται να μην μπορούν και να μην θέλουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του πολύ κόσμου ο οποίος δεν ξέρει πια τι του γίνεται... Οι συνταγές του παρελθόντος απέτυχαν αλλά οι απελπισμένοι την ύστατη στιγμή επιστρέφουν στις αγκάλες τους και δίνουν μια ακόμα απελπισμένη τελευταία ευκαιρία...Για τι πράγμα άραγε, μήπως για να γυρίσει το ρολόι πίσω;  Μέσα στην αναμπουμπούλα και την κοσμοχαλασιά βρίσκουν την ευκαιρία να βγουν από το βόθρο τους οι ναζί και να πιάσουν πόστα και εξουσίες, άλλες δια της κοινοβουλευτικής οδού ε...

Να έχεις σκίσει τον κώλο σου στο διάβασμα, να έχεις δώσει ένα σκασμό λεφτά και όταν εκπληρώνεις το όνειρο να μπεις στο Harvard να σου πετάγεται μπροστά σου σαν τον αρλεκίνο που πετιέται από το κουτί, ο επισκέπτης καθηγητής Γεώργιος Α. Παπανδρέου να σου διδάξει "διαχείριση κρίσεων" ...  Καλύτερα σε ΙΕΚ στην Κάτω Παναγιά, μανούλα μου...

Αυτήν την ιστορία δεν σου την έχω πει ποτέ μάλλον...  Ήταν λίγες μέρες μετά που τα φτιάξαμε, πριν μια αιωνιότητα, και καθόμουν στο κυλικείο στην ΑΣΟΕΕ με τον Βασίλη ένα παιδί που κάναμε παρέα για λίγο καιρό... Ήρθε και κάθισε στο τραπέζι μας ένας δικός του φίλος, ένα μαλάκας φλώρος που τον αντιπαθούσα, και άκουγε την κουβέντα μας, ότι τα έφτιαξα με μια κοπέλα και τα ρέστα...  Άκουσε ότι μέναμε πολύ μακρυά, εγώ στον Ταύρο εσύ στην Αγία Παρασκευή και με συμβούλεψε να ξεκόψω γρήγορα διότι η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη και δεν βόλευε...  "Θα τα χαλάσετε γρήγορα" , μου είπε...  Μια αιωνιότητα μετά συνεχίσαμε να είμαστε μαζί και σήμερα κλείνουμε 5 χρόνια γάμου κι έχουμε και τον παίδαρο...  Μέσα έπεσε ο φλώρος...