"Ο λύκος της στέπας" του Hermann Hesse
Ο Χάρυ Χάλερ θέλει να πεθάνει... Μέσα του παλεύουν ο εαυτός του, ένας άνθρωπος του πνεύματος και των ιδεών και ο Λύκος της Στέπας ένα αγρίμι που τον σπρώχνει να είναι άγριος και μόνος... Ψάχνει να βρει την ευτυχία αλλά δεν τα καταφέρνει, ο θάνατος μοιάζει λύση αλλά λύση τρομερή που την φοβάται, που δειλιάζει μπροστά της... Η γνωριμία του με την Ερμίν, ένα κορίτσι που γνωρίζει σε ένα μπαρ μια νύχτα απελπισίας, αλλάζει τη ζωή του και τον βάζει σε ένα κόσμο όλο εκπλήξεις...
Μέχρι εδώ μπορώ να περιγράψω το βιβλίο πριν αρχίσω τα spoilers, κάπως έτσι ξεκινάει και εκτυλίσσεται η νουβέλα του Hermann Hesse, μια από τις ευχάριστες αναγνωστικές εκπλήξεις αυτής της χρονιάς, λόγω του ότι το "Σιντάρτα" του ίδιου συγγραφέα που είχα διαβάσει στο παρελθόν δεν μου είχε κάνει κάποια εντύπωση...
Ο "Λύκος της στέπας" είναι μια μελέτη πάνω στην αστική κοινωνία και τις αρχές της... Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στο στοιχείο της υποκρισίας το οποίο χαρακτηρίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις και την διαμόρφωση της ηθικής της κοινωνίας... Ο Χάρυ Χάλερ που μισεί αυτή την κοινωνία είναι βαθιά υποκριτής καθώς υποδύεται ότι είναι κάτι άλλο αλλά στην ουσία είναι και αυτός παράγωγο της ίδιας υποκριτικής κοινωνίας και της ανατροφής που έλαβε από τους αυστηρούς και καθώς πρέπει γονείς του, ένα "ριζοσπαστικό" άλλοθι μιας κοινωνίας που γνωρίζει από πριν το πόσο ακίνδυνος είναι... Μια γνώση που κατά βάθος την έχει και ο ίδιος ο Χάρυ και γι' αυτό βιώνει αυτή την εσωτερική σύγκρουση διότι το πρόβλημα του Χάρυ στην ουσία είναι ότι δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ζήσει πέρα από τους όρους και τους κανόνες που του έχει θέσει η κοινωνία και η ανατροφή του...
Ο "Λύκος της στέπας" θέτει μια σειρά ερωτημάτων εξαιρετικά επίκαιρων ακόμα και σήμερα, παρουσιάζει την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου να ανακαλύψει τον εαυτό του και να τον οδηγήσει στην τελείωση ... Η γραφή του είναι σουρεαλιστική μερικές φορές, χαμένη σε αναθυμιάσεις οπιούχων και οράματα, χωρίς όμως να χάνει το νεύρο της ή να κουράζει τον αναγνώστη... Αυτό που μου φάνηκε κάπως κουραστικό ήταν ότι το κείμενο δεν ήταν χωρισμένο σε κεφάλαια αλλά ολοκληρώθηκε σχεδόν απνευστί από την άλλη όμως η έκδοση που έχω εγώ είναι από το 1993 οπότε αυτό μπορεί να έχει αλλάξει πλέον... Σε κάθε περίπτωση το βιβλίο είναι εξαιρετικό και αξίζει να διαβαστεί...
Υ.Γ. Η πρώτη φορά που άκουσα για τον "Λύκο της στέπας" ήταν πριν πολλά χρόνια όταν ο πατέρας μου, του οποίου ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα της νεότητάς του ήταν οι Steppenwolf, μου εξήγησε ότι το όνομα της μπάντας ήταν εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του Hesse...
"Ο λύκος της στέπας" είναι το βιβλίο που παράτησα στις πρώτες 50-60 σελίδες, για να το ξαναπιάσω από περιέργεια μετά από χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι είδα ότι είχα απορρίψει -προφανώς επειδή δεν ήμουν έτοιμη- το ομολογουμένως ωραιότερο βιβλίο του Έσσε, που ήταν και βιβλιοπώλης.
Γενικά σε όσα έργα του έχω διαβάσει, μου αρέσει ο προβληματισμός του, άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο.
Είδατε που τελικά ο χρόνος δικαιώνει την αξία των βιβλίων ανεξαρτήτως της δικής μας άποψης;
κ.κ.
Δεν είναι όλα τα βιβλία για όλες τις εποχές και ίσως όχι για όλες τις ηλικίες...
ΔιαγραφήΑπό Έσσε έχω διαβάσει μόνο τον Λύκο και τον Σιντάρτα... Ο Λύκος ήταν εξαιρετικός, ο Σιντάρτα δεν με άγγιξε... Ίσως θα του άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία, τον διάβασα πριν πολλά χρόνια, αλλά πλέον δεν διαβάζω δεύτερη φορά κάποιο βιβλίο που έχω ήδη διαβάσει...
Αναζήτησε το αυτοβιογραφικό διήγημα του Εσσε "η παιδική ηλικία του μάγου". Νομίζω θα σε ενθουσιάσει. Λατρεμένος μου συγγραφέας. Συναντήθηκα μαζί του στην εφηβία. Έβαλε σε σειρά τις υπαρξιακές μου αναζητήσεις και με βοήθησε να φτιάξω τη βιβλιοθήκη μου. Μου έμαθε να μην καταπιέζομαι να διαβάσω "τα κλασσικά" και αφέθηκα στα δαβάσματά μου που με πετούσαν από τον ένα συγγραφέα στον άλλο αβίαστα αλλά πάντα εύστοχα. Χαίρομαι που συναντηθήκαμε διαδικτυακά φίλε μου. Να χαίρεσαι την οικογένειά σου. Χρόνια πολλά για την επέτειό σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤζωρτζίνα, καλώς ήρθες, ευχαριστώ για τις ευχές σου!
ΔιαγραφήΣτην εφηβεία ενώ υπήρξα πολύ διαβαστερό παιδάκι για κάποιο λόγο δεν έπιανα και πολλά βιβλία στα χέρια μου... Άρχισα να διαβάζω δειλά πάλι στο πανεπιστήμιο και εδώ και χρόνια γράφω καλά ετήσια σκορ... :)
O Έσσε στο δικό μου το μυαλό είναι κλασσικός αλλά εγώ λατρεύω τους κλασσικούς, αυτόν τον "φοβόμουν" (δεν με βοήθησε και ο Σιντάρτα)όπως και αρκετούς άλλους Ευρωπαίους συγγραφείς, μου φαίνονταν δύσκολοι (λατρεύω τους Αμερικάνους για να καταλάβεις, δώσε μου Στάινμπεκ και Λόντον και πάρε μου την ψυχή)... Ο Λύκος ήταν αποκάλυψη για μένα και αφού το προτείνεις το διήγημα θα το ψάξω...
Να είσαι καλά και να χαίρεσαι κι εσύ την πολύ ωραία οικογένεια που έχεις φτιάξει... :)
Τώρα είναι που θα το πάθεις! Ο Εσσε σε ένα δοκίμιό του για το πως να δομήσεις τη βιβλιοθήκη σου που έπεσε στα χέρια μου στα ακαδημαϊκά μου χρονια, και αφού είχα διαβάσει κι εγώ Αμερικάνικη λογοτεχνία και είχα ερωτευτεί το Λόντον, έγραφε αυτό το ανατριχιαστικό! Είναι και ο ίδιος θαυμαστής της Αμερικάνικης λογοτεχνίας και ο Λόντον ένας από τους αγαπημένους του. Έγραφε πως τα διαβάσματα μας δεν τα προσδιορίζουμε εμείς αλλά αν είμαστε καλοί αναγνώστες μας οδηγούν εκείνα. Με κάποιο μαγικό τρόπο αν ένας συγγραφέας μας συγκινήσει, θα μας "πετάξει" στην πηγή της έμπνευσής του για να εμβαθύνουμε περισσότερο ή να συμπληρώσουμε τα κενά της αναζήτησης ή να συνεχίσουμε την αισθητική απόλαυση. Είχα πραγματικά σαστίσει όταν διάβασα αυτές τις γραμμές...
ΔιαγραφήΈχει δίκιο ο Έρμαν (sic!!!) τα βιβλία είναι μονοπάτι, ένα παιχνίδι χαμένου θησαυρού... Από την άλλη καμιά φορά τα αναγνώσματά μας καθορίζονται και από τα περιεχόμενα των βιβλιοθηκών συγγενών και φίλων, οι τιμές τους δεν βοηθούν συνήθως αλλά και αυτό έχει τη γοητεία του γιατί μπορεί να έρθεις σε επαφή με βιβλία που δεν θα αγόραζες ποτέ υπό κανονικές συνθήκες και να εκπλαγείς ευχάριστα....
Διαγραφή