Ψαροκόκαλο...

Ο Χάρυ Χάλερ θέλει να πεθάνει... Μέσα του παλεύουν ο εαυτός του, ένας άνθρωπος του πνεύματος και των ιδεών και ο Λύκος της Στέπας ένα αγρίμι που τον σπρώχνει να είναι άγριος και μόνος... Ψάχνει να βρει την ευτυχία αλλά δεν τα καταφέρνει, ο θάνατος μοιάζει λύση αλλά λύση τρομερή που την φοβάται, που δειλιάζει μπροστά της... Η γνωριμία του με την Ερμίν, ένα κορίτσι που γνωρίζει σε ένα μπαρ μια νύχτα απελπισίας, αλλάζει τη ζωή του και τον βάζει σε ένα κόσμο όλο εκπλήξεις... Μέχρι εδώ μπορώ να περιγράψω το βιβλίο πριν αρχίσω τα spoilers, κάπως έτσι ξεκινάει και εκτυλίσσεται η νουβέλα του Hermann Hesse , μια από τις ευχάριστες αναγνωστικές εκπλήξεις αυτής της χρονιάς, λόγω του ότι το "Σιντάρτα" του ίδιου συγγραφέα που είχα διαβάσει στο παρελθόν δεν μου είχε κάνει κάποια εντύπωση... Ο "Λύκος της στέπας"  είναι μια μελέτη πάνω στην αστική κοινωνία και τις αρχές της... Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στο στοιχείο της υποκρισίας το οποίο χαρακτηρίζει τις διαπροσωπικ

Κάποιοι παρατηρητικοί ίσως να το έχουν ήδη προσέξει, για τους υπόλοιπους λοιπόν, αν ρίξετε μια ματιά αυτή την στιγμή στη γραμμή διευθύνσεων του browser σας θα δείτε ότι το url του Ψαροκόκαλου άλλαξε, δεν είναι πια sub-domain του blogspot... Το καινούργιο url είναι το www.psarokokalo.info και εκεί θα βρίσκονται από εδώ και πέρα οι "σοφίες" μου...  Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα παλιότερα posts χάνονται ούτε ότι χρειάζεται κάποιος που παρακολουθεί το Ψαροκόκαλο να κάνει update τα links σε αυτό ή τα bookmarks του ή ακόμα και το RSS subscription του... Όλα τα παλιότερα links του Ψαροκόκαλου θα κάνουν αυτόματη ανακατεύθυνση στο καινούργιο url, κι εγώ μπήκα στο blog χρησιμοποιώντας το παλιό bookmark που είχα φτιάξει εδώ και τρία χρόνια...  Παρ' όλα αυτά επειδή λάθη γίνονται, αν κάποιος παρατηρήσει κάποιο πρόβλημα είτε με dead links είτε με το RSS Feed, παρακαλώ να με ενημερώσει...

Τι άλλο είναι το παρελθόν εκτός από ένα κολάζ αναμνήσεων; Έχω ζήσει μια καλή ζωή γεμάτη εικόνες και συναισθήματα, δόξα τον Θεό...  Αν προσπαθούσα να περιγράψω τις πιο ευτυχισμένες μου αναμνήσεις, αυτές που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό, θα μιλούσα για δυο συγκεκριμένες... Η πρώτη  χρονικά είναι από το πρώτο πρωινό του γαμήλιου ταξιδιού μας... Ξύπνησα πολύ πρωί γύρω στις 6:30, κάθισα στο παράθυρο και χάζεψα τον ήλιο να ανεβαίνει πάνω από τον Τάγο και τον Βοτανικό Κήπο... Χωρίς να την καταλάβω, η Μ. ξύπνησε, ήρθε από πίσω μου και με αγκάλιασε...Η ευτυχία εκείνων των στιγμών είχε ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου το οποίο και να ήθελα δεν μπορούσα να αφαιρέσω... Η δεύτερη ανάμνηση είναι αυτή της πρώτης μας συνάντησης με τον νεογέννητο γιο μου... Έχω περιγράψει παλιότερα αυτή την συνάντηση , η εμπειρία ήταν σχεδόν μεταφυσική... Ο κόσμος όλος είχε παγώσει, είχε μπει σε slow motion, τίποτα δεν υπήρχε εκτός από εμένα και αυτόν... Το συναίσθημα της στιγμής ήταν φοβερά δυνατό, σ

Μετά από τις γιορτές και τα γενέθλια της προηγούμενης εβδομάδας, καινούργια βιβλία μπήκαν στο σπίτι μας και είτε διαβάστηκαν ήδη είτε πήραν την θέση τους στα κομοδίνα και περιμένουν να διαβαστούν... Πήρα στην Μ. το "Χαστούκι" του Χρήστου Τσιόλκα (το διάβασε ήδη και ενθουσιάστηκε), ο αδερφός μου πήρε σε εμένα το "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του Leonardo Padura και στην Μ. το "Ο Σικελός" του Mario Puzo και ο κουνιάδος μου μού πήρε το "Σύγκρουση Βασιλέων" του George R.R. Martin, το δεύτερο μέρος της saga του "A song of Ice and Fire" ...

Επιστρέφοντας από την Αίγινα έκανα μια λίστα με τα αδιάβαστα βιβλία που έχει η βιβλιοθήκη μου και έβαλα κάποια από αυτά στο κομοδίνο μου με σκοπό να τα διαβάσω... Το πρώτο που έπιασα στα χέρια μου ήταν το  "Όλα τα πρωινά του κόσμου" του Pascal Quignard , μια νουβέλα 117 σελίδων που διαβάστηκε μέσα σε δυο ώρες... Το  "Όλα τα πρωινά του κόσμου"   είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα που έχει ύφος εποχής αλλά διαβάζεται με μεγάλη άνεση... Είναι ένας ύμνος στην αγάπη, στον σεβασμό, στη μουσική, τη δημιουργία, τη ζωή... Η αγάπη σαν ζωοποιός δύναμη που δεν γνωρίζει φραγμούς και τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, η αγάπη (η απουσία της) που οδηγεί στο θάνατο... Η μουσική σαν υπέρτατη έκφραση των συναισθημάτων, της ζωής, ο ήχος του σύμπαντος που σπάει τις γραμμές της παρτιτούρας και αποκτά υπόσταση και συναίσθημα... Ο σεβασμός που οικοδομείται πάνω στην αναγνώριση του μεγαλείου, του συναισθηματικού αλλά και του δημιουργικού, που αγνοεί και παραμερίζει τις διαφορές

Όλοι έχουμε κάνει χοντράδες στην ζωή μας, μικρές ή μεγάλες... Κάποιες από αυτές σε ακολουθάνε μια ολόκληρη ζωή και σε καθορίζουν... Κάτι τέτοιο συνέβη όταν το 1972, τρεις έφηβοι από μια λευκή γειτονιά μπαίνουν σε μια συνοικία μαύρων στην Ουάσινγκτον για να δείξουν ότι δεν φοβούνται τους "αράπηδες" και "να τους την πουν" ... Κάπως έτσι ξεκινάει το καταπληκτικό αυτό βιβλίο του ελληνοαμερικανού συγγραφέα, George Pelecanos , σεναριογράφου και παραγωγού του πολυαγαπημένου "The Wire" ... Το "Αδιέξοδο" είναι ένα υπέροχο βιβλίο από αυτά που δεν αφήνεις από τα χέρια σου και στενοχωριέσαι όταν τελειώσουν... Το αγόρασε η Μ. στην Αίγινα και το τέλειωσε σε μια μέρα κι όταν το πήρα κι εγώ στα χέρια μου έκανα το ίδιο... Το βιβλίο είναι γεμάτο εικόνες, ο  Pelecanos  σαν σε ταινία ξετυλίγει τους χαρακτήρες και τις περιγραφές με μαεστρία... Δεν προσπαθεί να φτιάξει στερεοτυπικά καλούς ή κακούς ήρωες, τους παρουσιάζει από κάθε πλευρά, ακόμα και τους πι

Το αγόρασα από το κέντρο τύπου της Αίγινας, όταν τελείωσα τα δυο βιβλία του Warcraft που είχα φέρει μαζί μου από την Αθήνα ... Μπήκα βιαστικά με τον Σ. στο καρότσι (μια από τις λίγες φορές που τον κατάφερα να κάτσει) και το βρήκα σχεδόν πρώτο όπως χάζευα το ράφι... Το όνομα του Hornby  μου θύμισε ότι δεν έχω διαβάσει ποτέ βιβλίο του, ήταν και σε προσφορά (7,5 €) και το πήρα... Η υπόθεση έχει να κάνει με τον Σαμ, ένα έφηβο που στην ηλικία των δεκαέξι ετών αφήνει έγκυο την κοπέλα του και αναγκάζεται να κάνει μια βουτιά στον κόσμο των μεγάλων... Σχεδόν μοναδικό του στήριγμα μια αφίσα του ειδώλου του, Tony Hawk  στην οποία μιλάει και αυτή του απαντάει... Εμείς παρακολουθούμε την αφήγηση του Σαμ, δύο χρόνια μετά... Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο με ρυθμό γρήγορο, όπως θα μίλαγε ένας έφηβος και γι' αυτό απουσιάζουν οι διάφορες φόρμες του γραπτού λόγου που συνήθως διαβάζουμε στα βιβλία, γεγονός που σε κάποια σημεία κουράζει και αποσυντονίζει... Το μυθιστόρημα αυτό είναι εφ

Είναι ok να είσαι geek και να σου αρέσουν geeky πράγματα... Πολλοί ίσως να σκέφτονται ότι το να διαβάζεις βιβλία για μάγους, δράκους, ξωτικά και δαίμονες δεν φανερώνει ώριμο αναγνώστη, ούτε καν ώριμο άνθρωπο αλλά όλοι αυτοί μπορούν να βάλουν τη γνώμη τους εκεί που ξέρουν (???) και να με αφήσουν ήσυχο και μένα και όλους του υπόλοιπους geeks που μας πωρώνει μια ακόμα ιστορία για μάγους, δράκους, ξωτικά και δαίμονες... Παρά το πάθος μου να υπερασπιστώ την fantasy λογοτεχνία το σημερινό review δεν θα ενισχύσει σημαντικά τις προσπάθειές μου... Κατά την περίοδο των διακοπών διάβασα δυο βιβλία της σειράς Warcraft, τα οποία αποτελούν το δεύτερο και τρίτο μέρος μιας τριλογίας σχετικά με τη γέννηση και τους πολέμους που προκάλεσε η Ορδή, το πρώτο μέρος της οποίας ήταν το "Η Γέννηση της Ορδής" ... Ενώ το πρώτο μέρος της τριλογίας ήταν εξαίρετο δείγμα fantasy λογοτεχνίας, δεν ισχύει το ίδιο με τις δυο συνέχειες... Το βιβλίο "Σκοτεινή Παλίρροια" είναι το δεύτερο μέρ

Πίσω στην Αθήνα και πάλι... Διακοπές τέλος όχι όμως και άδεια, επιστροφή στη δουλειά στις 16... Και φέτος όπως και πέρυσι οι διακοπές ήταν εξαιρετικές... Η επιστροφή στην Αίγινα και στις Fistikies για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με είχε προβληματίσει λίγο διότι πίστευα ότι δεν θα μπορούσαμε με τίποτε να περάσουμε τόσο καλά όσο την πρώτη χρονιά αλλά ευτυχώς για μένα διαψεύστηκα... Η επιστροφή στο νησί και στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν σαν να πήγαινα στο εξοχικό μου, στο χωριό μου όπως έλεγα στην Μ. ... Είδα πάλι ανθρώπους από πέρυσι, πελάτες του ξενοδοχείου και προσωπικό, την μανάβισσα που ψωνίζαμε φρούτα και λαχανικά, τα γκαρσόνια στο ουζερί που τρώγαμε που φωνάζανε τον Σ. από το απέναντι πεζοδρόμιο... Ένιωσα πολύ ωραία, like home που λένε και στο χωριό μου...  Οι διακοπές μας ήταν πολύ easy going (που λένε πάλι στο χωριό μου) ... Μπάνιο στην θάλασσα ή την πισίνα πρωί και απόγευμα, σουλάτσο στην πόλη, πολύ φαΐ (αλλά πολύ λέμε), ύπνος, διάβασμα και ωραία χαλαρωτικά βράδια στο