"Οι καβαλάρηδες της αυγής" του Jesus Fernandez Santos

Τα μυθιστορήματα που αφορούν τον Ισπανικό Εμφύλιο είναι πάντα μελαγχολικά διότι είναι όλα ημερολόγια για μια ήττα... Τα μηνύματα που περνάνε μπορεί να είναι ελπιδοφόρα, να φουσκώνουν την καρδιά αλλά πάντα στο τέλος η ελπίδα τσακίζεται και ποδοπατιέται από την μπότα του φασισμού...

Το μυθιστόρημα "Οι καβαλάρηδες της αυγής" του Jesus Fernandez Santos δεν ξεφεύγει από αυτή την πεπατημένη (πώς θα μπορούσε άλλωστε;) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μιλάμε για "ξαναζεσταμένο φαγητό" ή ένα κακό βιβλίο... 

Παρακολουθούμε τις ζωές του Μαρτίν, της Μαριάννας, της μάνας της, του Βεντούρα, του Κινθελίμπρας, του αφέντη, να συντρίβονται κάτω από τα ραγδαία ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ισπανία της δεκαετίας του '30... Βλέπουμε τους απλούς ανθρώπους να προσπαθούν να επιβιώσουν, να στήσουν τις ζωές τους κάνοντας παραχωρήσεις ηθελημένες ή με το στανιό, να πληρώνουν το τίμημα της ζωής, το οποίο φαίνεται κάποιες φορές να είναι πιο βαρύ από τον θάνατο... Στο τέλος οι ήρωες τσακισμένοι σωματικά και ψυχικά απομένουν να ζουν, όσοι επιβιώνουν, σαν άδεια κελύφη των παλιών εαυτών τους έχοντας μετατραπεί στα ανθρωπάκια που κάποτε προσπάθησαν να μην γίνουν...

Κάποιες υπερβολές σε κάποιες περιγραφές δεν στερούν το θετικό πρόσημο από την εμπειρία της ανάγνωσης του "Οι καβαλάρηδες της αυγής", ενός πολύ ωραίου βιβλίου, ενός ημερολογίου μιας  ήττας...