"Ο Εκλεκτός" του Thomas Mann

Είναι πολύ περίεργο όταν πιάνεις για πρώτη φορά στα χέρια σου ένα βιβλίο μιας "ιερής αγελάδας" της λογοτεχνίας και ενώ περιμένεις να εκστασιαστείς, να μένεις στα κρύα του λουτρού... Αρχίζεις να αμφισβητείς το αισθητικό σου κριτήριο, την λογοτεχνική σου κατάρτιση, ντρέπεσαι να ομολογήσεις το πόρισμά σου... Μετά όμως σκέφτεσαι ότι δεν ντρέπεσαι και τόσο πολύ και αφήνεις την σκέψη σου να βγει στην οθόνη...

Δεν είχα ξαναδιαβάσει Thomas Mann, γνώριζα όμως τον μύθο που συνοδεύει το όνομα του μεγάλου Γερμανού συγγραφέα... Ο "Εκλεκτός" είχε όλα τα προσόντα να με συνεπάρει... Ένας μεγάλος συγγραφέας, ένα ιπποτικό μυθιστόρημα βασισμένο σε μεσαιωνικό γαλλικό επικό ποίημα, ένα σχόλιο πάνω στην πίστη, την αγάπη, την αμαρτία, την οικογένεια αλλά τελικά τίποτε από αυτά δεν δούλεψε και η ανάγνωση του βιβλίου εξελίχθηκε σε μια αγγαρεία...

Ίσως να έφταιξε και η μετάφραση, ίσως να έφταιξε και το γεγονός ότι πολλές προτάσεις άνοιγαν σε μια σελίδα και έκλειναν στην επόμενη, κάνοντας δύσκολη την παρακολούθηση της ροής του κειμένου... Το κείμενο που είχε μια μορφή και μια δομή ελαφρώς "παλιακή" προσπαθώντας προφανώς να θυμίσει μεσαιωνικό έπος (δεν ξέρω αν αυτό ήταν ιδέα του Mann ή του μεταφραστή αλλά προφανώς θα ήταν έτσι και στο πρωτότυπο) αλλά τελικά ήταν κουραστικό και ανούσιο... Μεγάλες παρενθέσεις από τον αφηγητή, κουραστικές περιγραφές, αποτυχημένες προσπάθειες για χιούμορ και εν τέλει μια ιστορία που ακροβατούσε μεταξύ ρομάντζου και θεολογικού κειμένου που προσωπικά με άφησε αδιάφορο...

Όχι, δεν είναι κάποιος όψιμος αντιγερμανισμός που με οδήγησε σε αυτά τα συμπεράσματα, όσο και αν ταπεινά και ποταπά εύχομαι τον εξευτελισμό της Γερμανίας από την εθνική μας στον αγώνα της Παρασκευής... Σαφώς όμως η πρώτη μου επαφή με τον Thomas Mann δεν είχε ευτυχή κατάληξη... Προφανώς αυτό που είδα εγώ στο βιβλίο το είδαν και κάποιοι άλλοι και γι' αυτό ο Mann έχει μείνει στην ιστορία ως ο συγγραφέας του "Μαγικού Βουνού" και όχι του "Εκλεκτού"...