"Η ομολογία" του John Grisham

Υπάρχουν βιβλία τα οποία μου δίνουν την αίσθηση ότι γράφτηκαν με πρωτεύοντα στόχο την μεταφορά στην μικρή ή την μεγάλη οθόνη και δευτερεύοντα το να καταλήξουν στα χέρια των αναγνωστών... Είναι τέτοια η δομή τους, ο τρόπος γραφής τους, που σχεδόν μπορείς να δεις μπροστά σου την κάθε σκηνή ξεχωριστά...

Η "Ομολογία" ήταν ένα αρκετά προβλέψιμο βιβλίο... Καλογραμμένο αλλά προβλέψιμο... Η κεντρική ιστορία λίγο πολύ γνωστή ... Μια καταδίκη σε θάνατο, μια απροσδόκητη ομολογία της τελευταίας στιγμής, ο αγώνας δρόμου για να σωθεί ένας αθώος, ο φυλετικός διαχωρισμός στις πολιτείες του αμερικανικού νότου, το αιμοβόρο νομικό και δικαστικό σύστημα, θέματα που αποτελούν μόνιμο θέμα συζήτησης για την αμερικανική κοινωνία... Οι χαρακτήρες, δυνατοί και ζωγραφισμένοι με αδρές γραμμές, εύκολα τους αγαπάς ή τους μισείς... 

Το βιβλίο πέτυχε τον σκοπό του... Κατάφερε να μου κρατήσει καλή συντροφιά σε λεωφορεία και τρένα και να μου παρουσιάσει μια ιστορία καλογραμμένη και σφιχτοδεμένη... Ο Grisham άλλωστε δεν είναι κανένας χθεσινός και γνωρίζει πως να στήσει μια καλή ιστορία... Το θέμα της θανατικής ποινής αν και πολυπαιγμένο είναι ένα θέμα με ενδιαφέρον και αν ο συγγραφέας ξέρει πως να το χειριστεί μπορεί να βγει κάτι καλό... 

Δεν είναι κακό να δοκιμάζεις ασφαλείς συνταγές, αν η οικειότητα και τα γνωστά μονοπάτια είναι αυτό που θες... Πρέπει να γνωρίζεις τι ζητάς από κάθε βιβλίο... Η "Ομολογία" μου έδωσε αυτό που της ζήτησα οπότε όλα καλά...