Μικρές αλητείες...

Μεγάλωσα στον Ταύρο, μια γειτονιά που συνορεύει με την Καλλιθέα και τους χωρίζει η γραμμή του ηλεκτρικού... Οι πρώτες βόλτες για καφέ ήταν στην πλατεία Κύπρου επί της οδού Δαβάκη, αφού στον Ταύρο καφετέριες δεν υπήρχαν και αν υπήρχε καμιά, δεν ήταν για εμάς... Πηγαίναμε στην Καλλιθέα ποδαράτοι από την γέφυρα που περνούσε πάνω από τις γραμμές του τρένου... 

Σε εκείνο το σημείο από την πλευρά της Καλλιθέας υπάρχει(?) ένα μπουζουξίδικο, στο οποίο γίνονταν γάμοι και σχολικοί χοροί και είχε μια μεγάλη ταμπέλα νέον... Η ταμπέλα αυτή ήταν παιχνίδι για εμάς πολλές φορές όταν επιστρέφαμε από τον καφέ... Την σημαδεύαμε με νεράντζια, εμείς στον Ταύρο, η ταμπέλα στην Καλλιθέα, οι γραμμές του τρένου ανάμεσά μας, ασφαλείς από τους πορτιέρηδες του μπουζουξίδικου που σίγουρα δεν διασκέδαζαν εξίσου με εμάς... 

Ένα βράδυ, μετά τον καφέ, επιστρέφοντας στο σπίτι, είπαμε να παίξουμε πάλι το παιχνίδι της σκοποβολής με την ταμπέλα... Οι βολές ήταν επιτυχημένες, τόσο πολύ που ένα γράμμα της ταμπέλας, ένα τ αν θυμάμαι καλά, έπαψε να λειτουργεί... Εμείς γελούσαμε, οι πορτιέρηδες από την άλλη μεριά των γραμμών βλαστημούσαν... 

Κάποια στιγμή, ένα αυτοκίνητο ακούστηκε να βάζει μπρος και να σπινιάρει από την άλλη μεριά των γραμμών, μπροστά στο μπουζουξίδικο... Δεν δώσαμε σημασία... Σε ούτε μισό λεπτό, συνειδητοποιήσαμε ότι κάναμε λάθος διότι το αυτοκίνητο είχε ανέβει τη γέφυρα,  είχε  κατέβει στην πλευρά του Ταύρου και ερχόταν προς το μέρος μας με τα μεγάλα φώτα αναμμένα... Τα στενά δρομάκια γύρω από τις γραμμές του τρένου και η ταχύτητα των εφηβικών ποδιών μας, μας προστάτεψαν...

Δεν ξαναπαίξαμε σκοποβολή με την ταμπέλα...