Τι πρέπει να κάνουμε...

Τα ψέματα τελείωσαν, η φούσκα της αυταπάτης ότι "δεν θα συμβεί σε εμάς" έσκασε και η πραγματικότητα μας έδειξε την μούρη της... Στην αρχή υπήρχαν συνάδελφοι που αρνούνταν να δεχτούν το γεγονός, έψαχναν να βρουν αιτίες για να δικαιολογήσουν (στους εαυτούς τους) ότι η διεύθυνση είχε κάποιο λόγο να προχωρήσει στις απολύσεις... Όσο περνούν οι μέρες φαίνονται να το χωνεύουν...Τώρα πρέπει να πειστούν ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, να σταθούμε όλοι μαζί απέναντι σε κάθε προσπάθεια να υπονομευτεί η ζωή μας... Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο... 

Γράφω αυτές τις γραμμές αλλά ακόμα και τώρα η πρώτη αντανακλαστική σκέψη μου είναι το πως θα επιβιώσω εγώ και η οικογένειά μου, ας πάει να κουρεύεται η κοινωνία... Τη διώχνω όσο πιο γρήγορα μπορώ, εκπαιδεύω τον εαυτό μου να το κάνει... Η γενιά μου, η γενιά των ανθρώπων που είναι υποτίθεται ο παραγωγικός ανθός της χώρας, μεγάλωσε σε μια κοινωνία όπου ο ατομισμός και ο φιλοτομαρισμός ήταν προσόντα... Μάθαμε να μην συμμετέχουμε πουθενά, να τα έχουμε όλα έτοιμα... Περιμέναμε από τον βουλευτή το διορισμό, από το συνδικάτο την σύμβαση, από την ΕΕ την επιχορήγηση και όλα καθήμενοι στον καναπέ μπροστά στην plasma...

Ε, αυτά τελείωσαν...

Τώρα πρέπει να διεκδικήσουμε από την αρχή σαν κοινωνία το δικαίωμα να ζούμε με αξιοπρέπεια γιατί ακριβώς αυτή η απάθεια και ο ατομισμός μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα... Λουφάξαμε, δεν μιλήσαμε, χαμογελάσαμε συγκαταβατικά όταν βλέπαμε την κάθε μικρή αδικία και τώρα πληρώνουμε τον λογαριασμό...

Το ξέρω ότι ο κόσμος φοβάται... Ένας συνάδελφος χθες μου είπε την ρήση Κουτρουμάνη,"καλύτερα μισός μισθός παρά καθόλου"... 

Κι εγώ φοβάμαι...  

Κάθε μέρα σκέφτομαι το αύριο, το παιδί, πώς θα μεγαλώσει αν μου κόψουν τον μισθό ή με απολύσουν, όλα τα όνειρα που είχα και ματαιώνονται... Δεν μπορώ όμως να φοβάμαι συνέχεια... Αυτό που μας εγγυώνται κυβερνήσεις και αφεντικά είναι ακριβώς αυτό, μια ζωή μέσα στον φόβο και την αγωνία... Η ζωή που ζήσαμε μέχρι τώρα μας εγγυάται αυτό το μέλλον... Έχει έρθει ο καιρός να δοκιμάσουμε κάτι άλλο που ίσως και να μας βγάλει από τον φόβο... Να αντιδράσουμε τώρα όλοι μαζί, όπου μπορούμε, όσο περισσότερο μπορούμε...

Δεν ζητάω από τους άλλους να κάνουν κάτι που δεν θα έκανα εγώ... Δεν περιμένω από τον συνάδελφο που μέχρι χθες δεν ήταν καν μέλος στο σωματείο να κατέβει σε απεργία... Πώς να κατέβει όταν στην Γενική Συνέλευση την προηγούμενη εβδομάδα και ενώ είχε σκάσει το κανόνι των απολύσεων ήμασταν μόνο 50 άτομα παρόντες... 

Μπορεί όμως να γραφτεί στο σωματείο και να έρθει στις συνελεύσεις και να συζητήσει με τους άλλους συναδέλφους, να πει τη γνώμη του... Να δει ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν και αυτόν που έχουν τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια προβλήματα, να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος, να πάρει δύναμη... Τα υπόλοιπα θα έρθουν με την ώρα τους...

Πολλοί σκέφτονται ότι το να έχεις παιδιά είναι ανασταλτικός παράγοντας στο να αντιδράσεις στην αδικία... Για μένα το γεγονός ότι είμαι πατέρας, έχω ένα γιο, έδρασε αντίστροφα... Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να αντέξω να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη αν δεν πήγαινα στο σωματείο μου, δεν έκανα τα λίγα-ελάχιστα που κάνω... Δεν θα μπορούσα να αντέξω όμως την ξεφτίλα που θα ένιωθα όταν το παιδί μεγαλώνοντας θα ερχόταν να με ρωτήσει γιατί δεν έκανα κάτι όταν είδα την αδικία...

Εκεί θα έπρεπε ή να του πω ότι όσα του έλεγα από μωρό για το δίκιο είναι μαλακίες ή να πηδήξω από το μπαλκόνι...