Το τέκνο της οργής...

Ο Οδηγητής
( από "Το φως που καίει")

Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης ο πλαστουργός της νιας ζωής.

Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής.

Δεν κατεβαίνω από τα νέφη, γιατί δε μ΄ έστειλε κανείς

Πατέρας, τάχα παρηγόρια, για σένα,σκλάβε, που πονείς

Μέσα στο νου και στην καρδιά μου αιώνων φουντώσανε ντροπές

και την παλάμη μου αρματώνουν με φλογισμένες αστραπές

Δε δίνω λέξεις παρηγόρια, δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς.

καθώς το μπήγω μές το χώμα γίνεται φως, γίνεται νους

Όθε περνά,γκρεμίζει κάτου σαν το βοριά,

σαν το νοτιά όλα τα φονικά ρηγάτα θεμελιωμένα στην ψεφτιά.

Κι ένα στηλώνει κι ανασταίνει το 'να βασίλειο της Δουλειάς

(Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο της Πανανθρώπινης Φιλιάς.

Κώστας Βάρναλης

Τελευταία με όσα συμβαίνουν γύρω μου, στην κοινωνία, στη δουλειά, νιώθω όλο και περισσότερο τέκνο της οργής...