Ψαροκόκαλο...

Τα ψέματα τελείωσαν, η φούσκα της αυταπάτης ότι "δεν θα συμβεί σε εμάς" έσκασε και η πραγματικότητα μας έδειξε την μούρη της... Στην αρχή υπήρχαν συνάδελφοι που αρνούνταν να δεχτούν το γεγονός, έψαχναν να βρουν αιτίες για να δικαιολογήσουν (στους εαυτούς τους) ότι η διεύθυνση είχε κάποιο λόγο να προχωρήσει στις απολύσεις... Όσο περνούν οι μέρες φαίνονται να το χωνεύουν...Τώρα πρέπει να πειστούν ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, να σταθούμε όλοι μαζί απέναντι σε κάθε προσπάθεια να υπονομευτεί η ζωή μας... Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο...  Γράφω αυτές τις γραμμές αλλά ακόμα και τώρα η πρώτη αντανακλαστική σκέψη μου είναι το πως θα επιβιώσω εγώ και η οικογένειά μου, ας πάει να κουρεύεται η κοινωνία... Τη διώχνω όσο πιο γρήγορα μπορώ, εκπαιδεύω τον εαυτό μου να το κάνει... Η γενιά μου, η γενιά των ανθρώπων που είναι υποτίθεται ο παραγωγικός ανθός της χώρας, μεγάλωσε σε μια κοινωνία όπου ο ατομισμός και ο φιλοτομαρισμός ήταν προσόντα... Μάθαμε να μην συμμετέχουμε πουθενά, να τα έχο

Με μπέρδεψε αρκετά αυτό το βιβλίο... Από την μια μεριά, στην αρχή, μου φάνηκε ότι ο συγγραφέας τσαλαβουτάει σε θολά νερά χωρίς να ξέρει ακριβώς που θέλει να πάει και από την άλλη όταν διάβασα και την τελευταία σελίδα αυτό που μου είχε μείνει ήταν ένα αίσθημα μελαγχολίας και προβληματισμός... Όλα ξεκινούν όταν θεόρατα εξωγήινα σκάφη εμφανίζονται στον ουρανό της γης από το πουθενά... Οι εξωγήινοι δεν αποκαλύπτονται στους εμβρόντητους γήινους αλλά μέσω τεχνολογιών ασύλληπτων για τον ανθρώπινο νου, επιβάλλουν την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, καταργούν τον πόλεμο... Η ανθρώπινη φύση αδυνατεί να χωνέψει αυτή την άνωθεν επιβολή, ακόμα και των στόχων που η ίδια θεωρητικά έχει θέσει... Οι Επικυρίαρχοι (οι εξωγήινοι εισβολείς) όμως αδιαφορούν για τις όποιες αντιδράσεις και αφήνουν τον χρόνο να φέρει τα πράγματα εκεί που τα θέλουν... Μέσα στις 290 περίπου σελίδες αυτού του βιβλίου ο Clarke ανοίγει πολλά μέτωπα και θέτει πολλά ζητήματα προς προβληματισμό... Η φύση της θρησκείας, της εξουσίας

Σύμφωνα με ενημέρωση από τον σύλλογο εργαζομένων, ξεκίνησαν οι απολύσεις και στην εταιρεία που εργάζομαι... Σε 7 συναδέλφους με συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου τους κοινοποιήθηκε η απόλυσή τους... Τα όργανα ξεκίνησαν...

Είχα δει αυτό το live σε βιντεοκασέτα πριν πολλά χρόνια και το ανακάλυψα τυχαία απόψε στο You Tube... Είναι κατατοπιστικό για το τι ήταν αυτό το συγκρότημα και της ιδιόρρυθμης περσόνας που λεγόταν Jello Biafra...Το video περιλαμβάνει ολόκληρη την εμφάνιση των Dead Kennedys, διάρκειας μιας ώρας, σε μια συναυλία που ήταν η τελευταία του club "On Broadway" το οποίο αποτέλεσε συναυλιακό χώρο για punk συγκροτήματα για πολλά χρόνια στο San Francisco...

Κατάφερα  να το βρω στο περίπτερο μπροστά στο Θέατρο Μουσούρη, το Σάββατο που είχα κατέβει στο κέντρο... Το έψαχνα, όποτε το θυμόμουν, από τον πρώτο μήνα που κυκλοφόρησε αλλά δεν το έβρισκα... Εξαιρετικά ενδιαφέρον, σε μικρό/βολικό μέγεθος με αισθητική διαφορετική από αυτή των περισσοτέρων περιοδικών... Διαφημίσεις ελάχιστες και επί τω πλείστω "στοχευμένες", θεματολογία πολιτική  και επικαιρότητα αλλά με ματιά και λόγο, όχι συνηθισμένο και mainstream, δεν είναι τυχαίο ότι η συντακτική ομάδα αποτελείται και από περσόνες του διαδικτύου... Σε γενικές γραμμές μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις πλην μιας αρνητικής... Το κόστος του περιοδικού είναι πολύ μεγάλο, τα 5 ευρώ είναι πολλά για ένα περιοδικό το οποίο είναι μικρού μεγέθους,  σε χαρτί που δεν είναι ιλουστρασιόν και δεν χρειάζεται να πληρώσει για να βάλει κώλους στο εξώφυλλο... Ok, κανένας δεν εργάζεται από χόμπι και κάθε περιοδικό όπως και κάθε επιχείρηση έχει λειτουργικά έξοδα αλλά στο τέλος το τάλιρο που δίνεις

Διαβάζω καμιά φορά παλιότερα posts μου, πριν 2 ή 3 χρόνια, και παθαίνω πλάκα με το πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στον εαυτό μου και γύρω μου από τότε που ξεκίνησα αυτό το blog μέχρι σήμερα... Διαβάζω απόψεις που είχα και τώρα διαφωνώ λίγο, περισσότερο ή και εντελώς... Η πρώτη σκέψη μου ήταν να σβήσω κάποια posts τα οποία με έφερναν σε δύσκολη θέση να τα διαβάζω, τόσο σαν στυλ γραφής όσο και σαν περιεχόμενο, μετά όμως το μετάνιωσα και τα άφησα για να μου υπενθυμίζουν την πορεία μου από τότε μέχρι σήμερα, ένα ημερολόγιο των αλλαγών που μου έχουν συμβεί...

Μου πήρε αρκετό καιρό να διαβάσω το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου ... Κάτι ο χρόνος που δεν μπορούσα να διαθέσω και κάτι το γεγονός ότι προσπάθησα να το διαβάσω με προσοχή και να μην το "ξεπετάξω", έκαναν τις μέρες να περνούν... Το βιβλίο είναι μια προσπάθεια του συγγραφέα να προσεγγίσει το θέμα της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε εδώ στην Ελλάδα και στον κόσμο όλο, ιστορικά και πολιτικά, να το αναλύσει, να το ερμηνεύσει και να αντιπροτείνει... Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη... Στο πρώτο μέρος αναλύονται τα αίτια της κρίσης του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα... Το δεύτερο μέρος εστιάζει στην κρίση στην Ελλάδα, τα πως και τα γιατί που οδήγησαν εκεί... Το τρίτο μέρος είναι αυτό που ακολουθεί πολιτικά μετά την κρίση, το τι μπορεί να γίνει... Σίγουρα πολλοί διαβάζοντας το βιβλίο μπορεί να έχουν ενστάσεις ως προς τις ερμηνείες ή τις προτάσεις που κάνει ο Νίκος Μπογιόπουλος και το ΚΚΕ, του οποίου είναι μέλος... Δεν θα μπω στη διαδικασία να αξιολογήσω την μαρξιστικ

Ο θρίαμβος της ζωής, της θέλησης, της επιμονής και της αυταπάρνησης... Ένα χαστούκι στα μούτρα όσων επιμένουν να διαχωρίζουν τους ανθρώπους βάζοντάς τους ταμπέλες και σε όσους καταδικάζουν σε Καιάδες, ακόμα και μέσα στην μήτρα, όσους δεν ανήκουν στον μέσο όρο... Συνέντευξη του πρώτου Ευρωπαίου δασκάλου με σύνδρομο Down Ο 34χρονος Ισπανός Πάμπλο Πινέδα είναι ο πρώτος στην Ευρώπη πτυχιούχος πανεπιστημίου που έχει σύνδρομο Down. Χρειάζεται να περάσει ακόμη τέσσερις εξετάσεις, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να γίνει δάσκαλος. Αυτό δεν είναι τόσο ασυνήθιστο: στην Ισπανία το 85% των παιδιών με σύνδρομο Down πηγαίνουν στο κανονικό σχολείο. Η WELT ON LINE μίλησε με τον Πινέδα για τη μάθηση, την “καθυστέρηση” και για τα υπερπροστρατευμένα παιδιά. Ο Πάμπλο Πινέδα τελείωσε τις σπουδές του παιδαγωγού και αυτό το Μάρτη έκανε την πρακτική εξάσκηση στην Κόρδοβα. Ο Πινέδα αυτήν την εποχή προετοιμάζεται για τις εξετάσεις για την άδεια άσκησης επαγγέλματος και του μένουν μόνο τ

Συμπληρώνονται σήμερα 140 χρόνια από τη γέννηση της Ρόζας Λούξεμπουργκ ... Παραθέτω ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από το άρθρο της "Βία και Νομιμότητα" , το οποίο κι εγώ διάβασα σήμερα για πρώτη φορά.... ... Η βία, από τότε που εμφανίστηκε η «αστική νομιμότητα», ο κοινοβουλευτισμός, όχι μονάχα δεν έπαψε να παίζει έναν ιστορικό ρόλο, αλλά είναι και σήμερα επίσης, όπως και σε όλες τις προηγούμενες εποχές, η βάση της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Το καπιταλιστικό κράτος στο σύνολο του βασίζεται στη βία. Η στρατιωτική του οργάνωση είναι αυτή καθεαυτή μια χειροπιαστή απόδειξη. Ο οπορτουνιστικός δογματισμός πρέπει πραγματικά να έχει θαυματουργά χαρίσματα για να μην το βλέπει αυτό. Μα είναι οι ίδιες ακόμη οι εκδηλώσεις της «νομιμότητας» που δίνουν αρκετές αποδείξεις γι'αυτό. Ή καλύτερα: τι άλλο παρά βία είναι στην ουσία της η αστική νομιμότητα; Όταν έναν «ελεύθερο πολίτη», παρά τη θέληση του, με τον εξαναγκασμό, τον κλείνει ένας άλλος πολίτης σ' ένα μέρος στενό και α

Μεγάλη φάση λαίμε , το θυμήθηκα βλέποντας το nickname μιας follower του blog (της το αφιερώνω δικαιωματικά)... Το βλέπαμε ένα βράδυ στο MAD με φίλους μαζεμένοι σπίτι μου και δεν μας είχε μείνει άντερο...  :lol: ρεεε!!!

Ο Οδηγητής ( από "Το φως που καίει") Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης ο πλαστουργός της νιας ζωής. Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής. Δεν κατεβαίνω από τα νέφη, γιατί δε μ΄ έστειλε κανείς Πατέρας, τάχα παρηγόρια, για σένα,σκλάβε, που πονείς Μέσα στο νου και στην καρδιά μου αιώνων φουντώσανε ντροπές και την παλάμη μου αρματώνουν με φλογισμένες αστραπές Δε δίνω λέξεις παρηγόρια, δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς. καθώς το μπήγω μές το χώμα γίνεται φως, γίνεται νους Όθε περνά,γκρεμίζει κάτου σαν το βοριά, σαν το νοτιά όλα τα φονικά ρηγάτα θεμελιωμένα στην ψεφτιά. Κι ένα στηλώνει κι ανασταίνει το 'να βασίλειο της Δουλειάς (Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο της Πανανθρώπινης Φιλιάς. Κώστας Βάρναλης Τελευταία με όσα συμβαίνουν γύρω μου, στην κοινωνία, στη δουλειά, νιώθω όλο και περισσότερο τέκνο της οργής ...