"Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους" του Ian Rankin

Πρώτο post για το 2012, ξεκινάμε με βιβλίο, καλή χρονιά να έχουμε...

Το "Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους", του Ian Rankin, είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασα το 2011 και το πρώτο βιβλίο του Σκωτσέζου συγγραφέα που έπεσε στα χέρια μου... Το διάβασα μέσα σε ένα μήνα,το Δεκέμβριο που ήταν ζόρικος και κουραστικός, γι' αυτό και μου πήρε τόσον καιρό να το τελειώσω... Πρόσημο θετικό (στο τέλος) αλλά βιβλίο ψυχοβγάλτης...

Ο Ρέμπους, η κεντρική φιγούρα των μυθιστορημάτων του Rankin, ο αντισυμβατικός, ιδιόρρυθμος επιθεωρητής της αστυνομίας του Εδιμβούργου, συνταξιοδοτείται σε μια εβδομάδα όταν η δολοφονία ενός διάσημου, Ρώσου, νομπελίστα ποιητή με γνωστή αντιπάθεια από και προς την επίσημη ρωσική κυβέρνηση, έρχεται να ταράξει τα νερά της επικείμενης συνταξιοδότησης ... Ένα τεράστιο κουβάρι από πολιτικά συμφέροντα, αμφιλεγόμενους επενδυτές και εμπόρους ναρκωτικών ζητεί την λύση του ενώ ο Ρέμπους προσπαθεί να τακτοποιήσει τις εκκρεμείς υποθέσεις του λίγο πριν πάρει την άγουσα για τα αποδυτήρια...

Το βιβλίο, λογικά, κατατάσσεται στη νέα γενιά αστυνομικού μυθιστορήματος η οποία πλέκει την αστυνομική πλοκή μαζί με κοινωνικό και πολιτικό σχολιασμό, απενοχοποιώντας την ένοχη απόλαυση που ένιωθαν κάποιοι (εγώ πάντως όχι) με την ανάγνωση ενός καλού αστυνομικού μυθιστορήματος το οποίο όμως δεν προσέθετε πόντους στο ιντελεκτουέλ προφίλ του αναγνώστη... (Πάντα πίστευα ότι υπάρχουν καλά και κακά βιβλία όχι καλά και κακά λογοτεχνικά είδη)... Ο  Rankin τοποθετεί την πλοκή το 2006 τις ημέρες που ήρθε στο προσκήνιο η υπόθεση Litvinenko, την ξετυλίγει περιδιαβαίνοντας τους δρόμους του Εδιμβούργου, με τόση λεπτομέρεια, είναι αλήθεια, που είναι σαν να τους περπατάς και σχολιάζει την πιθανολογούμενη Σκωτική ανεξαρτησία και την αμφιλεγόμενη ηθική των επίδοξων πατρόνων της... Παράλληλα διατυπώνει τον προβληματισμό του για τα διάφορα προσωπεία του εγκλήματος και για το αν το νόμιμο είναι και ηθικό, ένα δίλημμα που έχει ήδη απαντηθεί στην Ελλάδα...

Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο σε μια περίοδο ζόρικη, θες το βιβλίο αυτό να σε συνεπάρει, να σε τραβήξει μαζί του και να ξεχάσεις την κούραση της ημέρας και τα ζόρια που τραβάς, να είναι ένα καταφύγιο... Το "Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους", ένα βιβλίο 560 περίπου σελίδων, όχι ευκαταφρόνητο μέγεθος, σπαταλιέται περίπου το μισό σε μια αμήχανη ανάλυση της υπόθεσης και σε βόλτα στους δρόμους του Εδιμβούργου... Δεν ξέρω αν γίνεται εσκεμμένα από τον συγγραφέα αλλά για μένα ήταν θαύμα το ότι δεν το παράτησα καθώς η πλοκή δεν είχε ούτε αιτία, ούτε σκοπό και δεν καταλάβαινα πού το πάει ο  Rankin... Από την μέση και μετά ο ρυθμός αλλάζει, τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στην θέση τους κι επιτέλους διαβάζουμε ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα το φινάλε του οποίου οφείλω να πω ότι δεν ήταν αυτό που περίμενα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν κακό...

Εν κατακλείδι, όπως είπα και στην αρχή, το πρόσημο μετά την ανάγνωση του "Τελευταίο τραγούδι για τον Ρέμπους" ήταν θετικό αλλά δύσκολα θα επιλέξω ξανά βιβλίο του Σκωτσέζου συγγραφέα... Δεν έχω την πολυτέλεια αλλά ούτε και την διάθεση να περιμένω ξανά τόσο πολύ μέχρι του σημείου να δεήσει ο συγγραφέας να δώσει πνοή και ένταση στο βιβλίο του, ειδικά από την στιγμή που από το βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου περιμένω ακριβώς αυτό...