Θόδωρος Αγγελόπουλος (1935-2012)...
Όσο αργές και στατικές ήταν οι ταινίες του τόσο απότομος και γρήγορος ήταν ο θάνατός του...
Δεν τον γνωρίζω καλλιτεχνικά, έχω δει μόνο τον "Θίασο", το είδος του σινεμά που υπηρέτησε δεν ήταν το καλύτερό μου...
Αυτό που θα μου λείψει είναι η ψωροπερηφάνια που ένιωθα όταν άκουγα και διάβαζα για την εκτίμηση που του είχαν στο εξωτερικό, για τον θαυμασμό του Κουροσάβα στο πρόσωπό του, για τον Χρυσό Φοίνικα, λες και λίγη λάμψη από αυτά τα επιτεύγματα την μοιραζόμουν κι εγώ...
Αυτό που με θλίβει περισσότερο είναι η πνευματική ερημιά στην οποία βουλιάζει ακόμα περισσότερο η χώρα, μετά τον θάνατό του...
Επειδή πνευματική ερημιά είναι και η άγνοια του ανθρώπου που δυστυχώς συνειδητοποιούμε την αξία του, όταν πεθάνει, ποτέ δεν είναι αργά για να γνωρίσει κανείς τον Αγγελόπουλο μέσα από τις ταινίες του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα από αυτές περνάει η ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
Εκτός από τους χαρακτηριστικά αργούς ρυθμούς τους υπάρχει το προσεγμένο επί της ουσίας σενάριο, η εξαιρετική εικόνα, η μαγική μουσική της Καρα'ί'νδρου, η θαυμάσια σκηνοθεσία, οι σιωπές... κτλ.
Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Ακίρα Κουροσάβα απαντώντας στην ερώτηση ποιος είναι κατά τη γνώμη του ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης του κόσμου, είχε πει:
"Μα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος!"
Και ο Μπέργκμαν είχε πει για το "Μελισσοκόμο" ότι είναι αριστούργημα.
Θα πρότεινα το "Ταξίδι στα Κύθηρα" για αρχή.
κ.κ.
Μερικές φορές η άγνοια μπορεί να είναι και απόλυτα συνειδητή...
ΔιαγραφήΔεν είναι υποχρεωμένος ο καθένας να αρέσκεται σε κάθε είδος πνευματικής δημιουργίας ακόμα και αν αυτή θεωρείται ευρέως αποδεκτή...
Άλλο σέβομαι το δημιουργό αλλά επιλέγω ότι το έργο του δεν μου ταιριάζει και άλλο υιοθετώ κάτι επειδή είναι κοινώς αποδεκτό...
Όπως είπα, έχω δει μόνο τον "Θίασο" ο οποίος δεν ήταν άσχημος αλλά δεν ανήκει στο σινεμά που μου αρέσει...
Ίσως λόγω του hype των ημερών να "τρακάρω" κάποια από τις ταινίες του στην τηλεόραση και να δω καμία, ίσως και όχι....
Η τελευταία πρόταση του post αναφέρεται στο ότι σιγά σιγά σβήνουν διάφορες φωνές καλλιτεχνικής δημιουργίας με τις οποίες εγώ μπορεί να μην συμφωνώ αλλά προσθέτανε μια νότα πολυφωνίας στα πνευματικά δρώμενα της χώρας... Η απουσία τους αφήνει το πεδίο ελεύθερο στην mainstream καλλιτεχνία η οποία είναι συνήθως ανούσια και ανόητη...
Απολύτως σεβαστές όλες οι απόψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη πρότασή μου θα ήταν σαφέστερη αν ήταν διατυπωμένη αλλιώς:
"Πνευματική ερημιά είναι και η άγνοια του έργου ενός ανθρώπου που πέθανε και τότε όλοι στην Ελλάδα θυμούνται την ύπαρξή του..."
Και φυσικά είναι επιλογή του καθενός να δει ή να μη δει μια ταινία, να διαβάσει ή να μην διαβάσει ένα βιβλίο, να να του αρέσει ή να μην του αρέσει ένας πίνακας.
Αυτό έλειπε δα...
Έχω την εντύπωση όμως ότι καλό είναι να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε ο,τιδήποτε δεν μας πάει στην πρώτη γνωριμία.
Το λέω γιατί κι εγώ έχω υπάρξει αφοριστική για πολλά, όπως για βιβλία, ταινίες, κτλ.
Και όταν μετά από χρόνια τα ξαναείδα, ανακάλυψα ότι είχα κάνει λάθος (για κάποια).
Με αυτό το σκεπτικό έγραψα το προηγούμενο σχόλιο και όχι με διάθεση κριτικής αφ' υψηλού.
Άλλωστε, και ποια είμαι εγώ;
κ.κ.
Ως προς τη δεύτερη ευκαιρία δεν διαφωνώ καθόλου...
ΔιαγραφήΔεν ένιωσα ότι κάνεις αφ' υψηλού κριτική, κουβέντα κάνουμε...