Ψαροκόκαλο...

Ο χρόνος τελειώνει κι εγώ είμαι στη δουλειά και βλέπω το inbox μου να γεμίζει με email αποχωρήσεων... Από την Τετάρτη τα πράγματα θα είναι εντελώς διαφορετικά και το μέλλον σίγουρα θολό... Δεν μπορώ να κάνω κάτι αυτή την στιγμή, προσπαθώ να σταματήσω να σκέφτομαι την χρονιά που έρχεται διότι μπαίνω σε ένα loop κακών σκέψεων και άγχους... Όλα είναι αβέβαια και δυσοίωνα αλλά πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να την παλέψουμε αν όχι για μας αλλά γι' αυτούς που αγαπάμε... Καλή χρονιά με υγεία εύχομαι σε όλους... Μακάρι το 2013 αν δεν μπορεί να μας χαρίσει περισσότερες χαρές από το 2012, να μας χαρίσει τουλάχιστον περισσότερη ελπίδα... Στον εαυτό μου εύχομαι να συνεχίσει να περπατάει στο μονοπάτι που έχει ήδη ανοίξει και που μακάρι να γίνει δρόμος... Καλά να είμαστε όλοι!

Το 2012 ήταν μια γεμάτη, αναγνωστικά, χρονιά από κάθε άποψη... Διάβασα 20 βιβλία, κάποια καλά, κάποια όχι και τόσο, κάποια αριστουργήματα και κάποιες απογοητεύσεις... Τα διάβασα σε λεωφορεία, μετρό, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, κάποιες φορές στην παραλία και κάποιες σε αίθουσες αναμονής πάσης φύσεως... Μου κράτησαν παρέα, τις περισσότερες φορές καλή, με συνάρπασαν, με συγκίνησαν, με μελαγχόλησαν, με διασκέδασαν, με κάνανε να προβληματιστώ και κάποιες φορές με τσάντισαν ή με έκαναν να βαρεθώ... Επιχειρώντας μια κατηγοριοποίηση τους καταλήγω στα παρακάτω: Τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του Leonardo Padura "Το χαστούκι" του Χρήστου Τσιόλκα "Ο βασιλιάς των αρουραίων" του James Clavell Τα χειρότερα βιβλία της χρονιάς "Σκοτεινή Παλίρροια" του A.Roseberg "Πέρα από την Σκοτεινή Πύλη" των A.Rosenberg και C.Golden "Ο Εκλεκτός" του Thomas Mann Ευχάριστη έκπληξη

Φέτος υπήρξε συνεννόηση μεταξύ της Μ. και των δικών μου και αγοράστηκε η τριλογία του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" , να καλύψω επιτέλους αυτό το τεράστιο κενό που είχα στα fantasy αναγνώσματα μου.... Το άλλο βιβλίο είναι πολιτικά και τεχνολογικά επίκαιρο, ειδικά τώρα που μελετάω την Python ... (μου χα χα!!!)

Σκεφτόμουν ότι θα ήταν ωραίο μαζί με τις ευχές μου να μπορούσα να έκανα κι ένα δωράκι σε όσους διαβάζουν αυτό το blog, για το καλό, μήπως έβρισκα κάποιο freebie ή κάποιο γουστόζικο video από το You Tube αλλά δεν ήξερα τι.... Το δώρο μου τελικά είναι μια εικόνα και ένα συναίσθημα...  Κατά τις 8:00 απόψε, ετοιμάζω hot dogs στην κουζίνα για να φάμε μαζί με τον αδερφό της Μ. (και νονό του Σ. ) και την κοπέλα του... Ο Σ. παίζει με τον νονό του, την μαμά του και την Κ. στο δωμάτιό του όταν τον ακούω να τραγουδάει τον "Ρούντολφ το ελαφάκι" με την αδέξια μισομωρουδιακή, μισοπαιδική φωνούλα του, να θυμάται όλους τους στίχους απ' έξω και να χοντραίνει την φωνή του όταν ο Άη Βασίλης μιλάει στον Ρούντολφ... Μπήκα στο δωμάτιο του και τον είδα να κάθεται στο καρεκλάκι του και να απολαμβάνει την λατρεία στα μάτια των υπολοίπων στο δωμάτιο, τον αγκάλιασα και του έδωσα δυο φιλιά στα μάγουλα, προσέχοντας να μην τον γρατζουνίσω με τα γένια μου καθώς έχω αρκετές μέρες αξύριστος και ήμο

Ένα barbeque σε ένα σπίτι με κήπο μια ηλιόλουστη μέρα... Ετερόκλητοι άνθρωποι μαζί με τα παιδιά τους μαζεμένοι, συζητούν, πίνουν και τρώνε... Όλα φαίνονται φυσιολογικά και τετριμμένα μέχρι που κάποιος καλεσμένος χαστουκίζει ένα ξένο παιδί... Το γεγονός προκαλεί αναστάτωση, αμηχανία, οργή και αποτελεί τον καταλύτη για την αλυσιδωτή αντίδραση των γεγονότων που ακολουθούν... Αυτή είναι εν τάχει η υπόθεση του βιβλίου του Χρήστου Τσιόλκα , "Το χαστούκι"  αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό... Δεν κατάφερα να το συμπαθήσω από την αρχή αλλά κλείνοντας την τελευταία σελίδα του με είχε κερδίσει ολοκληρωτικά... Επειδή λογικά αυτό θα είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάζω μέσα στο 2012, χαίρομαι που αυτός ο καλός (από την αναγνωστική πλευρά) χρόνος κλείνει με ένα εξαιρετικό βιβλίο... Αρχικά όπως είπα δεν κατάφερα να το συμπαθήσω... Η κοφτερή γλώσσα του Τσιόλκα και οι συνεχείς αναφορές σε σκηνές σεξ και οι βωμολοχίες με έκαναν να θεωρώ ότι προβοκάρει απλά χωρίς να έχει τίποτα να

Έμαθα χθες ότι ένας γνωστός από τον Ταύρο πέθανε από κάποια αρρώστια, πιθανότατα καρκίνο... Ο εκλιπών ήταν άρρωστος οπαδός της ΑΕΚ, την ακολουθούσε παντού, γνωστός στους οπαδικούς κύκλους... Κάποτε, αν τα θυμάμαι σωστά, του την είχαν πέσει αντίπαλοι οπαδοί, παναθηναϊκοί ήταν νομίζω, και τον σάπισαν στο ξύλο... Όταν τον αφήσανε, σηκώθηκε πάνω κουτσά στραβά, κρατώντας ακόμα το κασκόλ της ΑΕΚ και είπε : "Μουνόπανα, δεν μου το πήρανε το κασκόλ" ... Η ατάκα έμεινε και συζητιόταν στον Ταύρο για χρόνια... Σκεφτόμουν ότι είμαι μόλις 34 αλλά ξέρω πάρα πολλούς νεκρούς και δεν μιλάω για παππούδες, γιαγιάδες και γονείς αλλά για ανθρώπους που θα είχαν πάνω κάτω την ηλικία μου σήμερα... Για την ακρίβεια δεν ξέρω και κανέναν άλλο άνθρωπο, πλην Ταυριωτών της ηλικίας μου, που να ξέρει κι αυτός τόσους νεκρούς... Αυτοκινητιστικά, ναρκωτικά, αρρώστιες έχει απ' όλα ο κατάλογος... Οι αναμνήσεις μου περιέχουν λίστα πεσόντων...

Κλείνοντας την τελευταία σελίδα του βιβλίου, άλλος ένας αναγνωστικός μαραθώνιος είχε φτάσει στο τέλος του... Το δεύτερο βιβλίο του George R.R. Martin για την saga του "A song of Ice and Fire" είναι ένα βιβλίο γνώριμο σε ύφος και ήθος για όσους έχουν διαβάσει και το πρώτο και εξίσου καλό... Ένα βιβλίο που ξεκινάει αργά, σχεδόν νωχελικά και πώς να μην το κάνει όταν το συνολικό του μέγεθος εκτείνεται σε 940 σελίδες μεγάλου μεγέθους, το οποίο "ζωντανεύει" όσο αυξάνεται ο αριθμός των σελίδων και κορυφώνεται στο φινάλε... Σε αυτό το βιβλίο παρακολουθούμε την ιστορία να συνεχίζεται από εκεί που την αφήσαμε στο πρώτο μέρος της ιστορίας... Η μάχη για τον Σιδερένιο Θρόνο κορυφώνεται, το Westeros φλέγεται καθώς αντίπαλες στρατιές αλληλοεξοντώνεται σκορπίζοντας τον τρόμο και τον θάνατο... Παράλληλα υπάρχει η σκιά της απειλής που έρχεται από το βορρά και κρύβεται στους παγωμένους βόρειους ανέμους... Αν η κινητήριος δύναμη που κινούσε τα πάντα στο "Παιχνίδι του

Το μποστανάκι μου τα παράγει σε αφθονία και δεδομένου ότι αυτή την περίοδο διαβάζω το "Σύγκρουση Βασιλέων" του George R. R. Martin , θα μπορούσα να πάρω τον τίτλο του... Ιππότη των Κρεμμυδιών !!!

Η Αριστερά φώναζε εδώ και χρόνια αλλά όλοι νόμιζαν ότι επρόκειτο για γραφικές εμμονές, τώρα όμως που οι φασίστες έχουν μπουκάρει για τα καλά στον δημόσιο βίο, όσοι δεν τους χειροκροτάνε έχουν καταλάβει ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά...  Κάπου εδώ, το πτώμα που βρωμάει και ζέχνει από την σήψη (το ΠΑΣΟΚ) μπουκάρει στο προσκήνιο τρεκλίζοντας σαν ζόμπι και πουλάει αντιφασισμό μπας και θυμίσει την ύπαρξή του...  Τι ειρωνεία... Το ΜΠΑΤΣΟΚ των χημικών, των ανοιγμένων κεφαλιών, των γέρων που ζούνε πολύ και δεν πεθαίνουν, των μνημονίων και των συνταγματικών παραβάσεων να μιλάει για αντιναζιστικό αγώνα... Αυτή η απέχθεια που προκαλεί στους περισσοτέρους το ΜΠΑΤΣΟΚ και η έμφυτη αντιδραστική φύση του χαρακτήρα του Έλληνα είναι που με τρομάζουν...  Φοβάμαι ότι θα υπάρξει κόσμος που θα συμπαθήσει την Χρυσή Αυγή μόνο και μόνο επειδή μίλησε εναντίον της το ΠΑΣΟΚ  και ο Βενιζέλος...  Φοβάμαι γιατί παράγινε η ιστορία με τους φασίστες, δεν υπάρχουν πια περιθώρια ...  Όσο περνάει ο κ

Μια συνάδελφος μου έλεγε ότι διάβασε κάπου μια μελέτη που έλεγε ότι οι σύγχρονοι ρυθμοί της ζωής "ευνοούν" την εργένικη ζωή, τους ανθρώπους να ζουν χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς να κάνουν οικογένεια...  Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι όντως έτσι είναι...  Αν κοιτάξω ένα γύρω τον κοινωνικό μου περίγυρο, τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, όλο και περισσότεροι καθυστερούν την απόφαση του "νοικοκυρέματος" ή την αναβάλλουν επ' αόριστον... Είναι ατομιστική η εποχή μας, οι άνθρωποι νοιάζονται κυρίως για το τομάρι τους αλλά εδώ που τα λέμε έχουν επιχειρήματα όσοι "φοβούνται" να κάνουν οικογένεια...  Σε μια χώρα που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, αν θα έχεις αύριο δουλειά και μέλλον, σε μια χώρα που θεωρεί τα παιδιά τεκμήριο φορολόγησης και σε εκδικείται που τα έχεις κάνει, σε μια χώρα που τα εισοδήματα άνω των 30.000 Ευρώ τον χρόνο (σιγά τα λεφτά...) έχει προταθεί να φορολογούνται με 45%, σε αυτή την χώρα είναι αρκετά λογικό να το διπλοσκ

Και πάνω εκεί που λες ότι τίποτα δεν πάει χειρότερα κάτι μπορεί να συμβεί και να στραβώσουν κι άλλο τα πράγματα... Να σε θεωρήσουν μαλάκα και δεδομένο και να σου βγάζουν και τη γλώσσα από πάνω κοροϊδευτικά...   Προσπαθώ να μην "πέφτω" αλλά το burnout δείχνει κανονικά τα σημάδια του... Νιώθω ότι είμαι σε φάση που έχει κλείσει ένας κύκλος και πρέπει να ανοίξει ένας νέος αλλά πάλι αυτό είναι το συναίσθημα που έχω πάντα μετά από περιόδους μεγάλης πίεσης... Από την άλλη ίσως όντως να έχει έρθει η ώρα για γενναίες αποφάσεις...  Παλεύω απεγνωσμένα να βρω κάτι να κρατάω το μυαλό μου ξύπνιο, να βρω κάτι νέο και ενδιαφέρον... Έγραψα PHP για πρώτη φορά, επαγγελματικά και όχι σαν προσωπική άσκηση και μου άρεσε, ένιωσα καλά... Κυνηγάω την Python , μήπως βρω μια άκρη, αυτή η γλώσσα μου κρατάει το ενδιαφέρον καιρό τώρα, είναι καρμική η σχέση μας...  Δεν ξέρω αν η περαιτέρω εμβάθυνση στον κόσμο της Πληροφορικής είναι η σανίδα της ψυχολογικής μου σωτηρίας  αλλά δεν ξέρω κι άλλο

Που να χέσω στον τάφο του που θα έλεγε κι ένας φίλος μου... Ο ρόλος του Καραμανλή στο Κυπριακό, τα πάρε δώσε με την CIA και με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και άλλες ομορφιές... Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στο HOT DOC Σεπτεμβρίου, εγώ το πήρα χαμπάρι τώρα αλλά δεν έχω ακούσει και κανένα πούστη να θορυβηθεί, να διαψεύσει, να πει κάτι ρε αδερφέ... Το άρθρο είναι μεγάλο αλλά αξίζει να διαβαστεί, διαβάστε το στο Κουτί της Πανδώρας ...

Είναι η πρώτη φορά που παίρνω πλην μιας μουσαντής που είχα πάρει στον στρατό για γλυτώσω μια άσκηση... Και άλλες φορές έχω αρρωστήσει βαριά αλλά αυτή την φορά τα χρειάστηκα πραγματικά... Όταν πήγα χθες το πρωί αποκαμωμένος στον γιατρό καθώς όλο το βράδυ είχα κάνει μαύρο ύπνο και τι δεν μου βρήκε... Αμυγδαλίτιδα, ιγμορίτιδα και ... λίγα ακροαστικά! Μου έγραψε ένα καράβι φάρμακα, για να θυμάμαι πως πρέπει να τα παίρνω έχω γράψει οδηγίες χρήσεως!!! Αντιβίωση δυο φορές την ημέρα, ΠΑΝΤΑ με γεμάτο στομάχι... Επειδή η αντιβίωση είναι πολύ βαριά με κάθε χάπι θα πρέπει να παίρνω και μια κάψουλα με μαγιά μπύρας για να μην με πειράξει στο στομάχι... Τρεις φορές την ημέρα αντιβηχικό σιρόπι... Τρεις φορές την ημέρα ρινικό σπρέι, μια φορά σε κάθε ρουθούνι... Ένα αντισταμινικό χάπι κάθε βράδυ... Μια πολυβιταμίνη την ημέρα για ενίσχυση του ανοσοποιητικού μου... Επίσης μου είπε ότι πρέπει να τρώω ελαφρά και να κάνω στοματικές πλύσεις με χαμομήλι και σόδα τρεις φορές την ημέρα....  Κ

Τα βιβλία σου τα λάτρεψα, τολμώ να σου πω ότι είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που (πιστεύω πως) μου επηρέασαν πάρα πολύ τον τρόπο σκέψης μου... Από τότε που σε είδα για πρώτη μου φορά στην τηλεόραση σε εκείνη την εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού στο MEGA, που τότε έκανε τα πρώτα του βήματα και ρώτησα τον πατέρα μου ποιος ήσουν μέχρι και σήμερα δεν έχω βρει λόγους να σε αποκαθηλώσω από το βάθρο που σε είχα βάλει... Να είσαι καλά εκεί που πας ... Ευτυχώς εσύ δεν σκοτώθηκες νωρίς...

Τα πόδια μου πονάνε και η μέση μου έχει "ανοίξει"... Τα Σαββατοκύριακα όταν δεν δουλεύω 18-άωρες βάρδιες κάνω συναρμολογήσεις επίπλων και μετακομίσεις... Έρχεται βλέπεις κι άλλο μπεμπάκι και ετοιμάζουμε το σπίτι... Νέο δωμάτιο στον μεγάλο, ετοιμασίες για τον/την μικρό/ή... Έπιπλα που μεταφέρονται, ρούχα και παιχνιδάκια που πλένονται και ετοιμάζονται... Πόσο τυχερό είναι το πρώτο παιδί... Όλα αυτά όταν γίνονται την πρώτη φορά έχουν μια διαφορετική αίγλη, αποκτούν ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις του γονιού... Στα επόμενα παιδιά όλα αυτά γίνονται λίγο μηχανικά, been there done that φάση... Έχω να ποστάρω πάνω από 10 μέρες... Συμβαίνουν διάφορα γύρω μας, στην κοινωνία, τόσα πολλά που δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω... γι' αυτό λέω να μην σχολιάσω τίποτα... Περνάω την κάθε μέρα όπως έρχεται και δεν πολυ κάνω σχέδια διότι ότι σχέδια έκανα τελευταία δεν μου βγήκαν... Ξέρεις τι λένε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά.... Ενίοτε κάνει και κωλοδάχτυλα θα πρόσθετα εγώ...

Απαλλακτικό βούλευμα για τον Ισίδωρο Κούβελο Το συμβούλιο Εφετών με απόφαση του απαλλάσσει τον επιχειρηματία Ισίδωρο Κούβελο, σύζυγο της βουλευτού της Νέας Δημοκρατίας Ντόρας Μπακογιάννη, από την κατηγορία της άμεσης συνέργειας σε υποβολή ανακριβούς δήλωσης περιουσιακής κατάστασης (πόθεν έσχες). Η υπόθεση αφορά το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων που δεν δηλώθηκε στην δήλωση «πόθεν έσχες» του 2011 της κ. Μπακογιάννη. Το θέμα είχε έρθει στην δημοσιότητα μετά από αναφορά του επικεφαλής της Αρχής για το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, Παναγιώτη Νικολούδη, στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής. Για την υπόθεση είχε ζητηθεί η άρση της βουλευτικής ασυλίας της Ντόρας Μπακογιάννη με έγγραφο προς την Βουλή του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Αθανάσιο Κατσιρώδη. Το δικαστικό συμβούλιο έκρινε ότι ο επιχειρηματίας πρέπει να απαλλαγεί από την συγκεκριμένη κατηγορία, παρά την πρόταση του αρμόδιου εισαγγελέα Κων. Τζαβέλλα ο οποίος είχε ζητήσει ο κ. Κούβελος να παραπεμφθεί σε δίκη για το αδίκημα

Είναι πολλές οι φορές που έχω γκρινιάξει για πράγματα που δεν έκανα ή που τα έκανα με διαφορετικό τρόπο απ' ότι θα ήθελα, που έβαλα νερό στο κρασί μου ή που το έχυσα στο πάτωμα... Έκανα πολλά λάθη και πήρα και λάθος δρόμους και υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να είχα κάνει και δεν έκανα... Όλα αυτά που έκανα όμως και όλα αυτά που δεν έκανα, είναι τα συστατικά που δημιούργησαν εμένα, αυτόν που είμαι τώρα, αισίως 34, ποιος να μου το λεγε...  Αν δεν είχα επιλέξει να σπουδάσω Πληροφορική δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ τον Σ. και αυτός δεν θα μου είχε γνωρίσει ποτέ την Μ. και τώρα δεν θα υπήρχε ο γιόκας μου... Δεν θα είχα γνωρίσει τους φίλους μου, δεν θα είχα ζήσει την ζωή που έζησα και δόξα τον Θεό ήταν και είναι μια καλή ζωή...  Ναι, θα μπορούσα να έχω ακολουθήσει άλλους δρόμους, να έχω ακολουθήσει την καρδιά μου, αυτό που αγαπούσα... Ναι, θα μπορούσα αλλά αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα είχα αυτή την ζωή που έζησα, δεν θα είχα την Μ. μου, τον Σ. μου, τους φίλους μου, δεν θα ήμουν εγώ

Το Ελεγκτικό Συνέδριο έκρινε αντισυνταγματικές τις προτεινόμενες περικοπές συντάξεων και επιδομάτων καθώς και την αύξηση των ορίων ηλικίας... Η είδηση αυτή όμως υποσκελίζεται στο σύνολο των ΜΜΕ (των ηλεκτρονικών έστω που έχω άποψη) από τις προσδοκίες Στουρνάρα ότι τα μέτρα τελικά θα υπερψηφιστούν και από την ετοιμότητα/ανετοιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει... Τι είναι είδηση τελικά και ποια πρέπει να μπει στο πρωτοσέλιδο; Μάλλον πρέπει να ξαναδώσουμε τους ορισμούς από την αρχή...

Χθες το βράδυ (Κυριακή, 28η Οκτωβρίου) κι ενώ πάλι δούλευα, ερχόταν διαρκώς στο μυαλό μου η "Κραυγή" του Edvard Munch , ένας πίνακας που αποτυπώνει τον ανθρώπινο τρόμο και την απελπισία... Η ψυχική μου διάθεση και η σωματική μου κόπωση, προφανώς, έψαχναν να βρουν μια εικόνα να εκφραστούν και αυτή ήταν η ιδανική...  Περιμένοντας να τρέξουν αμέτρητες stored procedures ζωγράφιζα με κόκκινο στυλό σχεδιάκια που άλλοτε προσπαθούσαν να μοιάζουν στην "Κραυγή" και άλλοτε στον Κθούλου ... Έφυγα πιο νωρίς από τους άλλους γύρω στις 8:30 γιατί δεν άντεχα άλλο... Τα σχεδιάκια μου έγιναν αντικείμενο συζήτησης και προσοχής... Κάποια κοπέλα μου είπε σήμερα ότι αν δείχναμε τα σχέδια σε ψυχολόγο, αυτός θα συμβούλευε να κλειδώσουμε τον ζωγράφο και να πετάξουμε το κλειδί...Δεν θα είχε και πολύ άδικο ο ψυχολόγος... Η πλάκα είναι ότι τα σχέδια άρεσαν σε όλους και ότι πήρα επαίνους που δεν περίμενα ποτέ να πάρω για τις καλλιτεχνικές μου επιδόσεις...

Έκπληξη!!!  Είμαι στη δουλειά πάλι Σαββατιάτικο... Φεύγοντας (ποιος ξέρει τι ώρα) λέω να πάω να πάρω το HOT DOC, να συμμετάσχω κι εγώ στο έγκλημα ...

... θα είχε πολύ ενδιαφέρον να πεις την άποψή σου για τον Σχορτσιανίτη στον ίδιο, κατά πρόσωπο... Μάλλον θα σου έβαζε το ελληνόμετρο εκεί που δεν φτάνει το φως του ήλιου... Κάτι τύποι σαν και σένα κάνουν την λέξη "Έλληνας" να ακούγεται βρισιά...

Ερ: Πώς λέγεται η Γερμανίδα που μας τα έχει κάνει τσουρέκια; Απ: Μερκελνλή!!!

To βιβλίο "Μύριαμ" των εκδόσεων Ερατώ, είναι μια συλλογή διηγημάτων του Truman Capote που παίρνει τον τίτλο της από το ομώνυμο διήγημα... Είναι μια κλεφτή ματιά σε μια Αμερική όχι και τόσο λαμπερή, όχι όπως αυτή που βλέπουμε στις Χολιγουντιανές ταινίες... Μιλάει για την μοναξιά, για τους προσωπικούς δαίμονες που μας κυνηγούν, είναι άλλοτε αστείο και άλλοτε μελαγχολικό, συχνά ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας... Ο Capote φλερτάρει με την παρακμή, σαγηνεύεται από αυτήν και την προσεγγίζει από πολλές πλευρές...  Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο απ' όλα το πλέον χιουμοριστικό των διηγημάτων του βιβλίου, το "Η δική μου άποψη" ... Η "χλιαρή" μου προσωπική άποψη για την λογοτεχνική φόρμα του διηγήματος εξακολουθεί να επιβεβαιώνεται, δεν μου ταιριάζει ιδιαίτερα, και το "Μύριαμ" δεν κατάφερε να μου την ανατρέψει... Δυστυχώς, τίποτα δεν διευκόλυνε την ανάγνωση αυτού του βιβλίου η οποία ολοκληρώθηκε υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκ

Ποστάρω από τη δουλειά... Το date και το time του post είναι πραγματικό...

Τάσσεται με την "νομιμότητα" , καθησυχάζει πλούσιους και φτωχούς ευρωλάτρες και προκαθορίζει την πολιτική του όταν θα ανέβει στην κυβέρνηση... Δείχνει να έχει διαλέξει στρατόπεδο και να ενσωματώνει και αυτός στην φρασεολογία του την λογική των μονόδρομων και των διλημμάτων... Ίσως να φταίει ότι δεν αξιοποιήθηκε η δυναμική της αγανάκτησης και της δυσαρέσκειας, ίσως και να ήταν τέτοιος από την αρχή... Σε κάθε περίπτωση νιώθω απογοήτευση, έχω δεύτερες σκέψεις για την εκλογική μου ζαριά...

Σάββατο στο γραφείο από τις 9, μέχρι πότε άγνωστο... Θα έρθω και αύριο... Γρουμφ...

De profundis σημαίνει "εκ βαθέων" στα λατινικά... Το βιβλίο αυτό είναι μια μακροσκελής επιστολή του φυλακισμένου,  εξαιτίας του σκανδάλου Queensberry , Oscar Wilde , προς την πέτρα του σκανδάλου και εραστή του, Alfred Douglas ... Είναι ένα γράμμα γεμάτο απογοήτευση για την αγάπη που δεν πέτυχε να βρει την ανταπόκριση που ήθελε, για μια προδοσία... Ο Wilde κατηγορεί τον εραστή του για την συμφορά  που τον βρήκε, για το κύλισμα της υπόληψής του στην λάσπη... Αποποιείται των ευθυνών του, τοποθετεί τον εαυτό του σε ένα βάθρο ρομαντισμού και καταλογίζει ευθύνες... Ευθύνες που κάποτε έχουν στόχο και σκοπό και άλλοτε απλά αποδεικνύουν την εγωιστική και κακομαθημένη φύση του καλλιτέχνη... Παράλληλα, επιχειρεί και μια αποτίμηση της ζωής του και εκθέτει πολλές από τις σκέψεις του και τις αντιλήψεις του για τη ζωή... Στιγμές, στιγμές αναγνωρίζει τα λάθη του και αυτομαστιγώνεται...Προσπαθεί να βρει την κάθαρση, να βρει ένα νόημα σε όλη αυτή την περιπέτεια και την ατίμωση π

Έχει πλέον κανένας καμιά αμφιβολία ότι το καθεστώς στο οποίο ζούμε είναι μια χούντα τύπου Τουρκίας με "δημοκρατική" βιτρίνα; Από πότε έχει να κηρυχθεί απαγόρευση συναθροίσεων σε δημόσιους χώρους στην Ελλάδα; Πρέπει να είναι από την επταετία των συνταγματαρχών... Πόσο γλοιώδης και δουλοπρεπής η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην μαιτρέσα της; Εν τω μεταξύ, κόμματα και συνδικάτα έχουν καλέσει σε συγκεντρώσεις...  Χαμός θα γίνει αύριο...

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο και θυμηθείτε το όταν ξαναβρεθείτε για έξοδο στο Νέο Ηράκλειο... Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού Στις 23 Μαρτίου του 2012, ο Λάμπρος Σ., μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, απολύεται εκδικητικά από το ρακάδικο «Το Ελαϊκόν» στο Νέο Ηράκλειο. Η απόλυση αυτή ήρθε μετά από μια μακρά σειρά γεγονότων αυθαιρεσίας και ασυδοσίας από την πλευρά των αφεντικών της επιχείρησης. Όλα ξεκίνησαν πριν από ένα χρόνο, όταν ο συνάδελφος και μέλος του σωματείου Ν.Μ. που εργαζόταν στη συγκεκριμένη επιχείρηση, διεκδίκησε αυτά που δικαιούταν. Τα αφεντικά δεν αρκέστηκαν στην απόλυσή του, αλλά κατηγόρησαν τον εργαζόμενο για «κλοπή». Σε αυτή την υπόθεση «κλοπής», ένας από τους εργοδότες προσπάθησε να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση και τη σύμπνοια των εργαζομένων, οι οποίοι όμως αρνήθηκαν κατηγορηματικά να επιβεβαιώσουν τους ισχυρισμούς των αφεντικών σχετικά με την «κλοπή» των χρημάτων. Ο Λάμπρος Σ. και ένας ακόμα εργαζόμενος,

Ξεκινάω αυτό το review δεύτερος και καταϊδρωμένος, θέλει κόπο να βρεις κάτι να πεις όταν κάποιος άλλος τα έχει ήδη πει όλα ... Το "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει μέχρι τώρα μέσα στο 2012 και ευχαριστώ τον (τροτσκιστή) αδερφό μου που μου το πήρε για δώρο στα γεννέθλιά μου... Στις 685 σελίδες του παρακολουθούμε τις ζωές τριών ανθρώπων σε διαφορετικό χώρο και χρόνο οι οποίες όμως τέμνονται μεταξύ τους με τρόπο τραγικό, κοινό και των τριών είναι η αγάπη τους για τα σκυλιά... Κάνουμε μια ιστορική αναδρομή σε ένα κομμάτι της πολιτικής ιστορίας του 20ου αιώνα και παρακολουθούμε την αποδόμηση της Ουτοπίας, του μεγάλου και άπιαστου ονείρου του προηγούμενου αιώνα για ένα κόσμο δίκαιο χωρίς ανισότητες, τον εκφυλισμό της Επανάστασης σε κάτι τρομακτικό και απαίσιο... Ο Leon Trotsky , ο Ramon Mercader και ο Ivan είναι θύτες (του εαυτού τους κάποιες φορές) και θύματα ταυτόχρονα, στο τέλος συμπαθείς όλοι τους ο καθένας με τον δικό του τρό

Πάει ένας Ολυμπιακός σε ένα Παναθηναϊκό περιπτερά: Ο: Δώσε μου ένα Μάριμπορ μαλακό και μια πορτοκαλάδα χωρίς Πανθρακικό ... Π: Σάλκε και γαμήσου ρε...

Και κάπως έτσι, τρέχοντας να διεκπεραιώσεις τα πάντα, όλες τις υποχρεώσεις που έχεις και να καλύψεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ανάγκες των δικών σου ανθρώπων, είναι πολύ εύκολο να χάσεις τον εαυτό σου... Να είσαι απόλυτα πρακτικός και λειτουργικός αλλά και απόλυτα άδειος και κουρασμένος και τελικά να μην είσαι ευτυχισμένος ούτε εσύ, ούτε οι άλλοι γύρω σου... Been there, done that... Ok, παραχωρείς κάποια κομμάτια του εαυτού σου διότι θέλεις, διότι πρέπει, διότι το απαιτούν οι ρόλοι που επωμίστηκες οικειοθελώς ή που σου ανάθεσε η ζωή αλλά ως ένα σημείο... Οφείλεις να κρατήσεις κάποιες νησίδες του εαυτού σου ανέπαφες, έστω κάποια indoor activities, συνήθειες μοναχικές ίσως αλλά προσωπικές στην τελική που είναι εσύ και σε γεμίζουν... Έτσι κι εγώ διαβάζω το βιβλίο μου στις 7:00 το πρωί στο λεωφορείο διότι την υπόλοιπη μέρα δεν έχω χρόνο ή κουράγιο να το κάνω... Ξεκλέβω λίγο χρόνο όποτε μπορώ και μπαίνω να ασχοληθώ λίγο με το Ψαροκόκαλο ...  Δυστυχώς αυτές είναι οι μονα

Vladimir Putin + περούκα = Dave Mustaine

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες δουλεύω με εξαντλητικούς ρυθμούς σε ατελείωτα ωράρια... Κάποιοι θα σκεφτούν ότι είμαι τυχερός που έχω ακόμα δουλειά αλλά δεν είναι της παρούσης... Πιάνω δουλειά στις 7:45 και σχολάω κατά μέσο όρο μετά τις 19:00...  Φυσικά δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα, ούτε για μένα, ούτε για το παιδί, ούτε για την Μ., καλύπτονται απλά οι βιολογικές μου ανάγκες, φαΐ, ύπνος, ξεκούραση... Το δυστύχημα είναι ότι κατά 99% όλη αυτή η δουλειά δεν θα πληρωθεί, υπερωρίες δεν θα δοθούν (κανονικά δίνονται), αν πληρώνονταν θα μιλούσαμε για σχεδόν άλλο ένα μισθό... Θα ήταν καλά αυτά τα επιπλέον λεφτά, ειδικά τώρα και τους μήνες που έρχονται... Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, μια χαρά την ενισχύουν και την στηρίζουν... Χθες το πρωί όμως όταν πηγαίναμε με το αυτοκίνητο επίσκεψη στον μικρό του ξάδελφο, ο Σ. με ρώτησε αν θα φύγω και θα τον αφήσω και αν θα φάμε μαζί το μεσημέρι... Δεν με έχει ρωτήσει ποτέ κάτι παρόμοιο και δεν μπορώ να μη

Κατέφθασε στη δουλειά το παρακάτω request: Να υπολογιστεί το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο για τους παρακάτω λογαριασμούς... Αν το παραπάνω δεν αποτελεί ορθογραφικό λάθος αλλά διαστροφή κάποιου ταραγμένου μυαλού, μάλλον θα πρέπει να κατασκευαστεί κάποιο application το οποίο, όπως η παλιά τηλεφωνική υπηρεσία της ώρας, θα ανακοινώνει: Στον επόμενο τόνο το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο θα είναι 1000 Ευρώ... Στον επόμενο τόνο το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο θα είναι 1000,032 Ευρώ... Στον επόμενο τόνο το μέσο στιγμιαίο υπόλοιπο θα είναι 1000,017 Ευρώ... ... :-?

... ή αλλιώς τα αχαρτογράφητα μονοπάτια και η παράνοια του ελληνικού νεοναζισμού... Πηγαίντε στον //Παραλληλογράφο//   να διαβάσετε...

Σάββατο βράδυ, παρκάρω στην πυλωτή... Το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου είναι χαμηλό, είναι καθισμένοι διάφοροι στο μπαλκόνι και συζητάνε δυνατά... Το θέμα γνωστό και συνηθισμένο στις μέρες μας, τα λεφτά που δεν φτάνουν, ποιοι τα φάγανε, τι θα γίνει αύριο...  Όσο είμαι από κάτω και περιμένω τον Σ. να κατέβει από το αυτοκίνητο, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τους βουλευτές και τους πολιτικούς, που τα φάγανε, που μας κοροϊδέψανε... Μιλάει μια φωνή που ανήκει σε άνθρωπο μεγάλης ηλικίας, άνω των 65, και λέει με παρρησία : "Θα τους στρώσει όλους αυτούς η Χρυσή Αυγή " ... Ο Σ. ακούει τις φωνές και με ρωτάει: "Τι λένε μπαμπά;" ... "Βλακείες λένε αγόρι μου..."

Πρώτη μέρα στο σχολείο / παιδικό σταθμό σήμερα για τον Σ. μου... Πότε πέρασαν 2,5 χρόνια δεν το κατάλαβα...  Το μωρό που έκλαιγε στην αγκαλιά μου πασαλειμμένο ακόμα με αίμα από την γέννα, σήμερα ανοίγει τα φτερά του στον έξω κόσμο για να αποκτήσει ζωή που δεν θα καθορίζεται πλέον από τον μπαμπά και την μαμά, θα αποκτήσει προσωπική ζωή και φίλους...  Νιώθω περήφανος αλλά και λίγο μελαγχολικός που ο μπέμπης μου πια δεν είναι μωρό και που όσο περνάει ο καιρός θα θεωρεί ( κι έτσι πρέπει να γίνει ) όλο και λιγότερο απαραίτητη την παρουσία του μπαμπά και της μαμάς...

Ας βάλουμε τα πράγματα κάτω: Ζούμε σε μια κοινωνία ηθικά, ψυχολογικά και οικονομικά σμπαραλιασμένη, με τον φόβο και την ανασφάλεια να είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα για τους περισσότερους από εμάς ενώ ήδη πολλοί συνάνθρωποι μας βιώνουν στην πραγματικότητα τους χειρότερους τους εφιάλτες... Υπάρχει απελπισία, παραίτηση, κάθε μέρα αυτό που ακούω γύρω μου είναι το "ας  γίνει ότι θέλει". ..  Η πολιτική και οι πολιτικοί είναι πλήρως απαξιωμένοι, φαίνονται να μην μπορούν και να μην θέλουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του πολύ κόσμου ο οποίος δεν ξέρει πια τι του γίνεται... Οι συνταγές του παρελθόντος απέτυχαν αλλά οι απελπισμένοι την ύστατη στιγμή επιστρέφουν στις αγκάλες τους και δίνουν μια ακόμα απελπισμένη τελευταία ευκαιρία...Για τι πράγμα άραγε, μήπως για να γυρίσει το ρολόι πίσω;  Μέσα στην αναμπουμπούλα και την κοσμοχαλασιά βρίσκουν την ευκαιρία να βγουν από το βόθρο τους οι ναζί και να πιάσουν πόστα και εξουσίες, άλλες δια της κοινοβουλευτικής οδού εκμεταλλευ

Να έχεις σκίσει τον κώλο σου στο διάβασμα, να έχεις δώσει ένα σκασμό λεφτά και όταν εκπληρώνεις το όνειρο να μπεις στο Harvard να σου πετάγεται μπροστά σου σαν τον αρλεκίνο που πετιέται από το κουτί, ο επισκέπτης καθηγητής Γεώργιος Α. Παπανδρέου να σου διδάξει "διαχείριση κρίσεων" ...  Καλύτερα σε ΙΕΚ στην Κάτω Παναγιά, μανούλα μου...

Αυτήν την ιστορία δεν σου την έχω πει ποτέ μάλλον...  Ήταν λίγες μέρες μετά που τα φτιάξαμε, πριν μια αιωνιότητα, και καθόμουν στο κυλικείο στην ΑΣΟΕΕ με τον Βασίλη ένα παιδί που κάναμε παρέα για λίγο καιρό... Ήρθε και κάθισε στο τραπέζι μας ένας δικός του φίλος, ένα μαλάκας φλώρος που τον αντιπαθούσα, και άκουγε την κουβέντα μας, ότι τα έφτιαξα με μια κοπέλα και τα ρέστα...  Άκουσε ότι μέναμε πολύ μακρυά, εγώ στον Ταύρο εσύ στην Αγία Παρασκευή και με συμβούλεψε να ξεκόψω γρήγορα διότι η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη και δεν βόλευε...  "Θα τα χαλάσετε γρήγορα" , μου είπε...  Μια αιωνιότητα μετά συνεχίσαμε να είμαστε μαζί και σήμερα κλείνουμε 5 χρόνια γάμου κι έχουμε και τον παίδαρο...  Μέσα έπεσε ο φλώρος...

Ο Χάρυ Χάλερ θέλει να πεθάνει... Μέσα του παλεύουν ο εαυτός του, ένας άνθρωπος του πνεύματος και των ιδεών και ο Λύκος της Στέπας ένα αγρίμι που τον σπρώχνει να είναι άγριος και μόνος... Ψάχνει να βρει την ευτυχία αλλά δεν τα καταφέρνει, ο θάνατος μοιάζει λύση αλλά λύση τρομερή που την φοβάται, που δειλιάζει μπροστά της... Η γνωριμία του με την Ερμίν, ένα κορίτσι που γνωρίζει σε ένα μπαρ μια νύχτα απελπισίας, αλλάζει τη ζωή του και τον βάζει σε ένα κόσμο όλο εκπλήξεις... Μέχρι εδώ μπορώ να περιγράψω το βιβλίο πριν αρχίσω τα spoilers, κάπως έτσι ξεκινάει και εκτυλίσσεται η νουβέλα του Hermann Hesse , μια από τις ευχάριστες αναγνωστικές εκπλήξεις αυτής της χρονιάς, λόγω του ότι το "Σιντάρτα" του ίδιου συγγραφέα που είχα διαβάσει στο παρελθόν δεν μου είχε κάνει κάποια εντύπωση... Ο "Λύκος της στέπας"  είναι μια μελέτη πάνω στην αστική κοινωνία και τις αρχές της... Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στο στοιχείο της υποκρισίας το οποίο χαρακτηρίζει τις διαπροσωπικ

Κάποιοι παρατηρητικοί ίσως να το έχουν ήδη προσέξει, για τους υπόλοιπους λοιπόν, αν ρίξετε μια ματιά αυτή την στιγμή στη γραμμή διευθύνσεων του browser σας θα δείτε ότι το url του Ψαροκόκαλου άλλαξε, δεν είναι πια sub-domain του blogspot... Το καινούργιο url είναι το www.psarokokalo.info και εκεί θα βρίσκονται από εδώ και πέρα οι "σοφίες" μου...  Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα παλιότερα posts χάνονται ούτε ότι χρειάζεται κάποιος που παρακολουθεί το Ψαροκόκαλο να κάνει update τα links σε αυτό ή τα bookmarks του ή ακόμα και το RSS subscription του... Όλα τα παλιότερα links του Ψαροκόκαλου θα κάνουν αυτόματη ανακατεύθυνση στο καινούργιο url, κι εγώ μπήκα στο blog χρησιμοποιώντας το παλιό bookmark που είχα φτιάξει εδώ και τρία χρόνια...  Παρ' όλα αυτά επειδή λάθη γίνονται, αν κάποιος παρατηρήσει κάποιο πρόβλημα είτε με dead links είτε με το RSS Feed, παρακαλώ να με ενημερώσει...

Τι άλλο είναι το παρελθόν εκτός από ένα κολάζ αναμνήσεων; Έχω ζήσει μια καλή ζωή γεμάτη εικόνες και συναισθήματα, δόξα τον Θεό...  Αν προσπαθούσα να περιγράψω τις πιο ευτυχισμένες μου αναμνήσεις, αυτές που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό, θα μιλούσα για δυο συγκεκριμένες... Η πρώτη  χρονικά είναι από το πρώτο πρωινό του γαμήλιου ταξιδιού μας... Ξύπνησα πολύ πρωί γύρω στις 6:30, κάθισα στο παράθυρο και χάζεψα τον ήλιο να ανεβαίνει πάνω από τον Τάγο και τον Βοτανικό Κήπο... Χωρίς να την καταλάβω, η Μ. ξύπνησε, ήρθε από πίσω μου και με αγκάλιασε...Η ευτυχία εκείνων των στιγμών είχε ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου το οποίο και να ήθελα δεν μπορούσα να αφαιρέσω... Η δεύτερη ανάμνηση είναι αυτή της πρώτης μας συνάντησης με τον νεογέννητο γιο μου... Έχω περιγράψει παλιότερα αυτή την συνάντηση , η εμπειρία ήταν σχεδόν μεταφυσική... Ο κόσμος όλος είχε παγώσει, είχε μπει σε slow motion, τίποτα δεν υπήρχε εκτός από εμένα και αυτόν... Το συναίσθημα της στιγμής ήταν φοβερά δυνατό, σ

Μετά από τις γιορτές και τα γενέθλια της προηγούμενης εβδομάδας, καινούργια βιβλία μπήκαν στο σπίτι μας και είτε διαβάστηκαν ήδη είτε πήραν την θέση τους στα κομοδίνα και περιμένουν να διαβαστούν... Πήρα στην Μ. το "Χαστούκι" του Χρήστου Τσιόλκα (το διάβασε ήδη και ενθουσιάστηκε), ο αδερφός μου πήρε σε εμένα το "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του Leonardo Padura και στην Μ. το "Ο Σικελός" του Mario Puzo και ο κουνιάδος μου μού πήρε το "Σύγκρουση Βασιλέων" του George R.R. Martin, το δεύτερο μέρος της saga του "A song of Ice and Fire" ...

Επιστρέφοντας από την Αίγινα έκανα μια λίστα με τα αδιάβαστα βιβλία που έχει η βιβλιοθήκη μου και έβαλα κάποια από αυτά στο κομοδίνο μου με σκοπό να τα διαβάσω... Το πρώτο που έπιασα στα χέρια μου ήταν το  "Όλα τα πρωινά του κόσμου" του Pascal Quignard , μια νουβέλα 117 σελίδων που διαβάστηκε μέσα σε δυο ώρες... Το  "Όλα τα πρωινά του κόσμου"   είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα που έχει ύφος εποχής αλλά διαβάζεται με μεγάλη άνεση... Είναι ένας ύμνος στην αγάπη, στον σεβασμό, στη μουσική, τη δημιουργία, τη ζωή... Η αγάπη σαν ζωοποιός δύναμη που δεν γνωρίζει φραγμούς και τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, η αγάπη (η απουσία της) που οδηγεί στο θάνατο... Η μουσική σαν υπέρτατη έκφραση των συναισθημάτων, της ζωής, ο ήχος του σύμπαντος που σπάει τις γραμμές της παρτιτούρας και αποκτά υπόσταση και συναίσθημα... Ο σεβασμός που οικοδομείται πάνω στην αναγνώριση του μεγαλείου, του συναισθηματικού αλλά και του δημιουργικού, που αγνοεί και παραμερίζει τις διαφορές

Όλοι έχουμε κάνει χοντράδες στην ζωή μας, μικρές ή μεγάλες... Κάποιες από αυτές σε ακολουθάνε μια ολόκληρη ζωή και σε καθορίζουν... Κάτι τέτοιο συνέβη όταν το 1972, τρεις έφηβοι από μια λευκή γειτονιά μπαίνουν σε μια συνοικία μαύρων στην Ουάσινγκτον για να δείξουν ότι δεν φοβούνται τους "αράπηδες" και "να τους την πουν" ... Κάπως έτσι ξεκινάει το καταπληκτικό αυτό βιβλίο του ελληνοαμερικανού συγγραφέα, George Pelecanos , σεναριογράφου και παραγωγού του πολυαγαπημένου "The Wire" ... Το "Αδιέξοδο" είναι ένα υπέροχο βιβλίο από αυτά που δεν αφήνεις από τα χέρια σου και στενοχωριέσαι όταν τελειώσουν... Το αγόρασε η Μ. στην Αίγινα και το τέλειωσε σε μια μέρα κι όταν το πήρα κι εγώ στα χέρια μου έκανα το ίδιο... Το βιβλίο είναι γεμάτο εικόνες, ο  Pelecanos  σαν σε ταινία ξετυλίγει τους χαρακτήρες και τις περιγραφές με μαεστρία... Δεν προσπαθεί να φτιάξει στερεοτυπικά καλούς ή κακούς ήρωες, τους παρουσιάζει από κάθε πλευρά, ακόμα και τους πι

Το αγόρασα από το κέντρο τύπου της Αίγινας, όταν τελείωσα τα δυο βιβλία του Warcraft που είχα φέρει μαζί μου από την Αθήνα ... Μπήκα βιαστικά με τον Σ. στο καρότσι (μια από τις λίγες φορές που τον κατάφερα να κάτσει) και το βρήκα σχεδόν πρώτο όπως χάζευα το ράφι... Το όνομα του Hornby  μου θύμισε ότι δεν έχω διαβάσει ποτέ βιβλίο του, ήταν και σε προσφορά (7,5 €) και το πήρα... Η υπόθεση έχει να κάνει με τον Σαμ, ένα έφηβο που στην ηλικία των δεκαέξι ετών αφήνει έγκυο την κοπέλα του και αναγκάζεται να κάνει μια βουτιά στον κόσμο των μεγάλων... Σχεδόν μοναδικό του στήριγμα μια αφίσα του ειδώλου του, Tony Hawk  στην οποία μιλάει και αυτή του απαντάει... Εμείς παρακολουθούμε την αφήγηση του Σαμ, δύο χρόνια μετά... Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο με ρυθμό γρήγορο, όπως θα μίλαγε ένας έφηβος και γι' αυτό απουσιάζουν οι διάφορες φόρμες του γραπτού λόγου που συνήθως διαβάζουμε στα βιβλία, γεγονός που σε κάποια σημεία κουράζει και αποσυντονίζει... Το μυθιστόρημα αυτό είναι εφ

Είναι ok να είσαι geek και να σου αρέσουν geeky πράγματα... Πολλοί ίσως να σκέφτονται ότι το να διαβάζεις βιβλία για μάγους, δράκους, ξωτικά και δαίμονες δεν φανερώνει ώριμο αναγνώστη, ούτε καν ώριμο άνθρωπο αλλά όλοι αυτοί μπορούν να βάλουν τη γνώμη τους εκεί που ξέρουν (???) και να με αφήσουν ήσυχο και μένα και όλους του υπόλοιπους geeks που μας πωρώνει μια ακόμα ιστορία για μάγους, δράκους, ξωτικά και δαίμονες... Παρά το πάθος μου να υπερασπιστώ την fantasy λογοτεχνία το σημερινό review δεν θα ενισχύσει σημαντικά τις προσπάθειές μου... Κατά την περίοδο των διακοπών διάβασα δυο βιβλία της σειράς Warcraft, τα οποία αποτελούν το δεύτερο και τρίτο μέρος μιας τριλογίας σχετικά με τη γέννηση και τους πολέμους που προκάλεσε η Ορδή, το πρώτο μέρος της οποίας ήταν το "Η Γέννηση της Ορδής" ... Ενώ το πρώτο μέρος της τριλογίας ήταν εξαίρετο δείγμα fantasy λογοτεχνίας, δεν ισχύει το ίδιο με τις δυο συνέχειες... Το βιβλίο "Σκοτεινή Παλίρροια" είναι το δεύτερο μέρ

Πίσω στην Αθήνα και πάλι... Διακοπές τέλος όχι όμως και άδεια, επιστροφή στη δουλειά στις 16... Και φέτος όπως και πέρυσι οι διακοπές ήταν εξαιρετικές... Η επιστροφή στην Αίγινα και στις Fistikies για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με είχε προβληματίσει λίγο διότι πίστευα ότι δεν θα μπορούσαμε με τίποτε να περάσουμε τόσο καλά όσο την πρώτη χρονιά αλλά ευτυχώς για μένα διαψεύστηκα... Η επιστροφή στο νησί και στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν σαν να πήγαινα στο εξοχικό μου, στο χωριό μου όπως έλεγα στην Μ. ... Είδα πάλι ανθρώπους από πέρυσι, πελάτες του ξενοδοχείου και προσωπικό, την μανάβισσα που ψωνίζαμε φρούτα και λαχανικά, τα γκαρσόνια στο ουζερί που τρώγαμε που φωνάζανε τον Σ. από το απέναντι πεζοδρόμιο... Ένιωσα πολύ ωραία, like home που λένε και στο χωριό μου...  Οι διακοπές μας ήταν πολύ easy going (που λένε πάλι στο χωριό μου) ... Μπάνιο στην θάλασσα ή την πισίνα πρωί και απόγευμα, σουλάτσο στην πόλη, πολύ φαΐ (αλλά πολύ λέμε), ύπνος, διάβασμα και ωραία χαλαρωτικά βράδια στο

Το καράβι έχει ξεκινήσει εδώ και 10 λεπτά... Το ταξίδι αν και μικρό σε διάρκεια με πάει μακρυά... Τα λέμε...

...Στον νόμιμο κόσμο των μπίζνες, το να κλέβεις τους πελάτες δεν είναι επιλήψιμο όσο δεν συλλαμβάνεσαι επ' αυτοφόρω... "The mafia manager", σελ 127 Το να εξαπατάς τον κόσμο είναι, φυσικά, η αληθινή φύση των μπίζνες, όσο και αν δεν το ομολογεί κανείς εύκολα τόσο ωμά... "The mafia manager", σελ 129 Ξεκινάω το post με την παράθεση των δύο αυτών quotes διότι σε αυτά κρύβεται όλη η ουσία του βιβλίου... Αν οι business είναι η τέχνη της απάτης τότε ποιος καλύτερος να δώσει συμβουλές για αυτήν από κάποιον που φέρει με περηφάνια τον τίτλο του businessman/απατεώνα, ενός wise guy, ενός ανθρώπου που ξέρει από μέσα τη Δική Μας Υπόθεση (Coza Nostra)... O V (του οποίου τα προσωπικά στοιχεία είναι άγνωστα) είναι μέλος της μαφίας αλλά και  businessman, τουλάχιστον έτσι το βλέπει αυτός... Δίνει συμβουλές που θα μπορούσε κάποιος να βρει σε κάποιο εγχειρίδιο για καλό management ή σε βιβλία αυτοβελτίωσης, έχει όμως την ειλικρίνεια να ομολογεί τους σκοπούς του ε