Πολιτικά ορθές μαλακίες...

Έχω ένα θέμα με την πολιτική ορθότητα, μου την σβουρίζει διότι πιστεύω ότι κατά βάση είναι ένας εύσχημος τρόπος να καμουφλαριστεί η υποκρισία... Υπάρχουν δύο πολιτικά ορθές εκφράσεις που με εκνευρίζουν αφάνταστα...

Η πρώτη είναι ο "έγχρωμος" όταν αναφέρεται κάποιος σε άνθρωπο μη-λευκό / Καυκάσιο και ειδικά σε μαύρους... Τι πάει να πει έγχρωμος, για άνθρωπο μιλάμε όχι για τηλεόραση... Υπάρχουν λευκοί, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι, γιατί τους λευκούς τους λέμε λευκούς και τους υπόλοιπους έγχρωμους; Για να μην φανούμε ρατσιστές; Από πότε είναι ρατσιστικό να λες την αλήθεια; Είναι ντροπή να λες ότι κάποιος είναι μαύρος; Το τραγούδι του James Brown και μετέπειτα moto της Black Power έλεγε "Say it loud, i 'm black and i 'm proud" δεν έλεγε "Say it loud, i 'm coloured and i 'm proud"... Το να αποκαλείς κάποιον μη-λευκό έγχρωμο δεν επιδεικνύει ευαισθησία και σεβασμό στη διαφορετικότητα αλλά τύψεις που ενδεχόμενα νιώθει ο λευκός για ότι του έχει κάνει και μια υποκριτική, τάχα μου ανθρωπιστική στάση, "να δείτε με, σέβομαι όλους τους ανθρώπους, σέβομαι το διαφορετικό, δεν τους λέω μαύρους τους λέω έγχρωμους"... Μη χέσω...

Η δεύτερη πολιτικά ορθή έκφραση που με εκνευρίζει είναι το να ονομάζεις τους ανθρώπους με αναπηρία, "άτομα με ειδικές ικανότητες"... Ok, καλή η θετική σκέψη αλλά το να βαφτίζεις το ψάρι κρέας, δεν καλυτερεύει κάτι στις ζωές αυτών των ανθρώπων... Υπάρχουν άνθρωποι που είτε γεννήθηκαν έτσι είτε τους συνέβη να έχουν κάποια αναπηρία, είναι υποχρέωση της κοινωνίας μας να τους αποδεχτεί και να τους βοηθήσει να ενταχθούν σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, στην εκπαίδευση, την εργασία, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό... Το να προσπαθείς να λειάνεις τις γωνίες τις αναπηρίας ονομάζοντάς την "ειδική ικανότητα" είναι σκέτη υποκρισία, ένα όνομα δεν κάνει τη διαφορά, ησυχάζει απλά τον τρόμο που νιώθουν οι υπόλοιποι, μη - ανάπηροι, στο άκουσμα ή στην θέα ενός ανάπηρου ανθρώπου και τις τύψεις για την κρυφή, άγρια χαρά που νιώθουν γιατί δεν συνέβη σε αυτούς και τους αγαπημένους τους, στη ζωή του πραγματικά ενδιαφερόμενου δεν αλλάζει κάτι... Είμαι σίγουρος ότι ένας ανάπηρος θα προτιμούσε να έχει συμπολίτες που σέβονται την ύπαρξή του, δεν παρκάρουν στα πεζοδρόμια πάνω στις ράμπες διέλευσης αμαξιδίων, ούτε παρκάρουν στις θέσεις πάρκινγκ ειδικά για αυτόν στα πολυκαταστήματα και ένα κράτος που δεν είναι αδιάφορο, για να μην πω εχθρικό, απέναντί του, που δεν τον αντιμετωπίζει σαν στατιστική και σαν βάρος του συστήματος υγείας... Είμαι σίγουρος ότι θα αντάλλασσε όλα αυτά χωρίς δεύτερη σκέψη με τον τίτλο "άτομο με ειδικές ικανότητες"... όπως είμαι σίγουρος ότι θα αντάλλασσε τις "ειδικές ικανότητες" του εν μια νυκτί για να έχει την υγεία του και την αρτιμέλεια του... Αν είχε περιεχόμενο το ενδιαφέρον και ο ανθρωπισμός, οι λέξεις δεν θα έπαιζαν ρόλο...