Οι "πολιτικά ορθοί" γονείς...

Αν υπάρχει μια κατηγορία γονέων που με εκνευρίζει εξίσου με αυτή εκείνων των γονέων που δεν λένε να πάρουν απόφαση ότι έχουν γίνει γονείς και ότι το παιδί έχει ανάγκες και συνήθειες διαφορετικές από αυτές ενός ενήλικα, είναι οι πολιτικά ορθοί γονείς... Είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι σε συζητήσεις με άλλους γονείς θεωρούν χρέος τους να υποκριθούν τους απόλυτα αφοσιωμένους στην ευτυχία των παιδιών τους τόσο που καμιά κατάσταση και καμιά κούραση δεν τους κάνει να βαρυγκομήσουν... μέχρι να αντιληφθούν ότι και ο απέναντι έχει παιδιά και κουράζεται και βαρυγκομάει καμιά φορά οπότε ξεσπαθώνουν, δειλά στην αρχή αλλά με ανακούφιση στην συνέχεια... 

Είναι οι γονείς εκείνοι που "ντρέπονται" να πουν ότι κουράζονται, ότι ίσως θα ήθελαν να έχουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους και χτίζουν μια περσόνα γονιού/Δαλάι - Λάμα/οσιομάρτυρα ο οποίος υπομένει/κάνει τα πάντα για το παιδί του αγόγγυστα... Η περσόνα αυτή καλύπτει όλα τα στερεότυπα του γονιού-θυσία με τα οποία μεγαλώσαμε οι περισσότεροι από εμάς και προσπαθεί να χώσει κάτω από το χαλί τις όποιες ανασφάλειες και τύψεις έχει ο πολιτικά ορθός γονιός για την επάρκεια του ρόλου που έχει αναλάβει...  Επί της ουσίας δεν καταφέρνει τίποτα, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, πρώτα απ' όλους το καταλαβαίνουν τα ίδια τα παιδιά και το μόνο που μένει είναι η απογοήτευση και ενίοτε η αμηχανία...

Όσοι πήραμε την απόφαση να κάνουμε παιδιά, κάναμε μια επιλογή η οποία άλλαξε τη ζωή μας από τα θεμέλια... Η αγάπη και η ευτυχία που μας έχουν χαρίσει τα παιδιά μας δεν σημαίνει ότι δεν συνοδεύονται και από την πλήρη ανατροπή αυτού που ονομάζαμε καθημερινότητα και προσωπικές συνήθειες καθώς και από πολύ κούραση [*] .... Το παιδί θέλει φροντίδα, θέλει τρέξιμο και χρόνο που θα τον περάσεις μαζί του γιατί το χρειάζεται και αυτό και εσύ... Οι αντοχές του ανθρώπου είναι πεπερασμένες, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ να παραδεχθείς πως κουράστηκες, πως πονάνε τα πόδια σου, πως μπαΐλντισες...

Το καλοκαίρι στην Αίγινα, κάθε απόγευμα ο Σ. μου μετά το μπανάκι στην πισίνα, ήθελε να κόβουμε βόλτες μέσα στον κήπο του ξενοδοχείου... Το "περιπολάκι" κράταγε τουλάχιστον μια ώρα κάθε μέρα, το έκανα κάθε μέρα με την καρδιά μου αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μου κόβονταν τα πόδια να κυνηγάω τον μπόμπιρα πάνω κάτω σε σκάλες και μέσα στα χώματα, ούτε ότι μπορεί εκείνη την ώρα εγώ να προτιμούσα να αράξω στην σεζ λονγκ με ένα παγωμένο καφέ στο χέρι... 

Κάθε επιλογή που κάνει ο καθένας στη ζωή του έχει ένα κόστος, το να υποκρινόμαστε ότι αδιαφορούμε για το κόστος αυτό, ενώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο, δεν τιμά την επιλογή μας κι ούτε προστατεύει κανέναν, είτε μιλάμε για τον γονιό είτε για το παιδί... Το μόνο που χρειάζονται και οι δύο είναι η αλήθεια... Το παιδί, και μιλάω ακόμα και για τα μωρά, δεν θα πάθει κάτι αν καταλάβει ότι ο μπαμπάς και η μαμά δεν είναι μηχανές, ότι κουράζονται κι ότι μπορεί να είναι κακόκεφοι ή αγχωμένοι... Αντίστοιχα ο γονιός αν δεν κρύβει την αλήθεια μέσα του, έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να μην κάνει την κλασσική μαλακία να πει πάνω σε καυγά σε ανύποπτο χρόνο στο παιδί του, "Ξέρεις τι θυσίες έχω κάνει εγώ για σένα;" .... 

Ας μην τις έκανες ρε μεγάλε, μην μας σκοτίζεις...

Υ.Γ. Το post προέκυψε έπειτα από συνομιλία με γνωστό μου την προηγούμενη εβδομάδα, όπου ξεκίνησε να μου περιγράφει τα πρώτα βήματα του χρονιάρικου γιου του... Όταν σχολιάζοντας του είπα την εμπειρία από τον γιο μου ο οποίος δεν είχε αναπαμό και ήθελε να περπατάει διαρκώς εξουθενώνοντας εμένα και την μάνα του, έσπευσε να δηλώσει ότι η εικόνα του γιου του να περπατάει είναι απόλαυση και ότι τον ξετρελαίνει... Όταν του ανταπάντησα ότι, ok κι εγώ ξελιγωνόμουν όταν έβλεπα το γιο μου να περπατάει αλλά είχα ξεποδαριαστεί εκείνη την περίοδο, μου παραδέχτηκε δειλά ότι τον έχει πεθάνει η μέση του από το διαρκές σκύψιμο για να κρατάει τον μπέμπη από το χεράκι και να περπατάει...

[*] Δεδομένου ότι την ανατροφή των παιδιών δεν την έχουν αναλάβει επί 24-ώρου βάσεως παππούδες και γιαγιάδες...