Τα σύνορα...

Διαβάζοντας σήμερα τα feeds του reader μου έπεσα πάνω στην είδηση του θανάτου του Μιχρί Μπελί, του "Καπετάν Κεμάλ"... Αναδημοσιεύω ένα απόσπασμά από το βιβλίο του, "Καπετάν Κεμάλ: Αναμνήσεις από τον ελληνικό εμφύλιο" το οποίο διάβασα στο ρεπορτάζ του TVXS και μου άρεσε πολύ...

Τα σύνορα

Με τον Λασσάνη ξανασυναντήθηκα ελάχιστες φορές. Δεν είχαμε τα ίδια καθήκοντα. Εκείνος, ως διοικητής, βρισκόταν πιο πολύ στην Ανατολική Μακεδονία, ενώ εγώ στη Θράκη. Τον πρώτο καιρό ξαναβρεθήκαμε μαζί σε μια πορεία, αυτή τη φορά με μια μεγάλη ομάδα ανταρτών. Τη μέρα είχε ήλιο και έκανε ζέστη. Τη νύχτα φύσαγε παγωμένο αγιάζι. Φορούσα τα πολιτικά ρούχα και δεν με ζέσταιναν. Ο Λασσάνης φορούσε χοντρή στρατιωτική στολή και χλαίνη. Ήρθε η ώρα να κοιμηθούμε. «Ελαφρά είσαι ντυμένος» είπε, «να κοιμηθούμε πλάτη με πλάτη, η χλαίνη φτάνει και για τους δύο». Έτσι κάναμε. Το «πλάτη με πλάτη» είχε κάποιο αποτέλεσμα, αλλά τι να σου κάνει μία χλαίνη, δεν έφτανε να σκεπαστούν καλά δύο άνθρωποι. Το κρύο δεν με άφηνε να κοιμηθώ. Σηκώθηκα κι έκοβα βόλτες. Ο Λασσάνης τον είχε πάρει. Έσκυψα και άγγιξα τον γύψο στο χέρι του. Ήταν παγωμένος. Τον σκέπασα καλά με την χλαίνη. Ξάπλωσα ξανά με την πλάτη μου στην πλάτη του. Μια-δυο φορές που με πήρε λίγο ο ύπνος και ξύπνησα, είδα τη χλαίνη πάνω μου. Την έριξα με τρόπο πάνω του. Αυτό επαναλήφθηκε κάμποσες φορές. Τον σκέπαζα με την χλαίνη και, μόλις το 'παιρνε είδηση, την έριχνε στη δική μου πλάτη. Στο τέλος υπερίσχυσα εγώ ή, τουλάχιστον, έτσι νόμισα. Η χλαίνη, πάντως, δεν ήταν πάνω μου. Χάραξε η μέρα. Σηκωθήκαμε. Είδα τη χλαίνη: ένα κουβάρι ανάμεσά μας. «Σε κάτι χρησίμεψε, δεν μπορείς να πεις, χάραξε τα σύνορα ανάμεσά μας» είπε γελώντας ο Λασσάνης».