"Ρόουζ Μάντερ" του Stephen King

Είμαι δεδηλωμένος fan του Stephen King, δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να βγάλω κάποιο βιβλίο του σκάρτο, οπότε εξ ορισμού η κρίση μου στερείται αντικειμενικότητας... Κάποια πράγματα σου αρέσουν από κεκτημένη ταχύτητα γιατί έτσι έχεις μάθει, satisfaction guaranteed που λένε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι πάντα έτσι...

Αν κάποιος σταματήσει την ανάγνωση του post εδώ θα μείνει με την ιδέα ότι θα σούρω στο "Ρόουζ Μάντερ" τα εξ αμάξης αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια... Το "Ρόουζ Μάντερ" μου άρεσε αρκετά και με κράτησε σε αγωνία σε αρκετά σημεία του και αν δεν το καταφέρει αυτό ο Stephen King, ποιος άλλος μπορεί καλύτερα; Η αλήθεια είναι ότι έχω μεγάλες απαιτήσεις από τον Αμερικανό συγγραφέα από το Μέιν, περιμένω πάντοτε να με συναρπάσει, είμαι μάλλον απαιτητικός, και όταν απλά το αποτέλεσμα με ικανοποιεί γίνομαι γκρινιάρης...

Η Ρόζι ζει 14 χρόνια μέσα στον εφιάλτη που την έχει φυλακίσει ο βάναυσος, ημίτρελος σύζυγός της ο Νόρμαν, όταν ένα τυχαίο γεγονός, μια κηλίδα αίμα στο σεντόνι, την κάνει να εγκαταλείψει την ζωή της και τον Νόρμαν, να φύγει από την πόλη που ζει και να προσπαθήσει να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή... Ο Νόρμαν εξαπολύει πραγματικό ανθρωποκυνηγητό εναντίον της και η φρίκη και ο εφιάλτης κλιμακώνονται σιγά σιγά ενώ ένα περίεργος πίνακας που απεικονίζει μια γυναίκα που στέκει στην κορφή ενός λόφου περιπλέκει περισσότερο τα πράγματα...

Το βιβλίο είναι καλό και είναι χαρακτηριστικό της γραφής του King... Πολύπλευροι χαρακτήρες, λεπτομερείς περιγραφές (κάποιες φορές εξαντλητικές αλλά όλοι έχουν τα κουσούρια τους...), δυνατή πλοκή με σταδιακή κορύφωση, τρόμος που "υφέρπει" μέχρι να δείξει το πρόσωπό του σε όλο το φριχτό του μεγαλείο... Ο King χειρίζεται καταπληκτικά τη γλώσσα και σχηματίζει πολύ όμορφες εικόνες... Η παρομοίωση ότι τα δέντρα έμοιαζαν με γίγαντες που θάφτηκαν ζωντανοί με τα χέρια έξω από το χώμα προσπαθώντας να σωθούν μου άρεσε πάρα πολύ... Ο χαρακτήρας του Νόρμαν, ενός ανθρώπου πραγματικά τρομακτικού και απόλυτα αληθινού, παρουσιάζεται σε πρώτο πρόσωπο, ο αναγνώστης παρακολουθεί τις σκέψεις του Νόρμαν, βλέπει μέσα από τα μάτια του την πορεία προς την απόλυτη τρέλα ενός ανθρωπίνου τέρατος που μέχρι πρότινος είχε απλά την σύνεση να κρύβει την μανία του... Ο Νόρμαν είναι για μένα το δυνατό χαρτί αυτού του βιβλίου... Το αδύνατο ποιο είναι;

Δεν συγκλονίστηκα... Πρόβλημά σου θα πει κάποιος αλλά εγώ είμαι αυτός που ποστάρει, οπότε το λέω πάλι... Δεν συγκλονίστηκα... Το βιβλίο είναι καλό αλλά του έλειπε αυτό το "κάτι" που θα το απογείωνε, το  "κάτι" που δεν περιγράφεται με λόγια γιατί είναι απλά συναίσθημα... Το φινάλε δεν με ικανοποίησε... Δεν ήταν σαφές τι ήταν η Ρόουζ Μάντερ, από πού προήλθε, γιατί επέλεξε την Ρόζι... Δεν ξέρω αν ήταν ξεκάθαρο σε κάποιους άλλους αλλά εγώ έμεινα με την απορία... Επίσης το θέμα με την "τρέλα"  της Ρόζι... Δεν το έπιασα καθόλου... Δεν κατάλαβα γιατί προστέθηκαν οι τελευταίες σελίδες στο βιβλίο, δεν κατάλαβα τι εξυπηρετούσε αυτή η επέκταση της ιστορίας από την στιγμή που η προέλευση της Ρόουζ Μάντερ ήταν θολή... Θεωρώ τον εαυτό μου στοιχειωδώς έξυπνο αλλά όταν διαβάζω ένα βιβλίο του Stephen King δεν θέλω να χρειάζομαι βοήθημα για επεξήγηση και αυτή την στιγμή κάπως έτσι νιώθω όταν σκέφτομαι το "Ρόουζ Μάντερ", σαν μαθητής που χρειάζεται βοήθημα του Πατάκη για να καταλάβει τα αρχαία ελληνικά... 

Τα αρχαία ελληνικά δεν μου άρεσαν καθόλου σαν μάθημα οπότε καταλαβαίνετε την προκατάληψη μου...