"Η αδελφότητα της Ιεράς Σινδόνης" της Julia Navarro

Η χρονική στιγμή κατά την οποία ξεκινάμε την ανάγνωση ενός βιβλίου παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην τελική εντύπωση που μας αφήνει... Συνήθως όταν διαβάζουμε κάτι πρωτόγνωρο για τις αναγνωστικές μας συνήθειες, εντυπωσιαζόμαστε, αν πάλι κάτι το έχουμε ξανασυναντήσει πολλές φορές στις αναγνωστικές μας περιπλανήσεις ο συγγραφέας πρέπει να τα "δώσει όλα" για να κερδίσει τα εύσημα μας...

Αν είχα διαβάσει την  "Αδελφότητα της Ιεράς Σινδόνης" πριν από 6 με 7 χρόνια ίσως να είχα ενθουσιαστεί... Σήμερα η τελική μου εντύπωση είναι μια ελαφρώς βαριεστημένη ικανοποίηση...

Το βιβλίο της Julia Navarro κυκλοφόρησε πριν από 7 χρόνια και ήταν μεγάλο best seller, κατάφερε να εκθρονίσει μάλιστα τον "Κώδικα Da Vinci" από την κορυφή των πωλήσεων στην Ισπανία... Η υπόθεση του βιβλίου έχει να κάνει με το μυστήριο που πλέκεται γύρω από την Ιερά Σινδόνη και τις πυρκαγιές που ξεσπούν στον Καθεδρικό του Τορίνο όπου φυλάσσεται... Η υπόθεση κινεί την περιέργεια ενός Ιταλού αστυνομικού ο οποίος είναι πεπεισμένος ότι κάτι κρύβεται πίσω από την όλη ιστορία και αποφασίζει να δράσει για να ξεσκεπάσει την συνωμοσία που πιστεύει ότι εξυφαίνεται...

Το βιβλίο ακολουθεί τη συνταγή της επιτυχίας εκείνης της εποχής... Ιερά κειμήλια, αστυνομικό μυστήριο, μπόλικη ιστορία και θρησκεία και... Ναΐτες!!! Πολλοί Ναΐτες!!! Πιάνοντας ένα ένα αυτά τα στοιχεία πρέπει να ομολογήσω ότι η Navarro πλέκει ωραία την ιστορία της γύρω από αναφορές που βρίσκονται στα Απόκρυφα Ευαγγέλια για να χτίσει τον θρύλο της Ιεράς Σινδόνης και του παρασκηνίου που την συνοδεύει από τότε μέχρι σήμερα... Οι ιστορικές αναφορές της είναι ελαφρώς επιδερμικές και τόσο όσο ώστε να πάρει ζωή η πλοκή του βιβλίου ενώ το αστυνομικό μυστήριο είναι ικανοποιητικό... Το πρόβλημα του βιβλίου, για μένα, έγκειται στο γεγονός ότι 7 χρόνια μετά και έχοντας διαβάσει μερικά ακόμα βιβλία με Ναΐτες και μυστήρια, δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα με την πρωτοτυπία του θέματος... Επιπλέον η  "Αδελφότητα της Ιεράς Σινδόνης" , και αυτό δεν έχω καταλάβει αν είναι πρόβλημα της συγγραφέα ή της μεταφράστριας, έχει μια γλώσσα εξαιρετικά απλοϊκή με αποτέλεσμα κάποιοι διάλογοι και κάποιες περιγραφές να φαίνονται παιδιάστικες... Παρ' όλα αυτά, το πολύ δυνατό φινάλε του βιβλίου αφήνει μια καλή τελευταία εντύπωση...

Εν ολίγοις, μιλάμε για ένα βιβλίο που δεν είναι αριστούργημα του είδους αλλά μπορεί να γοητεύσει τον πεινασμένο για μυστήριο και συνωμοσίες αναγνώστη... Όσοι έχουν πάρει τη δόση τους από Ναΐτες, όπως εγώ, ας το προσπεράσουν...