Η Αγία Ελληνική Οικογένεια...

Ο θεματοφύλακας των ιερών και οσίων, ο στυλοβάτης του έθνους, ο άγγελος προστάτης του τρισχιλιετούς DNA μας...Στηριγμένη περισσότερο στην εξουσία και την επιβολή παρά στην αγάπη και την στοργή, διαιωνίζει αγκυλώσεις και απωθημένα γενεών... Η ασφυκτική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ των μελών της και κυρίως μεταξύ γονέων και παιδιών, είναι σχέση εξάρτησης, αδυναμίας να νιώσει καλά ο γονιός εκτός της σχέσης με το παιδί λόγω των συναισθηματικών ελλειμμάτων που έχει με αποτέλεσμα να αγκιστρώνεται πάνω στο παιδί και να το πλάθει όχι όπως θα ήταν καλό για αυτό αλλά με γνώμονα τι ο γονιός πιστεύει ότι είναι καλό, προβάλλοντας πάνω στο παιδί τα δικά του απωθημένα και όνειρα...

"Κανένας δεν θα σε αγαπήσει σαν το γονιό σου", "Μάνα είναι μόνο μία"... Αυτός είναι ο εκβιασμός που γίνεται στα παιδιά για να υποταχθούν στην εξουσία του γονιού τους, στην αλάνθαστη γνώμη του, στην αυθεντία του...  Η σχέση δεν αναπτύσσεται σε μια βάση αμοιβαίου σεβασμού και κατανόησης αλλά με λογικές υπεροχής και κυριαρχίας, "η μανούλα ξέρει καλύτερα"... Το αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η μανούλα πάντα ξέρει καλύτερα είναι να μεγαλώνουν παιδιά που είναι δύσπιστα προς όλους όσους ανήκουν στο περιβάλλον εκτός της οικογένειάς τους, που δυσκολεύονται να κάνουν σχέσεις με άλλους ανθρώπους, είτε φιλικές είτε ερωτικές, γιατί δεν μπορούν να τους εμπιστευτούν, που δεν κυνηγούν τα όνειρά τους αλλά κυνηγούν τα όνειρα των γονιών τους και όταν καταλαβαίνουν το λάθος τους συνήθως είναι αργά...

Ο γονιός πρέπει να αφουγκράζεται το παιδί του και να προσπαθεί να το κατανοήσει καθημερινά... Απαραίτητη προυπόθεση είναι να έχει "συμμαζέψει" όσο περισσότερο μπορεί το δικό του συναισθηματικό χάος... Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και έχει διαφορετικές ανάγκες, δεν υπάρχουν συνταγές... "Τα αγόρια δεν κλαίνε", λένε στα αγοράκια... Υπάρχουν όμως και αγοράκια που κλαίνε, παιδιά που θέλουν περισσότερη αγκαλιά, άλλα που θέλουν περισσότερη ελευθερία, περισσότερη εμπιστοσύνη... Οι κανόνες και τα κλισέ  χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η προσωπικότητα του κάθε παιδιού, δημιουργούν ερωτηματικά, τύψεις και ενοχές στα παιδιά που δεν μπορούν να σταθούν "στο ύψος των περιστάσεων" που απαιτούν οι κοινωνικές και οικογενειακές επιταγές άρα και άλλα συναισθηματικά ελλείματα και προβληματισμούς...

Συνήθιζα να πιστεύω ότι το μοντέλο της ελληνικής οικογένειας είναι πολύ καλύτερο από αυτό της οικογένειας των βορειοευρωπαίων διότι πίστευα ότι η τάση των Ευρωπαίων να "πετούν" τα παιδιά τους στα βαθιά νερά της ζωής για να κολυμπήσουν φανέρωνε έλλειψη στοργής... Σήμερα πιστεύω ότι το βορειοευρωπαϊκό μοντέλο οικογένειας, με όλα του τα πιθανά μειονεκτήματα είναι καλύτερο, από αυτό της ελληνικής οικογένειας διότι εστιάζει περισσότερο στην ανατροφή συναισθηματικά ασφαλών και σίγουρων ανθρώπων χωρίς συναισθηματικές εξαρτήσεις κι εκβιασμούς, ανθρώπων ικανών να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακρυά από την "φωλιά" της οικογένειας χωρίς τον φόβο να τσακιστούν από το ύψος ή να νιώσουν τύψεις για όσους άφησαν πίσω...