Εγώ και ο Θεός...

Η σχέση μου με τον Θεό είχε πάντα τις ιδιαιτερότητές της... Προέρχομαι από μια οικογένεια που η μητέρα πιστεύει αλλά η σχέση της με το χριστιανικό τελετουργικό είναι περιορισμένη, δεν πάει συχνά στην εκκλησία, και ο πατέρας είναι επί της ουσίας άθεος αλλά δεν το παραδέχτηκε ποτέ, ούτε καν στον εαυτό του... Δεν πήγα ποτέ κατηχητικό και οι παππούδες γκρινιάζανε που δεν πηγαίναμε εγώ και ο αδελφός μου εκκλησία... Ειδικά αν πηγαίναμε το Πάσχα στο χωριό και δεν πηγαίναμε εκκλησία ήταν σίγουρο ότι θα μούτρωναν...

Μεγαλώνοντας η σχέση μου με την θρησκεία ήταν μάλλον εθιμοτυπική αλλά στηριζόταν στον φόβο που είχα (και έχω) για τον θάνατο και το "μετά"... Όντας μάλλον ορθολογιστής, δεν μπορούσα να δώσω λογική εξήγηση σε κάποια πράγματα τα οποία περιέχονται στην χριστιανική πίστη γι' αυτό και είχα αποφασίσει να απομονώσω τα θετικά, κατ' εμέ, κομμάτια της χριστιανικής διδασκαλίας και να τα χρησιμοποιήσω για να δομήσω το δικό μου προσωπικό δόγμα... Η πίστη μου στην ύπαρξη του θείου στηριζόταν επίσης στο γεγονός ότι έχω μια μεταφυσική πίστη για την ύπαρξη κάτι άλλου πέρα από τον υλικό κόσμο, την οποία δεν μπορώ να αιτιολογήσω, και στο γεγονός ότι πάντοτε ζήλευα τους ανθρώπους που πιστεύουν δυνατά σε κάτι χωρίς αμφιβολίες, που έχουν την πολυτέλεια/κατάρα να έχουν βεβαιότητες και μπούσουλες στη ζωή τους...

Η γέννηση του παιδιού μου πίστευα ότι θα με έφερνε πιο κοντά στον Θεό, ίσως λόγω της μοναξιάς που νιώθει ο νέος γονιός όταν συνειδητοποιεί την ευθύνη του να βοηθήσει ένα πλάσμα που είναι ζωντανό κομμάτι του να ζήσει και να μεγαλώσει με υγεία και ευτυχία, ένα αποκούμπι είναι χρήσιμο, η βεβαιότητα ότι κάτι άλλο ανώτερο από σένα έχει απλώσει προστατευτικά τις φτερούγες του από πάνω σου... Τα πράγματα όμως δεν έγιναν ακριβώς έτσι... 

Κάποια προβλήματα υγείας του μπέμπη και μια γενικότερη περίοδος αναθεώρησης και εσωτερικών διεργασιών με απομάκρυναν πολύ από αυτό που λέγεται σχέση με το Θείο... Η σιωπή που ακούω από το υπερπέραν είναι εκκωφαντική και πραγματικά υπήρξαν στιγμές που ήθελα πάρα πολύ να ακούσω έστω και ένα ψίθυρο... Θα μου πει κάποιος, συνήγορος του Θεού, ότι ίσως δεν είχα τα αυτιά ανοιχτά για να ακούσω... Ίσως να είναι και έτσι... Από την την άλλη όμως περιμένεις από αυτή την πέρα από τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά δύναμη να σταθεί στο πλάι σου όταν την χρειαστείς χωρίς να είναι απαραίτητο να προηγηθεί ο όλεθρος, να σε συντρέξει άμεσα όπως θα συντρέξει ο γονιός το παιδί του... 

Σήμερα ξεκινάει η Μ. Εβδομάδα κι εγώ νιώθω πιο άθεος παρά ποτέ... Δεν είμαι σίγουρος για κάτι απόλυτα αλλά ξέρω ότι η απόσταση μου με τον Θεό μεγαλώνει...