Πάρ' το αλλιώς...
Το τελευταίο χρονικό διάστημα περνάω μια φάση που έχω στρέψει το βλέμμα μου προς τα μέσα, προς εμένα και με εξετάζω εξονυχιστικά... Αυτά που εντοπίζω και παρατηρώ δεν είναι πάντα ευχάριστα, ούτε τα αντιμετωπίζω χωρίς κόπο αλλά είναι ωραίο να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου χωρίς αυταπάτες...
Συνειδητοποίησα ότι για πολύ καιρό καταπίεζα την προσωπική μου άποψη, τη γνώμη μου γιατί κάποιες φορές μπορεί να μην ταίριαζε με τον εκάστοτε ρόλο που έχω αναλάβει να υποδυθώ, εκούσια ή ακούσια, και που είχε να κάνει με όλες τις πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας, είτε αυτός ο ρόλος λέγεται, πατέρας, φίλος, γιος, εργαζόμενος, οπαδός του Ολυμπιακού, πολιτικό ον κ.ο.κ... Οχυρωνόμουν και προέβαλλα την "γραμμή" και την άποψη που ορίζει η συνήθεια, ο καθωσπρεπισμός, η καθεστηκυία άποψη του κάθε ρόλου και υπέκυπτα στον να υιοθετώ και να υπερασπίζομαι ως "άποψή μου" κάποιους μαλακισμένους δογματισμούς...
Γιατί το έκανα; Μάλλον πήρα υπερβολικά σοβαρά κάποιους ρόλους που υποδύομαι ή πάλι ίσως μπορεί απλά να μην εμπιστευόμουν τον εαυτό μου, ότι αυτό που έχω στο μυαλό είναι άξιο να ειπωθεί, ότι έχει βαρύτητα και υπόσταση...
Η ουσία είναι ότι πλέον εδώ και κάποιους λίγους μήνες δεν το κάνω πια αυτό... Σκέφτομαι αλλιώς και πράττω αλλιώς... και η πλάκα είναι ότι πλέον μιλάω πολύ λιγότερο από πριν... Ίσως γιατί η αλήθεια και η σαφήνεια του καθενός δεν χρειάζονται πολλές φιοριτούρες και επαναλήψεις για να γίνουν και κατανοητά και αποδεκτά...
Εμφανίζω τα ίδια... συμπτώματα, αλλά ακόμη δεν έχω προχωρήσει σε θεραπεία... Δεν είμαι σίγουρος αν περισσότερο απαραίτητη ή ωφέλιμη είναι η προσωπική άποψη ή η θέση που κάθε φορά επιτάσσει η συμφωνία που έχουμε κάνει με το ρολο μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι δεν υπάρχει συνταγή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ θεραπεία βρίσκεται εκεί που είναι η προσωπική μας αλήθεια, αυτή που μας κάνει να νιώθουμε καλά... Αν είναι να υιοθετούμε συμπεριφορές, απόψεις και ρόλους να το κάνουμε τουλάχιστον εν πλήρει γνώση του τι κάνουμε... Η συμφωνία με τον ρόλο είναι θέση από μόνης της φτάνει να μας εκφράζει και να νιώθουμε καλά με αυτήν...
Ποτέ δεν νοιώθουμε καλά με τους ρόλους μας και νομίζω πως δεν σταματάμε να εκχωρούμε πράγματα σε αυτούς. Το θέμα είναι νομίζω η προτεραιότητες που υποερασπιζόμαστε εντός κια εκτός αυτών. πχ: πολιτικά: μόνος- υπερασπίζομαι την αλήθεια μου, οργανωμένος- μια "συλλογική" αλήθεια, μέρος της οποίας είναι και η δική μου. Μόνος- υπερασπίζομαι, οργανωμένος-διεκδικώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως το να εμμένουμε στις προσωπικές μας αλήθειες μου φαίνεται λίγο εγωιστικό...
Όταν αναλαμβάνεις τον ρόλο αυτοβούλως δεν έχει πρόβλημα μαζί του... Το τι χρήση θα του κάνεις και πως θα τον εντάξεις στη ζωή σου είναι άλλο θέμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαράδειγμα: Συνειδητά έγινα πατέρας γιατί ένιωσα την ανάγκη και το ήθελα κι εγώ και η γυναίκα μου... Το πως διαχειρίστηκα εγώ την πατρότητα μου και το αν παρεξήγησα την φύση της και το νόημά της με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνω τους στόχους που έθεσα αλλά και να μην είμαι ικανοποιημένος από τον εαυτό μου είναι δικό μου πρόβλημα...
Οι προτεραιότητες σίγουρα έχουν μεγάλη σημασία, ίσως την μεγαλύτερη για την διατήρηση της ισορροπίας, τόσο μέσα μας όσο και με το περιβάλλον...
Η προσωπική αλήθεια δεν είναι ένα τοτέμ δεν σημαίνει ότι η προσωπική σου αλήθεια σε εμποδίζει να επηρρεαστείς από τις απόψεις των άλλων και το περιβάλλον απλά πιστεύω ότι μόνο αν κατέχουμε απόλυτα το θέλω μας και το μέσα μας μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε γόνιμα με το περιβάλλον μας...
kai poli kala ekanes! kai ego etsi imoun paliotera...edo kai poli kairo to stamatisa kai einai poli kalitera! kalispera!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'σαι καλά Leviathan, καλή σου μέρα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή