"Χαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε;" του Χρόνη Μίσσιου

Είχα σκοπό να γράψω κάτι και για το δεύτερο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου αλλά με πρόλαβε ο ΝΟ14ΜΕ που τα λέει μια χαρά... Εγώ απλά θα συμπληρώσω δυο πραγματάκια...

Όπως και στο "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς", ο συγγραφέας αφηγείται σε κάποιον την ζωή του... Ο αναγνώστης μπορεί να υποθέσει ότι είναι κάποιος σύντροφος που χάθηκε στο πεδίο της μάχης αλλά εγώ είμαι πεπεισμένος, όπως υποπτεύεται και ο ΝΟ14ΜΕ, ότι τα βιβλία του δεν είναι αφηγήσεις αλλά προσωπικοί μονόλογοι, ο τρόπος που βρήκε ο Μίσσιος  να εκλογικεύσει και να ξορκίσει τους δαίμονες που τον βασανίζουν είτε αυτοί είναι με την μορφή του μπάτσου που τον βασανίζει και του πρωινού που περιμένει την εκτέλεση του είτε με την μορφή του σαρακιού της απογοήτευσης για τη ζωή που ξόδεψε για ένα όνειρο που δεν επαληθεύτηκε ...

Ο τίτλος του βιβλίου "Χαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε;" προέρχεται από το διάλογο του συγγραφέα με ένα αστυνομικό όταν κατά τη διάρκεια της ανάκρισης κι ενώ προσπαθούν να τον πείσουν για κάτι χωρίς βασανιστήρια, αν θυμάμαι καλά, του πετάει αυτή την ατάκα για να αντιμετωπίσει το σοβαρό ύφος του συγγραφέα... Η οικειότητα που αναπτύσσεται μεταξύ ανακριτή και ανακρινόμενου είναι τόσο ανθρώπινη και τόσο παρανοϊκή ταυτόχρονα που τρομάζει... Η προσπάθεια αυτού του ανθρώπου να κάνει χιούμορ μοιάζει με κάθε άλλου απλού ανθρώπου που καλαμπουρίζει στον χώρο εργασίας του, γυρνάει το βράδυ στο σπίτι και αγκαλιάζει τα παιδιά του, ποτίζει τις γλάστρες στο μπαλκόνι αλλά αυτός ο άνθρωπος έχει αναλάβει ένα ρόλο που είναι αποκρουστικός και αυτό κάνει την απόπειρά του για χιούμορ σχεδόν διεστραμμένη...