Σαν σήμερα, πριν από ένα χρόνο...

Η πρώτη μας συνάντηση είχε κανονιστεί με ραντεβού... Θα γεννιόσουν Δευτέρα 1η Μαρτίου με καισαρική... Τα υπερβολικά πολλά αμνιακά υγρά στην κοιλιά της μαμάς σου σε έκαναν να επιπλέεις κανονικότατα και να μην παίρνεις θέση "εξόδου", ενώ κανά δυο περιστροφές του ομφάλιου λώρου γύρω από τον λαιμό σου συνιστούσαν όχι ακριβώς ανησυχία αλλά προσοχή... 

Εκείνο το τελευταίο Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου, πριν τη γέννηση σου είχαμε περάσει μια χαλαρή και ξεκούραστη μέρα... Το βραδάκι βάλαμε στο dvd να δούμε το "Agora"... Είδαμε καμιά ώρα, νυστάξαμε και το κλείσαμε για να το δούμε την επομένη... Δεν ξέραμε ότι θα αξιωθούμε να ολοκληρώσουμε την ταινία κάποιους μήνες μετά...

Κατά τις 5 το πρωί της Κυριακής, 28 Φεβρουαρίου, ακούω μέσα στον ύπνο μου την μαμά σου να με φωνάζει από το μπάνιο... Πετάχτηκα πάνω και την ρώτησα τι έγινε... 

"Μάλλον σπάσανε τα νερά", μου είπε...

Κάτσαμε λίγο στο κρεβάτι ξαπλωμένοι και οι δύο και αφήσαμε την ώρα να περάσει για να σιγουρευτούμε ότι όντως κάτι τέτοιο συνέβαινε... Όταν η μαμά σηκώθηκε λίγο μετά για να ξαναπάει στο μπάνιο δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι ερχόσουν να μας συναντήσεις... Πρώτα τηλέφωνο στη γιατρό, μετά στους παππούδες (που ακούγανε σαν υπνωτισμένοι μέσα στο άγριο χάραμα τα νέα) μετά ετοιμάσαμε το κρεβάτι σου το οποίο δεν είχαμε ετοιμάσει διότι πιστεύαμε ότι είχαμε άλλη μια μέρα περιθώριο για ετοιμασίες... Όταν τελειώσαμε φύγαμε κατευθείαν για το μαιευτήριο...

Εκεί η μαμά σου πέρασε στην αίθουσα τοκετού για να την ετοιμάσουν κι εγώ έμεινα απ' έξω με τους παππούδες σου που είχαν ήδη καταφτάσει για τις διατυπώσεις και την χαρτούρα... Μετά από λίγο με φώναξαν και πέρασα κι εγώ μέσα και έκατσα μαζί με την μαμά μέχρι που ήρθε η ώρα να την πάρουν για το χειρουργείο...

Το ρολόι έγραφε 9:10 όταν ήρθες πρώτη φορά στον κόσμο, έτσι μου είπε η μαμά σου... Λίγο μετά με φωνάξανε να έρθω να σε δω... Μπήκα στον δωματιάκι που σε είχανε φέρει μαζί με τους παππούδες  σου και όταν σε είδα κάτω από την κουβερτούλα να κουνιέσαι ο κόσμος μπήκε σε slow motion... Γύρω μου οι παππούδες σου κάτι κάνανε, κάτι λέγανε αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα... Γονάτισα μπροστά στο πυρεξάκι και σε κοίταγα από κοντά... Κάποια στιγμή οι παππούδες σου έφυγαν και μας άφησαν μόνους με την νοσοκόμα που με ρώτησε αν ήθελα να σε κρατήσω... Κάθισα στην καρέκλα και σε ακούμπησε στην αγκαλιά μου... Ήσουν ακόμα πασαλειμμένος με αίματα και έκλαιγες... Εγώ σου έλεγα διάφορα και κάποια στιγμή ακούμπησες με το χέρι σου το πρόσωπό μου... Δεν ξέρω πόση ώρα κάτσαμε έτσι αλλά κάποια στιγμή η νοσοκόμα σε πήρε για να σε ετοιμάσει κι εγώ βγήκα έξω... 

Κάθισα στα καθίσματα απ' έξω από το δωμάτιο που σε είχανε με τον παππού σου τον Θ., οι υπόλοιποι είτε μιλούσαν στα τηλέφωνα είτε είχαν βγει έξω για να καπνίσουν...

"Είναι όμορφος, δεν είναι;" ρώτησα τον παππού σου και ξέσπασα σε δάκρυα....

Σαν σήμερα, πριν από ένα χρόνο... 

Χρόνια σου πολλά, σε αγαπώ πολύ...