"Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" του Χρόνη Μίσσιου

Το "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" είναι μια αφήγηση σε κάποιον ο οποίος, όπως λέει και ο τίτλος, σκοτώθηκε νωρίς και δεν πρόλαβε να ζήσει όσα έζησε ο Χρόνης Μίσσιος ... Η φράση αυτή δηλώνει μια πίκρα για τον χαμό του "συνομιλητή" αλλά ταυτόχρονα και μια χαρά, ίσως και μια καλοπροαίρετη ζήλεια, που αυτός δεν πέρασε μέσα από την κόλαση που πέρασε ο συγγραφέας, του σωματικού και ψυχολογικού βασάνου και της αμφιβολίας...

Το βιβλίο, όπως είπαμε και πριν, είναι μια αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, ο Χρόνης Μίσσιος περιγράφει την ζωή του κι επικεντρώνεται στα γεγονότα που την σημάδεψαν και τους πολιτικούς του αγώνες.... Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι απλή, λαική και άμεση, ο αναγνώστης νιώθει ότι παρακολουθεί κάποιον να μιλάει, ο ρυθμός είναι καταιγιστικός... Μέσα από την αφήγηση του Μίσσιου περνάει και η ιστορία της μετεμφυλιακής Ελλάδας και της Αριστεράς, ταραγμένη και βίαιη... Η ανθρωπιά και το συναίσθημα ξεχειλίζουν μέσα από τις  σελίδες αυτού του βιβλίου παρά το γεγονός ότι καμουφλάρονται πίσω από τον σταράτο και ευθύ λόγο ενός ανθρώπου που η ζωή δεν του άφησε περιθώρια για συναισθηματισμούς... Ο Μίσσιος αφηγείται τη ζωή του, θυμάται, κρίνει, ενίοτε κατακρίνει και αμφιβάλλει...

Μερικές φορές, όσο διάβαζα το βιβλίο αλλά ακόμα και τώρα , σκέφτομαι ότι ίσως αυτός που σκοτώθηκε νωρίς, αυτός στον οποίο αφηγείται ο κυρ - Χρόνης, είναι εκείνος ο εαυτός του που θα μπορούσε να είχε ζήσει μια ζωή άλλη, πιο ήρεμη, πιο ευτυχισμένη, με οικογένεια και παιδιά και όχι αυτός που ήταν θανατοποινίτης στα 17 και πολιτικός κρατούμενος μέχρι τα 43, με μικρά διαλείμματα, αυτός που έκατσε και έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο, "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς"...