Κάθε πρωί...

...που πηγαίνω στη δουλειά, εκεί στη Μεσογείων λίγο πριν το φανάρι της Κατεχάκη, βλέπω την εξής σκηνή... Στην είσοδο μιας πολυκατοικίας ένας άντρας, πάνω κάτω στην ηλικία μου και λίγο μεγαλύτερος, καθισμένος σε αναπηρική καρέκλα, σφιχτοκουμπωμένος με το μπουφάν του, περιμένει... Παρέα του κάνει μια ηλικιωμένη γυναίκα, προφανώς η μητέρα του, η οποία πολλές φορές στέκεται από την έξω πλευρά της εξώπορτας και κοιτάζεις τον δρόμο... Αυτό που περιμένουν είναι ένα βανάκι της Εταιρείας  Προστασίας Σπαστικών το οποίο παραλαμβάνει τον άντρα στην αναπηρική καρέκλα, προφανώς για κάποια απασχόληση, φυσιοθεραπεία ή κάτι άλλο, δεν γνωρίζω... Η γυναίκα αν και ηλικιωμένη φαίνεται δυναμική, ζωντανή, κουμαντάρει το καροτσάκι με χέρι σταθερό και σίγουρο... Προφανώς, η ζωή της δεν της έδωσε περιθώρια για λυποψυχίες καθώς έπρεπε να σταθεί στα πόδια της για δυο... Κάθε πρωί που περνάω και τους βλέπω σκέφτομαι ότι δεν ξέρεις τι χαρτιά θα σου μοιράσει η ζωή αλλά πρέπει να κάνεις το καλύτερο που μπορείς με αυτά που έχεις στα χέρια σου...και ότι το παιδί του καθενός είναι το φως της ζωής του... Όσες στενοχώριες και να σου δώσει, εκούσιες ή ακούσιες, δεν ξεχνάς ποτέ εκείνη την πρώτη στιγμή που το είδες όταν γεννήθηκε...